arch/ive/ief (2000 - 2005)
|
Dr. Geert Van Moorter: "Stadswandeling in Bagdad geeft me energie!" by Bert De Belder Monday April 07, 2003 at 08:34 AM |
| bert.de.belder@skynet.be |
Dagboek uit Bagdad, 6 april, 20.30 u, Dr. Geert Van Moorter per satelliettelefoon.
"Vandaag waren de beschietingen heviger en dichterbij. Met veel luchtafweergeschut ook. Rond 14 u vielen heel wat bommen in de burgerwijken van Akademia. Iemand van de solidariteitsgroep Ponte per Bagdad was hiervan getuige. Hij vertelde ons hoe de Amerikaanse vliegtuigen erg laag overvlogen. De mensen stonden buiten, verstijfd van de schrik. Er zijn zeker veel slachtoffers gevallen.
Deze namiddag ben ik met Colette de stad ingetrokken. In het Yarmouk-hospitaal werden we weer hartelijk ontvangen. "There's always time for coffee", lachte de hoofdgeneesheer ons toe. "Ik kan u geen patiënten tonen", legde hij uit, "want wij zijn een frontlinie-hospitaal, wij moeten altijd zoveel mogelijk bedden leeg hebben om snel nieuwe gewonden te kunnen opvangen. Daarom sturen we de lichtgewonden meteen naar andere ziekenhuizen, en met de zwaargewonden doen we dat zo gauw mogelijk na een eerste behandeling." Gisteren zijn hier 150 gewonden en enkele doden toegekomen, vandaag 16 gewonden en drie doden.
Op weg naar het nieuwe hoofdkwartier van de Rode Halve Maan (het oude is beschadigd door bommen) zagen Colette en ik 10 à 15 uitgebrande Irakese voertuigen. Maar ook vernielde Amerikaanse Abrams-tanks – niet één, zoals gemeld door de westerse media, maar viér! Ja, de VS-troepen zijn vandaag weer op ‘incursie' geweest in de stad, maar ze zijn daarbij op grote weerstand gestoten. Het is niet duidelijk wat ze van plan zijn, want om Bagdad te bezetten, zijn ze met veel te weinig. En zelfs in hun tanks zijn ze niet veilig. Ik denk dat ze in hun broek schijten als ze uit hun tanks zouden moeten komen! Net zoals die GI's zo verschrikt rondkeken bij het checkpoint waar Harrie en Claire langsmoesten. De Amerikanen en Britten kunnen de Irakezen wel pijn doen, maar verslaan? Neen, Bagdad zal zeker geen makkie zijn!
Terwijl de bommen elders bleven inslaan, zag ik in de stad lachende soldaten. Sommigen zaten thee te drinken, anderen doodden de tijd met gezelschapsspelen, en iedereen wuifde enthousiast terug naar ons. Ik kwam echt vol energie en optimisme terug van m'n stadswandeling!"