arch/ive/ief (2000 - 2005)

Ondertussen al een tijdje terug in België na een reis die mij en 35 andere jongeren uit België en GB van Jordanië over Syrië naar Libanon bracht. Maar de reis zit nog altijd in mijn hoofd en de chatsessies met mijn nieuwe vrienden in het Midden-Oosten zorgen ervoor dat ik hen niet kan vergeten. Hoe zou ik ook na drie weken intens met hen te hebben samengeleefd.

De reis was georganiseerd door de Che-Leila Youth Brigades, een Belgisch-Brits initiatief dat het Palestijns verzet steunt. Een initiatief waarin ook intal, de ngo waarvoor ik werk, zich kan herkennen. Vandaar dat we ons er met enkele jongeren die vorig jaar met intal naar Palestina reisden bij aansloten. En er geen spijt van hadden.

De 36 jongeren waren onderverdeeld in twee groepen met een parallel programma. Zelf maakte ik deel uit van de groep Brusselse jongeren. Dat we verschillende achtergronden hadden en tot verschillende culturen behoren was een enorme troef. Veel hebben we van elkaar geleerd. En afgaande op onze micro-ervaring kunnen we besluiten dat een multiculturele samenleving niet alleen mogelijk maar vooral veel rijker en cooler is.

Palestijnse vluchtelingen doodgezwegen

Het doel van de reis was de situatie van de Palestijnse vluchtelingen buiten Palestina te leren kennen om beter de inzet van de Palestijnse eis van 'terugkeer van de vluchtelingen' te kunnen begrijpen. Als gevolg van de zionistische agressie in 1948 en de oorlog van 1967 leven er volgens officiële cijfers van de UNRWA, de afdeling van de VN die zich bezig houdt met de Palestijnse vluchtelingen, anno 2003 zo'n 4.000.000 Palestijnen als vluchtelingen. De grote meerderheid van hen leeft in kampen in Gaza, op de Westelijke Jordaanoever, in Jordanië, Syrië en Libanon.

Het is eigenlijk ongelooflijk dat er over die enorme massa vluchtelingen in onze media haast niets verschijnt. Als je hen bezoekt, begrijp je ook waarom onze media in alle talen zwijgen. De Palestijnse vluchtelingen, alleen al door hun bestaan, vervelend, een streep door de rekening van de zionisten en hun broodheren in het Witte Huis en een luis in de pels van dat deel van de (internationale) vredesbeweging dat geen onderscheid maakt tussen Israëlisch en Palestijns geweld. Dat miljoenen mensen aan de grenzen van het historische Palestina (het huidige Israël) zich na meer dan 50 jaar nog altijd Palestijn voelen en klaar staan om terug te keren naar hun geboorteland heeft belangrijke gevolgen

Open de grenzen en we zien wel wat er gebeurt

De vraag naar het (ontstaan van het) geweld wordt ineens een stuk duidelijker. Er zijn namelijk geen joodse vluchtelingen of kampen in het Midden-Oosten. De Palestijnse vluchtelingen zijn het bewijs dat het hele conflict het gevolg is van de zionistische agressie en dat het Palestijnse verzet daartegen, tot de dag van vandaag, het verzet is van een bezet volk tegen zijn bezetter. De Palestijnen terroristen noemen is dus de waarheid op zijn kop zetten.

Ten tweede heeft een vredesplan dat geen oplossing voorstelt voor de Palestijnse vluchtelingen geen enkele kans van slagen. Het mislukken van de Oslo-akkoorden van de jaren 1990 en de (toekomstige!?) mislukking van het Stappenplan kan daar gedeeltelijk aan worden toegeschreven. Het ging in beide gevallen om plannen op maat van het Witte Huis en Israël die de eisen van de Palestijnen aan hun (militaristische) laars lapten.

Een terugkeer van de vluchtelingen tenslotte zou ook de hele kwestie van het racisme en de apartheid in de zionistische staat kunnen regelen. Nu al hebben Israëli's van Palestijnse afkomst zetels in de Knesset, het Israëlische parlement. Wanneer de vluchtelingen terugzijn, kunnen ze hun numeriek overwicht gebruiken om van de racistische staat een democratische staat te maken.

Dat zou de plannen van het Witte Huis en de zionisten zwaar doorkruisen. Vandaar dat zij er alles aan doen om het bestaan van de Palestijnse vluchtelingen buiten Palestina weg te moffelen in de plooien van de geschiedenis. Iets waar ze overigens goed in gelukt zijn tot nu toe. De hoogste tijd dus om die miljoenen vluchtelingen in België, Europa en de rest van de wereld een gezicht te geven en het draagvlak voor solidariteit met hun strijd gevoelig te vergroten.