arch/ive/ief (2000 - 2005)

Geert klinkt rustig en minder vermoeid dan de laatste dagen. "Ik heb eigenlijk niet zoveel te melden", zegt hij. "We stellen het goed, we willen zeker nog blijven."

We bespreken eerst wat praktische zaken. Kunnen we nog een solidariteitsmissie sturen? Wat moeten ze meenemen? Kan je langs de satelliettelefoon dagboekfragmenten doorsturen? Goed nieuws: Colette heeft een chirurg bereid gevonden zich mee burgerlijke partij te stellen in het kortgeding dat StopUSA, Geneeskunde voor de Derde Wereld en S.O.S. Irak aanspannen tegen de Belgische Staat, om de wapentransporten te doen stoppen.

"Colette heeft vandaag enkele ziekenhuizen bezocht", vertelt Geert, "met een Algerijnse delegatie van chirurgen en anesthesisten die hier vandaag is toegekomen. Zij hebben een onderhoud gehad met de minister van Volksgezondheid, en konden meteen aan de slag. Ze hadden ook een vrachtwagen vol chirurgisch materiaal bij, heel nuttig."

Plots een paar doffe knallen. "This was heavy, my friend", hoor ik Geert zeggen tegen de journalist. En dan tegen mij: "Heb je dat gehoord, Bert? Ze zijn weer bezig, je kan het live meemaken! Dat zijn B52's!" Dan weer twee knallen, nog veel heviger, ik hoor ze goed door de telefoon. Geert: "Verdomme, deze was echt dichtbij, ik voel de vloer trillen. Ik zit hier op mijn knieën, met een stoel voor mijn aangezicht, als bescherming tegen eventuele rondvliegende glasscherven. De kruitdamp komt hier binnen!" En dan weer tegen zijn vriend, die zich op het balkon waagt: "Take care!" Ik hoor de sirenes van ziekenwagens. "Meld maar dat het zware inslagen waren in het zuidoosten van Bagdad. Ik ga afleggen, eens kijken of ik toch niet moet gaan helpen." De dokter haalt weer de overhand op de oorlogsjournalist.