arch/ive/ief (2000 - 2005)

In de hal van Zaventem worden de dokters opgewacht door een grote groep patiënten en sympathisanten. Colette Moulaert ziet er moe uit. Telkens als ze over Irak praat, schieten er tranen in haar ogen. De drie weken onder de Amerikaanse bommen en de beelden van dood en ellende in de ziekenhuizen van de Iraakse hoofdstad hebben duidelijk sporen nagelaten.

"Onze aanwezigheid in Irak was enorm belangrijk. Niet omdat ze zo'n grote nood hadden aan buitenlandse dokters, maar wel omdat het hen deed beseffen dat ze er niet alleen voorstonden, dat er overal ter wereld solidariteit was voor de Irakezen. Bovendien waren wij de enige Belgen in Bagdad, zodat we ook de enigen waren die een beetje weerwerk konden bieden tegen de oorlogspropaganda in de media. Ik was daar vooral om getuige te kunnen zijn van het Iraakse verzet."

Veel tijd om te bekomen zal Colette Moulaert niet hebben. Ze begint meteen weer te werken als pediater in Charleroi. Bovendien wil ze nu overal gaan getuigen over wat ze in Irak heeft meegemaakt.

"De Irakezen waren vol lof over de Belgen. In het begin deed ik nog een poging om uit te leggen dat de Amerikaanse wapens door België passeerden en dat de Belgische regering het Amerikaanse leger geen strobreed in de weg legde. Later heb ik dat opgegeven omdat ik de Irakezen niet wilde demoraliseren. Maar ik heb mij wel vaak afgevraagd of wij wel genoeg gedaan hebben om deze oorlog tegen te houden."

Geert Van Moorter en Claire Geraets blijven nog een tijdje in Bagdad. Zij willen kijken hoe de situatie de komende dagen en weken evolueert. Van hen mogen we binnenkort dus nog getuigenissen en dagboekfragmenten verwachten.