arch/ive/ief (2000 - 2005)

Uit het dagboek Peacerace december 2002

26-12-02. Deel 1 - Vroeg op want om 8.15 komen ze ons ophalen voor een bezoek met een Mevrouw Houda, iemand uit de leiding van de Baath Partij. Houssain van NASYO (de jongerenorganisatie) is vreselijk zenuwachtig, hij heeft zich voor de gelegenheid in een maatpak gestopt. Wij zitten er bij in onze training, we zetten onze petjes af. Een indrukwekkende vrouw, terwijl ze praat kijkt ze me diep in de ogen alsof ze wil zien of we het menen. Ze draagt een militair uniform, kaki rok en dito jasje en een kaki hoofddoek. Ze weet waarom we hier zijn en herhaalt dat we een uitnodiging krijgen voor een zelfs onbeperkt aantal mensen voor februari 2003. Ze onderbreekt plots haar uiteenzetting, verontschuldigt zich en wenst ons een gelukkig kerstfeest. "We hechten heel veel belang aan het feit dat iedereen zich op zijn gemak voelt binnen zijn geloofsovertuiging". Dit is gemeend, en het zal niet de eerste keer zijn vandaag dat we "kerstwensen" krijgen. Ze vraagt waar we geweest zijn, en maakt zich wat druk naar Houssain dat we niet de kans gekregen hebben om naar Basra (helemaal in het zuiden en voortdurend slachtoffer van bombardementen) te gaan, "er zijn toch vliegtuigen": zegt ze. "En de studenten, heb je die ontmoet, je moet zeker naar de universiteit gaan". "Weet je dat Amerika onze oorlog niet nodig heeft. Ze hebben zelf genoeg olie en de rest halen ze in Venezuela. Irak heeft de tweede grootste olievoorraad en ze willen die controleren om deze van belang is voor Europa en China. Als Amerika deze controleert dan zullen ze ook hun voorwaarden stellen in ruil voor levering, aan Europa . Wij komen niet enkel op voor onze vrijheid, maar ook voor die in Europa. Het is van enorm belang dat jullie dat kunnen laten inzien in Europa". Ze verlaat ons, maar ik blijf haar voor me zien.
Dieter