arch/ive/ief (2000 - 2005)

20 maart. Oproep tot verzet op Amerikaanse radio's.

Zwaardere bombardementen gehad, ook dichterbij. Kruitdampen, rook. Heb tranen van woede in mijn ogen gehad. 's Nachts kon ik voor het eerst mijn zus Marijke aan de telefoon hebben. Het was een tof moment, we konden uitwisselen wat hier en ginder aan verzet gebeurt. Ik ben fier dat een groot deel van mijn familie en vrienden me steunen. We zitten hier niet "als een gek ons leven te riskeren", zoals sommigen misschien suggereren, we zitten hier namens heel veel mensen, die zich dankzij onze missie veel rechtstreekser betrokken weten bij wat in Irak gebeurt. De Belgische pers belt regelmatig naar het Stop.USA comité regio Aalst. Ook mijn familie krijgt de pers over de vloer. Mijn moeder vroegen ze of ze haar zoon niet kon tegenhouden voor zo een gevaarlijke opdracht. Ze antwoordde dat ze er niet aan gedacht had me tegen te willen houden. Dat ontroert me.

We leven hier echt intens, ik slaap maar drie tot vier uur per nacht. Mijn moeder zal weer zeggen dat ik roofbouw pleeg, maar ja, ik kan hier nu toch niet rustig liggen slapen. We werken in ploegen, Colette overdag en ik 's nachts. Zo zat ik gisterennacht in een ‘live show' van de nationale radiozender van Washington DC, in relais met 98 lokale radio's. Die Amerikanen toch, een vier uur durende show over de oorlog, live! Over alles is blijkbaar een show te maken. ‘Kom op tegen kanker', ha, misschien een idee om een show ‘Kom op tegen de oorlog' te maken. Ik kon er een oproep doen aan de Amerikaanse luisteraars om massaal te protesteren. Ik vertelde dat de Irakezen niets tegen hen hadden, wel tegen hun regering en president, die hier een massale schending van de mensenrechten op hun geweten hebben.

Steun van een gemotiveerd thuisfront
Het gaat hier zeker niet alleen over ons, we kunnen terugvallen op een brede ploeg die onze missie steunt en onze informatie de wereld rondstuurt. Bert De Belder, coördinator voor G3W is bijna dag en nacht in de weer. Wim De Ceukelaire, die voor Geneeskunde voor de Derde Wereld in de Filippijnen zit, vertaalt onze dagboeken naar het Engels. Die worden de wereld rond gestuurd. Dirk Adriaensens van S.O.S. Irak België zit ook niet stil. De website die hij onderhoudt, http://www.irak.be, is de meest geraadpleegde site van Europa over Irak. Via deze weg bereiken onze berichten duizenden mensen. In Caterpillar gaan ze maandag staken tegen de oorlog! Het is in deze context dat onze aanwezigheid ten volle rendeert, door met heel wat mensen ingeschakeld te zijn in de strijd tegen dit brutale. Dat geeft een goed gevoel, dat geeft energie.

21 maart. "De moraal van de Irakezen blijft overeind"

We zien nu wel militairen in de straat. De politie heeft nu een helm op in plaats van een kepie, een Kalashnikov in de hand in plaats van een pistool. Met zandzakjes richten militairen overal verdedigingsposten op, ze graven zich ook in.

De Irakese bevolking reageert vrij rustig, ze zijn al veel gewoon. Verschillende mensen zeggen ons dat ze niet zullen plooien, dat hun land in de geschiedenis al dikwijls vernietigd werd maar telkens weer opstond. Hun moraal is tot nu toe overeind gebleven. De mensen ondersteunen elkaar. Er is meer paniek bij de journalisten...

"United States of Aggression, nog te zwak uitgedrukt"
We hebben net zware bombardementen gehad, heel zware explosies, de ramen trilden, we zagen vuurballen. Dit is schandalig, moorddadig. De chirurgen die we deze middag ontmoetten in het Saddam-hospitaal zullen nu de handen vol hebben. Je ziet de bommen niet komen, maar het zijn massale explosies, zware dreunen. Colette roept het uit tegen deze barbarij, ik probeer het te filmen. Ik moet af en toe slikken om de druk op mijn trommelvliezen weg te krijgen. Smeerlappen, dit is waanzin!

Zelf zitten wij wel op de veiligste plaats, in ons hotel. Wij blijven om verslag te kunnen brengen van de smeerlapperijen van de oorlog, en om de mensen hier een hart onder de riem te steken, om hen even een glimlach op het gelaat te toveren, om hen een handdruk te geven, een omhelzing,… Een aantal koele kikkers zullen hier misprijzend op neer zien, maar wij weten beter. We krijgen steun van over heel de wereld, geven interviews naar Argentinië, Canada, Zuid-Afrika, Washington, Frankrijk, Australië,… Telkens roepen we op tot verzet. Af en toe klagen we de Belgische halfslachtige houding aan. Elke keer loven we onze Irakese collega's die hier in de moeilijke omstandigheden moedig blijven werken. We vertellen aan iedereen hier dat er in heel de wereld geprotesteerd wordt. Stop.USA, de United States of Aggression, is nog een understatement. Wie durft te zeggen dat dit te sterk is uitgedrukt, moet eens zo een bombardementen meemaken. Die hebben geen ballen met mensenrechten of democratie te maken, of wordt democratie met bommen gedropt?

"De VS zullen met hun kop tegen de muur lopen"
22 uur. Opnieuw alramsirenes. Er hangt een kruitdamp en een irriterende geur in de lucht. Wat moet dit niet zijn voor de mensen die niet op een veilige plek zitten zoals wij? De kinderen die we vanochtend zagen in het ziekenhuis, liggen in de zone die nu onder vuur ligt. Wat moeten zij nu niet meemaken, welke angsten moeten zij en hun ouders uitstaan? Dit is een misdaad tegen de menselijkheid, Bush, Blair & Co. moeten voor een strafrecht komen. Hopelijk komt hun tijd nog!

Moeten we nu denken dat er tegen deze agressie niets te ondernemen valt, dat de VS supermachtig zijn? Ik las gisterennacht nog het voorwoord van een boek dat ik vanuit de Filippijnen ontving, ‘US Imperialist Hegemony and Crisis: Unmasking the War on Terror'. "Het arrogante gebruik van de militaire macht van de VS als de enige overgebleven supermacht is tevens een teken van een interne en uiteindelijk fatale zwakheid van het VS imperialisme", zo staat er, "dat is weggestoken achter een zogenaamd overweldigende militaire macht. Overal organiseren de mensen zich in massabewegingen en engageren ze zich in revolutionaire acties om de imperialistische oorlog te beantwoorden en te bestrijden." Zulke volzinnen zou ik een paar jaren geleden nog sloganesk gevonden hebben. Het blijft wat zwaar geformuleerd voor wie in een nog relatief beschermde omgeving leeft. Maar nu, net na deze bombardementen, vind ik het inhoudelijk correct. Mensen in de Derde Wereld hebben vaak minder moeite om een kat een kat te noemen. Dit is het barbaarse imperialisme, dat er niet voor terugschrikt om economische redenen deze slachtingen en vernielingen aan te richten. Meer en meer mensen beginnen in te zien dat dit zo niet verder kan, en dat is de positieve noot.

Vandaag zei een Irakees me nog: "De VS kunnen misschien militair de overwinning halen, maar ze zullen hier altijd gehaat blijven, en na de ‘overwinning' zullen ze op veel tegenstand blijven stoten. De mensen haten de VS, niet de gewone Amerikanen, maar de regering en de president. De VS zullen uiteindelijk met hun kop tegen de muur lopen. Wij zullen nadien wel weer opstaan!"

Kinderen voor vrede, in België en in Irak
Ik zie in de zetel het pak tekeningen liggen dat door kinderen van scholen in de regio Aalst gemaakt zijn voor de vrede, om aan de kinderen van Irak te geven. Ik zie er een van een jongen van negen jaar uit Wichelen, een tank met dikke rode strepen erdoor. Er zijn er met bloemen, met vredesboodschappen,… Ik kon ze niet meer aan de Iraakse kinderen geven, de meeste scholen waren door de oorlogsdreiging al gesloten. Nog een recht dat de kinderen wordt ontnomen in naam van de mensenrechten. Ik hoor dat veel Belgische scholen vandaag gestaakt hebben. Goed zo, geef het voorbeeld maar aan sommige verzuurde ouderen!

Hulpploegen ook doelwit van bommen?
Ik merk dat dezelfde gebouwen telkens een tweede keer worden gebombardeerd, met een kwartier tot een half uur tussentijd. We zien dit vanuit onze hotelkamer. Schandalig! Na de bommen komen normaal de hulpploegen ter plaatse. De tweede aanval op dezelfde doelen is bewust bedoeld om de hulpploegen (brandweer, ambulances,…) te raken. Dat is een schending van de internationale humanitaire conventies, waar Bush & Co. zich niets van aantrekken. Ze doen dit om de bevolking te demoraliseren. Ik hoor nu ambulances rijden. Stel je voor – in België doe ik dit werk regelmatig – je komt dus aan bij een ramp en je wordt beschoten!

22.30 uur. Weer een nieuwe aanvalsgolf, verder van ons. Pas om 22.45 u horen we de sirenes van de ambulances. Dat betekent dat voor de overlevenden de hulp pas meer dan een tot twee uur na de feiten komt (de eerste aanvallen zijn om 20 uur begonnen). Lap, wéér bommen op dezelfde plaats! Ik hoop dat mijn collega hulpverleners daar nu niet net op zoek waren naar gewonden en overlevenden in de buurt… Ook voor de overlevenden moet het nu afschuwelijk zijn, verschillenden zullen in doodsangst doodgebloed zijn, met brandwonden en afgerukte ledematen… Ik weet waarover ik spreek, ik heb de oorlog gezien in Afghanistan en Joegoslavië. Meneer de President, slaap zacht! En verdomme, Belgische regering, stop die wapentransporten, jullie helpen de moordenaars! Verdomme, stop dit!