arch/ive/ief (2000 - 2005)

Gisteren zagen we een groep kinderenliedjes zingen en uitbeelden, over liefde en vrede. Ze waren met zo'n vijftig, kleuters en lagere school, in schooluniform of verkleed als engeltjes. Mooi en pakkend zoals alle kinderen overal ter wereld. Plots weerklinkt rauwe oorlogsmuziek, op het ritme van Bush, Bush. De meeste kinderen vallen op de grond. De anderen komen hen weer rechthelpen, met hun boodschap van vrede. Als de GI's dit eens konden zien… Op de achtergrond een schitterend spandoek van Zuid-Koreaanse vredesactivisten, een ei vol raketten uit alle landen – ook onze driekleur. Ik voel de schaamte dat we de moordmachine niet hebben tegengehouden toen het nog kon.
Vanmorgen vloog een driejarige peuter me om de hals, eerder ongewoon want de kinderen zijn hier tamelijk terughoudend. De sfeer is dan ook compleet veranderd de laatste 24 uur. Toen we toekwamen verwonderde het ons dat alles zijn gang ging alsof er niets aan de hand was. Bagdad vol volk, alle winkels open, metsers op de bouwwerven, toeterende auto's… Maar vandaag heerst er verwarring, zoals een Irakees het uitdrukte toen hij me een kop thee aanbood op een terrasje. De lucht zindert anders, de sfeer is anders.
We ontmoeten de activisten van het Human Shield. Velen blijven, anderen gaan naar huis. Moeilijke momenten, ze hebben zolang samen dingen beleefd, ze zijn verscheurd tussen hun familie en hun gevoel dat ze verraad plegen tegenover de mensen van wie ze zijn gaan houden.
Verwarring, dat is het goede woord. De Iraki's staan klaar. Klaar voor wat ? Wat hen wacht, is de modernste technologie. De spanning stijgt. Maar alles blijft draaien.
Blij weerzien met Nadia, de voorzitster van SOS Kinderen Irak in Algerije. Ze is samen met vijf landgenoten toegekomen in het hotel. Ik ken haar van de Internationale Vredesmissie in april vorig jaar. Ze liet haar gezin achter, zeven kinderen tussen de 8 en de 27. Human Shield is ze nu. En een ontroerend weerzien met jaar geadopteerde zoon Bilal, laatste jaar politieke aardrijkskunde aan de universiteit van Bagdad. Zijn proffen vroegen hem vanmorgen nog waarom hij de stad niet had verlaten, zoals de vijfduizend andere Arabische studenten. Fier had hij geantwoord dat hij toch kon vluchten nu zijn moeder toekwam, dat hij toch niet kon vluchten nu de vrouwen het Iraakse volk verdedigen.