Hongerstaking politieke gevangenen in Chili; bericht van 'Kamina Libre'

Op 6 augustus zijn Alvaro Rodriguez Escobar en Luis Reyes Reyes, politieke gevangenen in Chili, in hongerstaking gegaan in protest tegen de arrogantie van de staat en de manier waarop die de zaak van de van de politieke gevangenen behandelt. Directe aanleiding was de opheffing van het regime van beperkte vrijheid voor Alvaro en Luis en zij kaderen hun actie ook in de mobilisaties voor 13 augustus tegen de nu al 30 jaar durende straffeloosheid in Chili. Zij eisen de onvoorwaardelijke vrijheid van alle Chileense en Mapuche politieke gevangenen. Hieronder volgt het communiqué van ‘Kamina Libre’, gevangenencollectief waarvan ook Alvaro deel uitmaakt.

AAN ALLEN DIE STRIJDEN VOOR HET EINDE VAN DE POLITIEKE OPSLUITINGEN IN CHILI EN DE WERELD, AAN DE BEWUSTE MENSEN, AAN DE VOLKEREN EN GEMEENSCHAPPEN:

Op woensdag 6 augustus, om 6 uur ‘s morgens, werden de politieke gevangenen Alvaro Rodriguez Escobar en Luis Reyes Reyes uit de gevangenis van El Patronato de Reos, die ze sinds enkele maanden dagelijks konden verlaten dankzij het regime van nachtelijke opsluiting, weggevoerd naar de gevangenis van Buin. Aanleiding daarvan was een administratieve beslissing van de gendarmerie om het “voordeel van de dagelijkse vrijheid” te herzien omwille van het vermeende slechte gedrag en de herhaalde overtredingen van de normen van die gevangenis met betrekking tot de zojuist vernoemde “voordelen”.

Op diezelfde woensdag om 7 uur ‘s morgens zijn de kompanen in de gevangenis van Buin gestart met een eetstaking van onbeperkte duur. Zij eisen dat de “voordelen” waarvoor ze zo hevig hebben moeten vechten terug ingesteld worden.

De situatie is ernstig, en wij, de politieke gevangenen Kamina Libre die opgesloten zitten in een hoogbeveiligde gevangenis, willen het volgende duidelijk maken:

1) De razernij en de vijandigheid van de staat en zijn gendarmen t.o.v. Alvaro Rodriguez en nu ook Luis Reyes toont het ware gelaat van de regering tegenover de politieke gevangenen die met opgeheven hoofd hun geschiedenis van revolutionaire actie opeisen en onvermoeibaar bijdragen tot de constructie van een radicale stroming tegen het kapitaal en de staat, en voor de sociale revolutie.

De boodschap is duidelijk en concreet: je kan de gevangenis pas verlaten indien je je “naar behoren” gedraagt en de disciplinaire rituelen naleeft. Dat gaat van het afsnijden van je haar tot het respecteren van de autoriteit van de cipiers, alsof het gaat om onbevlekte personages met een onaantastbare goddelijke gave.

2) Het regime van Alvaro was het resultaat van drie hongerstakingen in minder dan één jaar. Het was helemaal geen geschenk of weldaad van de bewakers die zo hun goede bedoelingen wilden aantoonen (dat gebeurt soms met sociale gevangenen maar nooit met politieke gevangenen). De repressie die ons via speciale wetten te beurt valt, mishandelingen in politiebureaus en cellen, illegaliteiten tijdens de processen, speciale gevangenissen en langdurige isoleringen... Het bewijst dat voor ons geen rehabilitatie mogelijk is (volgens de logica van de macht, natuurlijk). Wat wij doen is echter geen “sociale afwijking” maar een levenswijze, een optie voor het leven die verder gaat dan de huidige situatie, een beslissing om te strijden voor een samenleving zonder klassen, en een inspanning om de weg van het communisme in te slaan.

Daarom zullen wij ons niet “naar behoren” gedragen, want na 13 jaar opsluiting in een tijd waarin de revolutionaire ideëen in dit deel van Latijns-Amerika dunbezaaid zijn, weten wij voldoende.

3) Dertig jaar na de burgerlijk staatsgreep, heeft de repressie nog steeds niet opgehouden te bestaan. Deze keer zijn niet de verdwenen arrestanten het slachtoffer, of de oude politieke gevangenen die vandaag de dag zo ijverig op zoek zijn naar een schadevergoeding vanuit een schaamteloze slachtofferrol. Wij zijn de gefolterden in de democratie, degenen die terechtgesteld worden door politiekogels in acties die gedirigeerd worden vanuit het veiligheidsbureau (waarvan socialisten, leden van de PPD, radicalen en christendemocraten deel uitmaken). Wij zijn de gevangenen van het sociaalfascisme en zoeken niets anders dan de autonome organisatie in woongemeenschappen, provincies, universiteiten en werkplaatsen. Voor ons is het woord “proletariaat” geenszins overbodig of ouderwets, maar wel een duidelijke en concrete manier om ons te verschuilen in de wereld van de onderdrukten, om van daaruit genoeg kracht op te bouwen voor de hervorming, met een duidelijke klasse-identiteit. We zitten niet in de gevangenis omdat we enkel Pinochet bestreden hebben, het is veel meer dan dat. De geldigheid en de actualiteit van de sociale oorlog om zich te bevrijden van de kapitalistische onderdrukking doet ons elke dag uitstijgen boven de zwakheden en beperktheden die eigen zijn aan de mensheid. We vechten met vastberadenheid en met helderheid, wat onze strijd doet verschillen van de pogingen om het land te pacificeren via decreten, wetten of “propere lei”-maatregelen. Het is de plicht van iedereen die zegt een beter leven te willen, en hoewel het ons moeite kost zijn we goed op weg.

4) We zijn in staat van alertheid en van permanente mobilisatie, zowel binnen als buiten de gevangenis. Als eerste maatregel weigeren we de gebruikelijke opsluiting in de module “J”, die we rekken tot 12 uur ‘s nachts sinds woensdag 6 augustus. We weten dat het niet mogelijk zal zijn deze actie lang vol te houden, maar we zijn bereid de gevolgen ervan te dragen.

Eens te meer doen we een oproep aan alle vrije geesten, aan de mensen die vechten tegen de gevangenis en tegen elke vorm van uitbuiting. Dat de woede zich moge organizeren voor de aansporing, mobilisatie, de verspreiding van propaganda en de actie. Dat de klasse-solidariteit, zelfbewust en los van elke onenigheid, zich in deze tijden moge manifesteren.

¡¡BEWAKERS IN UNIFORM EN IN BURGER: NOCH UW GEVANGENIS NOCH UW WETTEN ZULLEN ONS OOIT KUNNEN VERANDEREN¡¡

arch/ive/ief (2000 - 2005)