arch/ive/ief (2000 - 2005)

Dus hier ben ik dan in Ein-al-Haloua, weer ontzettend vriendelijke mensen en ondanks al de waarschuwingen heb ik hier echt niet het gevoel scheef te worden bekeken als buitenlandse, er hangt ook geen spanning of zo. Ze zeggen hier dat momenteel alles kalm is (hoewel eergisteren blijkbaar toch nog een bom ontploft is, maar ik heb niks gehoord..!) Het is wel een enorm kamp als ik me niet vergis tot 80.000 mensen, en de bevolking is zo ingedeeld dat elkeen die uit hetzelfde dorp komt in Palestina ook hier gegroepeerd is, en die buurt wordt dan ook naar dat dorp genoemd. Bv Walid, woont in Safoura, genoemd naar hetzelfde dorpje in Palestina. En ik slaap momenteel bij een familie die uit Soefsaf komt, en hier woon ik dus in Soufsaf! Daarmee dat men het hier "Klein Palestina" noemt...

Waar ik wel aan moet wennen zijn de dubbele checkpoints aan de ingang van het kamp. Ein-al-Haloua heeft maar 2 hoofdingangen (dus zoals een echt "kamp") en als je van buiten komt passeer je een eerste checkpoint van het Libanese leger (die zelf het kamp niet in durven, wordt hier gezegd...) en 100m verder heb je dan een checkpoint van het "Palestijnse leger" georganiseerd door blijkbaar nog altijd de PLO, hoewel die hier officieel niet meer aanwezig zijn. En je moet dus toestemming krijgen om binnen of buiten te mogen. Buiten het kamp zegt iedereen me altijd (Libanezen) dat het veel te gevaarlijk is om alleen een taxi te nemen en het kamp binnen te komen, maar hier in het hospitaal maakt men daar geen probleem van, en tot nu toe heb ik ook nog geen problemen ondervonden. We zien wel...

Veel mannen lopen hier ook rond met geweren en dat doet toch ook wel weer raar. Er hangt niet echt een spanning, maar toch geeft mij dat een raar gevoel. Gisteren bv kwam er een hele groep mannen die een sjeik omringden en allemaal met hun geweer, blijkbaar om die man te beschermen. En hij kwam hier op consultatie. Ik vond het een beetje lachwekkend, maar ja, waarschijnlijk zal het wel niet zo grappig zijn. Er zijn inderdaad verhalen van familievetes die hier al uitgevochten zijn, maar ja, het is gewoon verschrikkelijk moeilijk om hier een lijn in de geschiedenis van dit kamp te krijgen, zeker als je van die extreme verhalen hoort, moet je daar de realiteit uitfilteren en dat heeft wat tijd nodig denk ik.

Nog iets over de hospitalen in de kampen. Het budget dat beschikbaar is dekt bv voor dit kamp ongeveer 20 bedden per maand. Hetgeen niets is voor 80.000 personen! Dus als je een paar mensen met kanker of een andere chronische ziekte hebt, dan is het budget al op. Om maar even aan te tonen hoe minimaal de toegang tot ziekenhuizen is.