arch/ive/ief (2000 - 2005)

Waarom kunnen we niet samenwerken met de CPA in Irak? Zondag, 24 Augustus 2003.

Gedurende ongeveer een maand probeer ik een kleine regeling te bereiken om een van de conferentielokalen te gebruiken die bezet worden door het VS-regime in Baghdad. Ik ga naar het conceferentiecentrum dat omgedoopt is in het Irakees Bijstandscentrum en probeer tot een overeenkomst te komen maar het loopt altijd verkeerd. De mensen ginder zenden mij van hot naar her en dan moet ik weer terug en het kost me uren en kilometers geloop in de hete zon en geen enkel contact heeft tot iets geleid. Het doet me de hele tijd denken dat de VS hier een nieuwe oorlog willen starten. Er is absoluut niets dat ik kan doen om m’n projecten met hen tot een goed einde te brengen maar ik steek er een boel tijd en energie in omdat je bitter weinig kunt uitrichten zonder het VS-regime erbij te betrekken. En het conferentielokaal is niet de enige regeling die mislukt is met hen. Ik ben ook bezig geweest om vermiste Irakezen terug te vinden die gearresteerd waren en illegaal vastgehouden werden zonder wettelijke belangenvertegenwoordiging en die zonder enig contact te kunnen leggen met hun families zijn verdwenen. Na van plaats tot plaats op zoek te gaan zonder enig antwoord te vinden, in een stad waar je nergens alleen naartoe kunt en altijd moet zien dat er iemand met je mee is, werd ik zo vermoeid en ontmoedigd dat ik de VS alleen nog maar kon haten. Waarom treden zij zo op? Zij behandelen je als een vijand zonder dat je iets verkeerd doet. Ik begrijp perfect waarom het volk gewelddadig wordt tegenover hen. Het is het enige dat je kan doen: gewelddadig worden of een volledig onderworpen slaaf zijn. Zij stellen geen enkele ruimte beschikbaar voor wie zich niet blindelings onderschikt aan hun belang zoals de zakenlui en NGO-mensen. Om zaken te kunnen doen volgen deze mensen de VS-lijn en aanvaarden ze onvoorwaardelijk het VS dictaat. Maar als je alleen maar een ongelukkige vredesactivist bent die wegen zoekt uit oorlog en conflict of je bent een Irakees die z’n ziel niet direct of indirect aan de Verenigde Staten van America verpandt, kan je maar even goed bij het verzet gaan. Het komt nooit op in de gedachten van de VS-bezetter dat ik en anderen buiten hun Rijk een hulp kunnen zijn in de situatie. Zoals Bush zei, je bent met hen of je bent een terrorist. Zodus, ik ben niet met hen en ik ben geen terrorist, maar ik voel me wel als zodanig gejegend door een troep Amerikaanse vreemdelingen en hun lakeien. Het is werkelijk zeer vermoeiend om vrienden te maken bij mensen die alle antwoorden kennen, alles weten, in niets meer nieuwsgierig zijn, en zichzelf sterk maken met wapens en geld in de vaste overtuiging dat zij superieur zijn. Zij bedelen waardeloze rommel aan sommige mensen die toegelaten worden in hun heiligdom, meestal zakenlui – en gadgets zoals uit de VS afkomstige GSM’s. De rest van ons zijn als het veelvuldig opwaaiend stof in de wind. En dat geld ook voor het Irakese volk. De Irakesen vertellen me dat ik een voorkeursbehandeling krijg omdat ik een Westerse ben! Wel, als die zogenaamde voorkeursbehandeling ertoe leidt dat ik een blinde haat voel en angst, hoe moeten dan de meesten van hen zich niet voelen?

Haar volledig dagboek op http://www.iraqbloggers.blogspot.com/
Andere dagboeken en verslagen op http://www.steun.be/iraq