arch/ive/ief (2000 - 2005)

Een paar dagen geleden kon je hier lezen over ons bezoek aan Jordanie. Ondertussen verschenen op indymedia ook al artikels van de andere reisgroep die momenteel in Syrie verblijft. Onze reisgroep bevindt zih momenteel in Beiroet, Libanon. Eersgisteren bezochten we Shatila, het enige kamp dat overblijft na de slachtingen in Sabra en Shatila onder supervisie van Sharon ondertussen 11 jaar geleden.
Maar nog niet vergeten. Zohair, de coordinator van het enige jeugdcentrum in het kamp, leidt ons rond. Raar is het hier rond te lopen. Bahaa vertelt me dat hij kippenvel heeft. Ikzelf merk ook dat ik niet mezelf ben.
Wat opvalt is dat er grote verschillen zijn met de kampen in Jordanie. Hier wel overal politieke affiches en tags. Vooral veel affiches van Abu Ali Mustafa, de twee jaar geleden door de Israelis vermoorde secretaris-generaal van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina. Opvallend ook: andere partijen plakken hun affiches er netjes naast. Niet overplakken dus, Moslim naast ommunist. Het zegt veel over de (goede)onderlinge verstandhouding.
Vorig jaar bezocht ik samen met Samira en Fatiha de kampen in Gaza. Het grote verschil tussen Shatila en Gaza: de hygienische en sanitaire omstandigheden in Libanon zijn verschrikkelijk, erger dan in Gaza. Eletriciteitsdraden open en bloot van huis tot huis, waterleidingen zichtbaar over de grond, vuilnis ligt te rotten langs de straten die onverhard zijn.
We stappen met onze gids in het spoor dat de moordenaars 11 jaar geleden door het kamp trokken. Tranen in mijn ogen als je je de paniek voorstelt van de honderden kinderen en ouderen in de smalle straatjes toen ze beseften dat er geen uitweg was. We zien ook vanwaar Sharon de slachting overzag. De smeerlap moet alles gezien hebben en heeft niets gedaan om de beestachtige moordenaars te stoppen.
In totaal werden er 2500 mensen als beesten vermoord. Zohair wijst een man aan die als enige van zijn familie de slachting overleeft heeft. Vanuit zijn schuilplaats heeft hij zijn hele fa;ilie zien ombrengen.
Wat meer daarover zeggen? Verdriet en woede razen door ons bloed. Samira vraagt zich af of dit niet neigt naar ramptoerisme. Allebei worden we er stil van. Een man vanuit een venster op de eerste verdieping met een tattoo van de kaart van Palestina op zijn rechterarm doorbreekt de stilte. Hij heet ons welcome. Samira en ik besluiten dat we geen ramptoeristen zijn zolang we maar volgend jaar terug in Belgie ons 200 percent inzetten voor deze mensen hier.

Peter Darin vanuit Beiroet, Libanon, maandag 14 juli 17h53 plaatselijke tijd

meer nieuws volgt