arch/ive/ief (2000 - 2005)

Antimilitarisme-Anarchisme-Basisdemokratie-Marxisme
We zaten laatst met wat anti-militaristen op een terrasje te babbelen over de plotselinge opbloei van de ‘vredesbeweging’. Een aantal van ons is daarbij aktief betrokken en zit tot over de oren in het werk, een demonstratie van 100.000 mensen organiseren vergt nogal wat en ook op plaatselijk niveau was/is er veel te organiseren. We waren het erover eens dat er vanuit de anarchistisch-antimilitaristische (@)-beweging te weinig doorgedacht werd over strategie en verbreding. Jammer, juist nu is het een goed moment om daarbij stil te staan: Militarisme niet meer voor iedereen een onderwerp om over na te denken sinds er in Nederland geen dienstplicht meer is Gelukkig maar, want dienstplicht is afschuwelijk. Maar ondertussen werpt de Nederlandse luchtmacht wel bommen af op Afghanistan, worden er miljarden aan gemeenschapseuro’s besteed aan nieuwe bommenwerpers en staat een afgezette regering te popelen in Irak te mogen meedoen. Hoe kunnen we als @-beweging nog wat vruchten meeplukken van het brede anti-oorlogsgevoel? We besloten op de Pinksterlanddagen de koppen bij elkaar te steken.

De volgende punten komen aan bod:

Zaterdagochtend: INTERNATIONALE SAMENWERKING

Er worden anti-militaristen uit andere landen uitgenodigd om te vertellen hoe ze daar omgaan met de plotselinge groei van de anti-oorlogsbeweging. Kunnen we wat van elkaar leren? Is het zinvol internationaal weer een inspirerende activiteit te organiseren? In de tachtiger jaren was er jaarlijks een internationale antimilitaristische bijeenkomst waarvan mensen met zeer veel geestdrift thuiskwamen. Of is er voor zoiets geen ruimte naast het tophoppen, ecotopia enz. en moet je juist proberen daarbinnen het antimilitarisme wat meer aandacht te geven?

Zaterdagmiddag: DIREKTE AKTIE

Gerard van Alkemade presenteert het boek over Kees Koning. Hierna wordt ingegaan op de Ploegscharenbeweging. De ontwapeningsactie dit voorjaar in Volkel werd toegejuicht. Is het onschadelijk maken van wapens een goede actievorm? Waaraan moet je denken als je voor deze aktievorm kiest? Wat levert het op?

VERHOUDING MET AUTORITAIRE ORGANISATIEVORMEN
Hebben jullie ook wel eens problemen met marxistisch-orthodoxen en/of linkse politieke partijen? Dit verschilt heel erg van plaats tot plaats. Op de ene plek kan er primamet organisaties als NCPN, IS, SP of Groen Links worden samengewerkt. Op de andere plek beheersen ergernissen over machtsspelletjes het gemoed. Dit onderwerp is interessant voor de hele @-beweging, dus ook voor lui die zich meer met globalisering en/of tophoppen bezighouden. Het is niet de bedoeling in dit programmapunt het bestrijden van marxisme centraal te stellen, maar meer: waar liggen de gebreken bij ons zelf dat we ons af en toe zo kwetsbaar gedragen?

Zondag: MODETRENDS VOOR DE ANTIMILITARIST/PACIFIST

* Moet je je als anti-militarist/pacifist laten meeslepen door modetrends als olie, Bush, Irak kruisraketten(vroeger) of Palestina? Of moet je juist steeds de pacifisme/anti-militarisme-agenda voorop stellen? Wat houdt dat dan in? Wat zijn de consequenties?

DE @-BEWEGING IN NEDERLAND EN BIJ JE THUIS
* Het is de bedoeling dit programma deels in kleine groepjes uit te werken en deels met ons allen te bespreken. Zo komt iedereen aan het woord.
N.a.v. de discussies van zaterdag wordt gekeken hoe beter lokaal en landelijk basisdemocratische organisatiestructuren van de grond kunnen komen. Het doel is echt spijkers met koppen te slaan en plannen te maken voor beter werkende structuren waar je zelf mee aan de slag kunt. Het kan allemaal abstract lijken, maar we maken het juist heel realistisch, het gaat over hoe jij zelf je lekker voelt met je politieke leven in je eigen omgeving. Hoe kan de samenwerking met anderen beter en hoe kun je elkaar stimuleren.

Lokaal: Nu is het vaak zo dat mensen met een brede maatschappelijke belangstelling elkaar op vergaderingen van verschillende groepen over verschillende onderwerpen tegenkomen. Ondertussen hebben ze het gevoel dat ze individueel en zonder ondersteuning van anderen op die vergadering zijn. Dit is ontzettend afremmend, omdat je als individu geen grote klussen op je durft te nemen. Is het niet beter om basisgroepen te vormen met mensen waar je je bij thuis voelt en van daaruit het politieke werk te doen? Je bent weliswaar tijd aan zo’n groep kwijt, maar daar staan voordelen tegenover: Jij hoeft niet al die actiebijeenkomsten af te lopen, je krijgt het verslag wel op die gezellige basisgroeptheevisite met taart. Als je wel zelf naar zo’n actievergadering gaat kun je met gemak een taak voor 10 personen op je nemen (als je dat van tevoren met je groep hebt besproken). Als je in directe acties met repressie wordt geconfronteerd voel je je een stuk beter als je mensen om je heen hebt op wie je vertrouwt. Verder geldt ook: Als je die confrontatie zelf niet wilt aangaan maar de actie zelf wel goed vindt kun je je gemakkelijk ondersteunend nuttig maken (passen op de kat/baby, advocaten bellen, zorgen voor de opvang achteraf). Sommige mensen voelen zich prima thuis in een al bestaande organisatie rond een deelthema (bv. milieudefensie of volkskeuken), anderen hebben juist behoefte aan een bredere politieke vriendengroep omdat ze anders hun energie over alle onderwerpen moeten verdelen.
Landelijk: Er wordt hard gewerkt aan een landelijk basisdemocratisch netwerk. Ideeën hierover worden in Appelscha gepresenteerd. Hoe zorg je voor een goed landelijk netwerk zonder dat er alleen maar een extra vergadercircuit is? Wat zijn de praktische voordelen? Is het nodig ook op landelijk niveau herkenbaar te zijn of raak je daarmee juist automatisch in een hokje? Hoe voorkom je dat er leidingstructuren op landelijk niveau ontstaan? Als je in je eigen stad of streek een goede structuur hebt hoeven er maar een paar mensen naar landelijke bijeenkomsten en toch zit er genoeg olie in de actiemachinerie om snel breed mensen te informeren en samen tot actie over te gaan.

--------------------------------------------------------------------------------

Verarmd uranium radioactief
Henk van de Keur (Stichting LAKA) is internationaal een gerespecteerd deskundige op het terrein van radioactieve munitie. Hij houdt een interessant relaas over verarmd uranium houdende munitie dat radioactief is.
Irak is wederom bezaaid met radioactieve stof. Hoewel alles er op wijst dat besmetting met verarmd uranium één van de belangrijkste oorzaken is van de Golfoorlogziektes onder Irakezen en Golfoorlogveteranen, hebben de Amerikaanse en Britse strijdkrachten in de recente oorlog tegen Irak wederom op grote schaal gebruik gemaakt van uraniumhoudende munitie. Bleef het gebruik in de Golfoorlog van 1991 voornamelijk beperkt tot de tankveldslagen in het zuiden van Irak, dit maal werd de uraniumhoudende munitie vanaf de geallieerde opmars in het zuiden van Irak tot in Bagdad gebruikt. De routes van de Amerikaanse troepen van de landmacht en het “Marine Corps” gingen dwars door stedelijke gebieden. De vrees dat veel Irakese burgers risico lopen op besmetting met de giftige en radioactieve stofdeeltjes uranium is dus reëel. Om de getroffen burgers te helpen is het van groot belang dat ze zo snel mogelijk medisch worden getest.
Bij medische onderzoeken met besmette Golfoorlogveteranen klagen de onderzoekers voortdurend over het gebrek aan basisgegevens. Alleen vlak nadat een slachtoffer is besmet kan worden nagegaan hoeveel uraniumstof zich in het lichaam heeft genesteld. Als dat later gebeurt, hebben die testen geen zin meer, omdat het meeste uranium zich dan al heeft opgehoopt in organen en de botten. Het zit er naar uit dat de onderzoekers weer naar die basisgegevens kunnen fluiten. Daar komt nog bij dat veel ziekenhuizen in Irak zijn geplunderd, waaronder ook de gezondheidstatistieken die een belangrijk referentiekader zijn bij toekomstige onderzoeken.
Rapporten van het Amerikaanse leger van voor de Golfoorlog van 1991 geven aan dat verarmd uranium chemisch giftig (het is een zwaar metaal) en radioactief is. Ofschoon de radioactiviteit laag is, kun je de stofdeeltjes uranium die na inslag van een uraniumprojectiel ontstaan, beschouwen als ‘hot particles’ wanneer ze in het lichaam terechtkomen. De deeltjes zenden drie soorten radioactieve straling uit. Eén daarvan is de zogenaamde alfastraling (hoogenergetische heliumionen). Deze deeltjes hebben een kort bereik en richten buiten het lichaam nauwelijks schade aan, maar eenmaal in het lichaam terechtgekomen des te meer. Tegelijkertijd speelt ook de bètastraling van een vervalproduct van uranium (isotoop 238) een schadelijke rol. De energie van die bètadeeltjes kunnen centimeters ver het lichaam doordringen en het erfelijk materiaal in de celkernen beschadigen, waardoor er op termijn mutaties of tumoren kunnen optreden. Uit de adviezen van experts aan het Amerikaanse leger van voor 1991 wordt verarmd uranium omschreven als hoogst giftig (vergelijkbaar met cadmium en nikkel) en een radioactief gevaar. Na de Golfoorlog werd dat plotseling allemaal anders. Er werd geen onderzoek verricht naar de gevolgen van het militair gebruik van verarmd uranium, want het stond bij voorbaat vast dat dit kernafvalproduct onmogelijk een boosdoener kon zijn voor de Golfoorlogziektes. Volgens de compleet theoretische rekenmodellen, die bij interne besmetting met verarmd uranium gelden, was er geen reden voor ongerustheid. Een situatie die enigszins vergelijkbaar is met de begin jaren negentig plotseling sterke toename van schildklierkanker in de gebieden die besmet raakten als gevolg van de kernramp in Tsjernobyl. Volgens medische stralingsdeskundigen was die toename onmogelijk op grond van de rekenmodellen, waarvan de betrouwbaarheid op geen enkel moment in twijfel werd getrokken. Later werden de modellen aangepast op grond van de harde feiten. Of er iets soortgelijks staat te gebeuren met ‘verarmd uranium’ valt nog te bezien. Alle studies die tot nu toe zijn gepubliceerd zijn gebaseerd op modellen, die afgeleid zijn van andere modellen die gebaseerd zijn op besmetting met andere radioactieve stoffen. Uitgebreid onderzoek, uitgezonderd de onderzoeken van de milieuorganisatie van de Verenigde Naties (UNEP) in voormalig Joegoslavië, is tot op heden uitgebleven. Uit een aantal studies van Amerikaanse instituten die gelieerd zijn met het Amerikaanse leger blijkt dat er ook een verband is aan te tonen tussen blootstelling aan verarmd uranium en het ontstaan van neurologische ziektes (zoals ALS) en allerlei auto-immuunziektes.
Naast het directe leed die moderne oorlogvoering veroorzaakt, zullen in de komende eeuw vooral de gevolgen op de langere termijn op de voorgrond treden. Ruim éénderde van de Golfoorlogveteranen, meer dan 300.000 mensen, is chronisch ziek geworden na Operatie Desert Storm. In vergelijking met alle voorgaande oorlogen is dat onwaarschijnlijk hoog. Er is alle reden om aan te nemen dat het na de recente oorlog in Irak niet veel anders zal zijn. Om nog maar te zwijgen over de gevolgen voor de burgerbevolking in Irak. Er is nog geen oorzakelijk verband aangetoond tussen interne besmetting met verarmd uranium en het ontstaan van de epidemieën van kwaadaardige ziektes en ernstige geboorteafwijkingen in zuidelijk Irak. Dat heeft meer te maken onwil van de VS en Groot-Brittannië, die elke poging tot onderzoek saboteren, dan met de inzet van de Irakese artsen die al tien jaar onophoudelijk een pleidooi houden voor een breed opgezet onderzoek. Thans vinden de Irakese wetenschappers ook experts van de prestigieuze British Royal Society aan hun zijde. Hun rapporten uit 2001 (n.a.v. verarmd uranium gebruik in Kosovo) werden recentelijk door het Pentagon aangehaald als ‘bewijs’ dat verarmd uranium onschadelijk is en niet hoeft te worden opgeruimd. De wetenschappers van de Royal Society reageerden verontwaardigd en eisten dat het uranium in Irak wel degelijk moet worden opgeruimd en dat de gevolgen ervan dringend moeten worden onderzocht. Wellicht ligt hier de kiem voor een daadwerkelijk epidemiologisch onderzoek, die het verband kan aantonen tussen uranium en de epidemieën in Irak en een deel van de ziektes onder de Golfoorlogveteranen. Van alle studies die tot nu toe zijn verschenen, was die van de Royal Society het meest kritisch over de verouderde theoretische rekenmodellen die bij interne besmetting met verarmd uranium worden gehanteerd. Hopelijk zijn ze bereid mee te werken aan een empirisch onderzoek die de huidige rekenmodellen onderuit halen en te vervangen door betere modellen. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft verzaakt zo’n belangrijk onderzoek uit te voeren.

--------------------------------------------------------------------------------

Globalisering en Verzet
Discussieprogramma rond de thema’s ‘Globalisering en verzet’ naar aanleiding van de boeken ‘Ya Basta!’ (zie het blad Buiten de Orde , voorjaar 2003) en ‘Verzet als scheppende kracht’ (zie eveneens Buiten de Orde, zomer 2003) alsmede als gevolg van de resultaten van de protesten en de gebeurtenissen tijdens de G8-top in Evian (1-4 juni). Met medewerking van Freek Kallenberg, Robin van Stokkum, Peter Tom Jones, Saskia Poldervaart e.v.a. Tevens wordt ingegaan op Basta!, een nieuw netwerk rond globalisering en verzet.

--------------------------------------------------------------------------------

De toekomst van het vrij-socialisme ?
De groep Democratisch Initiatief organiseert een discussieprogramma omtrent het toekomstperspectief van het vrij-socialisme. Democratisch Initiatief (DI) is een politieke groep met een linkse en libertaire visie. DI is geïnspireerd door communalisme, een theorie waarvan direct democratische, egalitaire en ecologische principes de basis vormen. DI staat een coherent, links en antihiërarchisch alternatief voor dat past bij deze tijd.
Het bouwt voort op de ideeën en praktijk van de rijke en diverse geschiedenis van linkse, radicaal-democratische bewegingen en tradities. Zelfbestuur voor en door alle mensen kan alleen werkelijk en concreet bestaan wanneer gemeentelijk zelfbestuur, confederalisme en directe democratie het uitgangspunt zijn. Communalisme is een manier van politiek denken, die ons een stevige basis kan verschaffen voor het ontwikkelen van zo’n alternatief.

Discussievragen die aan de orde zullen komen:

Wat is het vrij-socialisme ?

In hoeverre is het vrij-socialisme nog actueel?

Wat is communalisme ?

Hoe verhoudt communalisme zich tegenover vrij- socialisme?

Waarom niet alleen klassenstrijd?

Wat is vandaag de dag het ´revolutionair subject?

Wat zou dit subject dan moeten doen?

Waar moet de sociale strijd gestreden worden?

Hoe kijken vrij-socialisten/anarchisten tegen organisatie aan? Dat wil zeggen:
a. Hoe organiseren revolutionairen zich?
b. Hoe zien revolutionairen de organisatie van de nieuwe, vrije samenleving?

Waarom zou communalisme een eigentijdse vorm van vrij-socialisme kunnen zijn, in theorie maar ook in praktijk?

--------------------------------------------------------------------------------

Anarchistisch Regionalisme
De groep Itakha organiseert een drietal workshops omtrent anarchistisch regionalisme.
Sinds een aantal jaar wordt regelmatig in verschillende linkse bladen een discussie gevoerd over het wel of niet steunen van regionalistische/separatistische bewegingen in gebieden als Baskenland of Palestina. Veel mensen verwerpen iedere steun aan nationalistische
bewegingen omdat nationalisme lijnrecht tegenover het anarchistische ideaal
staat van een samenleving waarin iedereen gelijk is, zonder onderscheid van
cultuur, taal, 'ras' of wat dan ook. Bij de strijd zoals die wordt gevoerd door linkse separatistische bewegingen beroept men zich op een eigen vorm van nationalisme als alternatief voor het staatsnationalisme waar tegen gestreden wordt. Anderzijds zou je kunnen zeggen dat regionalisme als vorm van antinationalisme, zeker wanneer het deel uit maakt van een anticentralistisch federalistisch gedachtegoed, altijd al onderdeel geweest van de (internationale) anarchistische en dus antinationalistische beweging. Vooral binnen het de ideologie van denkers als Proudhon en Bakunin wordt voortdurend steun uitgesproken voor de regionalistische strijd tegen de centralistisch georganiseerde natiestaat.
In drie workshops wordt gediscussieerd over de mogelijkheid of onmogelijkheid de
linkse bewegingen voor regionale onafhankelijkheid vanuit een anarchistisch of
basisdemocratisch perspectief te ondersteunen. De drie workshops worden gehouden
in het Engels.

Workshop Onafhankelijk Bretagne
Frankrijk is wel het beste voorbeeld van een zo radicaal mogelijk georganiseerde
gecentraliseerde eenheidsstaat waarin alles vanuit het politieke centrum (Parijs) wordt besloten. Natuurlijk komen mensen uit de regio's hier tegen in verzet. Dit zijn niet enkel conservatieve regionalisten. Ook vanuit links-radicale hoek is er in regio's als Bretagne groot verzet tegen het Franse nationalisme dat culturele regionale minderheden onderdrukt en discrimineert. Enkele activisten van Coordination Bretagne Independante et Libertaire (CBIL) vertellen over hun strijd voor een vrij en anarchistisch Bretagne. Vanuit hun libertair-socialistisch ideengoed ageren zij tegen het Franse eenheidsdenken en propageren het zelfbestuur van de regio's. Zie http://www.cbil.lautre.net

Onafhankelijkheidsbeweging Baskenland
De druk op de linkse separatistische beweging in Baskenland neemt toe. De Spaanse staat onder leiding van de extreem-rechtse Partito Popular reageert steeds repressiever op uitlatingen en acties van de Baskische afscheidingsbeweging. Onlangs werd de linkse partij Batasuna verboden omdat de partij weigert openlijk een standpunt in te nemen over het gedrag van de ETA. Ook het Baskischtalige dagblad Euskaldunon Egunkaria werd onlangs verboden, enkel op basis van een vermoeden dat er banden met de ETA zouden ontstaan. Dit was het enige onafhankelijke Baskischtalige dagblad in Baskenland. Ondertussen zitten talloze mensen Basken gevangen, geteisterd door martelingen door de politie en zonder dat er enig eerlijk proces tegen hen gevoerd wordt. Jongeren uit Baskenland vertellen over de politieke situatie op dit moment en vanuit het Baskenland Informatie Centrum komt iemand vertellen over de mogelijkheden in Nederland tegen de repressie in Baskenland actie te voeren. Zie http://www.baskinfo.org

Anarchistisch regionalisme?
Tijdens deze workshop zal het mogelijk zijn de discussie meer in het algemeen met elkaar te voeren over de mogelijkheden en onmogelijkheden van steun aan regionale onafhankelijkheidsbewegingen vanuit een anarchistisch/basisdemocratisch perspectief. Mensen van Democratisch Initiatief uit Amsterdam vertellen over hun visie op de functie van 'de regio' binnen het confederaal maatschappelijk organisatiemodel zoals zij dat voor ogen hebben.
Iemand anders zal aangeven hoe binnen het anarchistisch denken van de laatste twee eeuwen voortdurend de regionale onafhankelijkheidsstrijd werd gezien als een eerste stap naar verwerkelijking van meer zeggenschap van onderop. De regionale onafhankelijkheidsstrijd als een eerste begin van en niet als een gevaar voor anarchistische denken. Hiernaast wordt uiteraard besproken hoe mensen staan tegenover 'regionale' vormen van nationalisme en hoe je die als anarchistische beweging moet benaderen.

--------------------------------------------------------------------------------

De Sirenen
Ook dit jaar is de studievereniging voor vrouwenstudies De Sirenen uit Amsterdam weer aanwezig met een eigen tent als standplaats waar allerlei activiteiten kunnen plaatsvinden rond anarchisme en feminisme.
Anarchisme verzet zich tegen opgelegde autoriteit. Het verlangen zelf te bepalen hoe je leven eruit zou moeten zien staat centraal. En de wens en het vermogen dat ook zelf te organiseren. Vanzelfsprekend lijkende uitgangspunten worden ter discussie gesteld, alternatieven gezocht en gecreëerd.
Feminisme verzet zich in eerste instantie tegen onderdrukking van vrouwen. In het verlengde hiervan is er het streven naar rechtvaardigheid en gelijk(waardig)heid voor iedereen. Zo kom je op het bekritiseren van opgelegde identiteiten, en van de ongelijke machtsverhoudingen die daaruit voortkomen. Feminisme stelt ter discussie dat het hokje waar mensen bij de geboorte in worden gestopt, bepalend is voor hoe je leven eruit kan zien. Het zoekt naar andere vormen van mens-zijn, en daarmee ook naar alternatieve samenlevings- en organisatievormen.
In de praktijk lijken anarchisme en feminisme vaak op gespannen voet te staan. In theorie is het de vraag of ze wel zonder elkaar kunnen. Hoe kan je je verzetten tegen opgelegde autoriteit, maar de standaard-indeling van mensen in mannen en vrouwen klakkeloos overnemen? En hoe kun je je verzetten tegen deze normerende hokjes, zonder het hele systeem waarin dat gebeurt ook ter discussie te stellen? Willen we een rechtvaardige samenleving voor iedereen, waarin er nog steeds levensgrote verschillen zijn tussen vrouwen en mannen? Willen we een wereld waarin vrouwen net zo zijn als mannen? Of een wereld waar de ongelijkheid tussen mensen blijft bestaan, maar wel gelijk verdeeld is tussen mannen en vrouwen?
Onderwerpen die in eerste instantie vaak persoonlijk lijken, hebben een diepe politieke lading. Verschillen tussen mannen en vrouwen werken door in hoe we ons organiseren, in de strijd die we voeren en hoe we dat doen, en in de alternatieven die we proberen te ontwikkelen. ‘Echte’ politieke onderwerpen zijn ook doordrenkt van man/vrouw-verhoudingen, en dus van belangrijke persoonlijke invalshoeken. Oplossingen voor wereldproblemen kunnen niet zonder een analyse van de mensen die erachter zitten. En van onszelf dus…
Oorlog wordt gevoerd door mannen; kinderen worden opgevoed door vrouwen; het meeste geld wordt verdiend door mannen; het meeste werk wordt gedaan door vrouwen; belangrijke beslissingen worden vaak genomen door mannen; veel van de gevolgen worden gedragen door vrouwen.
Het gaat er niet om mannen en vrouwen tegenover elkaar te stellen. Niet elke man is fout, niet elke vrouw is fout. Uiteindelijk draaien we allemaal mee in dit patriarchale systeem en helpen het in stand te houden. Vaak onbewust. En daar gaat het over: als we in deze wereld werkelijk dingen structureel willen veranderen zullen we ons bewust moeten worden van de dagelijkse mechanismen waarmee het systeem verdeelt en heerst.
Hoe zit het dan bij ons? Wat hebben mannen met geweld? Wie kookt en doet de afwas? Wie heeft het hoogste woord? Hoe is het voor homo’s en lesbo’s onder ons? Wie beslist? Wie organiseert? Zijn we allemaal gelijk? Doen wij niet aan onderdrukking? Wie zorgt, voor kinderen, vrienden, kameraden? Hebben we wel oog voor de positie van onderdrukten, binnen onze strijd tegen onderdrukking?

De ervaring heeft geleerd dat discussies over seksisme binnen de anarchistische beweging vaak moeilijk verlopen. Ofwel het wordt niet echt serieus genomen, omdat het eigenlijk een ‘persoonlijk’ probleem zou zijn dat de gelederen uit elkaar drijft, ofwel het gaat er zo hard aan toe dat mensen zich persoonlijk aangevallen voelen en er dus werkelijk enorme interne tegenstellingen ontstaan. We moeten zoeken naar een constructieve manier om met feminisme bezig te zijn. Een opbouwende persoonlijke politiek, een politieke beweging waarbinnen ruimte is voor persoonlijke reflectie en ontwikkeling. We willen toch niet alleen nog een stukje cake, maar het liefst nemen we de hele bakkerij over! Anders gezegd: laten we proberen het hele script te herschrijven, in plaats van te zoeken naar andere personen om de bestaande rollen te vervullen.
Als Studievereniging Vrouwenstudies M/V zijn De Sirenen een jaar of zes geleden begonnen met een maandelijkse discussieavond in De Molli in Amsterdam. In een prettige sfeer zijn hier de meest uiteenlopende thema’s besproken; van utopisme tot lichaamshaar, van queer tot parlementaire politiek, van oorlog tot vegetarisme, van vrije liefde tot spiritualiteit, van mannenstrijd tot prostitutie, van anarchisme tot levenskunst, etc. Elk onderwerp blijkt op een of andere manier met feminisme in verband te brengen. Belangrijk hierbij is niet of we het eens worden, of wie er gelijk heeft. Centraal staat de uitwisseling van gedachten en meningen; alleen al het zo bezig zijn met deze onderwerpen draagt bij aan bewustwording.
Tijdens de Pinksterlanddagen 2002 waren we voor het eerst aanwezig met een eigen tent met vol programma. Het was een groot succes. Niet alleen vonden er allerlei interessante en geanimeerde gesprekken en discussies plaats, het bleek ook een gezellige hangplek voor feministen, queers en andere geïnteresseerde anarchisten. Zoals we immers allemaal weten, vinden de leukste gesprekken plaats buiten de georganiseerde bijeenkomsten om.
Dit jaar zijn we er weer, en we rekenen op weer een inspirerend weekend. Het programma is nog niet rond, maar er wordt aan gewerkt. We willen echter voorkomen dat alles voorgekauwd aanwezig is. Hopelijk zijn er mensen die zelf een onderwerp in willen brengen. Uitgangspunt is dat iedereen een diskussie of workshop kan uitroepen; kies een tijd, kondig het aan, en maak er wat van!

Een kleine greep uit de onderwerpen waar we al mee bezig zijn:

Emma Goldman, anarcha-feministe van het eerste uur
Globalisering
Queer, genderbenders, en andere non-conformisten
Vrije liefde
Omgangsvormen
Abortus
Mannen en geweld
Anders leven
Fem.Doc, documentaire over twee generaties feministen