arch/ive/ief (2000 - 2005)

"Als mensen denken over het bombarderen van Irak dan zien ze in gedachten een afbeelding van Saddam Hoessein in een militair uniform, of misschien soldaten met grote zwarte snorren en geweren, of het mozaïek van George Bush sr. op de vloer van de lobby in het Al-Rashid Hotel met het woord "crimineel". Maar denk eens even na?! Meer dan de helft van Irak's 24 miljoen inwoners zijn kinderen onder de 15 jaar. Dat zijn 12 miljoen kinderen. Kinderen zoals ik. Ik ben bijna 13, dus sommigen zijn een beetje ouder en anderen veel jonger, sommigen zijn jongens in plaats van meisjes, sommigen met bruin haar, niet rood. Maar toch allemaal kinderen net zoals ik. Daarom, kijk eens naar mij, kijk eens even heel goed. Want ik ben wat jullie zouden moeten zien in je verbeelding wanneer je aan bombarderen van Irak denkt. Ik ben wat jullie gaan vernietigen."

"Als ik geluk heb zal ik heel snel gedood worden, zoals de 300 kinderen die vermoord werden door jullie zogenaamde 'smart-bombs' in een schuilkelder in Bagdad op 16 februari 1991. De explosie veroorzaakte zo'n enorme hitte dat het de ingebrande omtrekken van die kinderen en hun moeders op de muren deed staan; je kan nu nog stukjes verkoolde huid - soeveniers van jullie overwinning - van de stenen schrapen."

"Maar misschien zal ik niet zo gelukkig zijn en sterf ik langzaam, zoals de 14-jarige Ali Faisal, die nu op een sterfbed in het Kinderziekenhuis in Bagdad ligt. Hij heeft een kwaadaardige kanker, veroorzaakt door het verarmd uranium in jullie Golfoorlograketten. Of misschien zal ik pijnlijk en onnodig sterven zoals de 18 maanden oude Moestafa, wiens ingewanden worden opgevreten door zandvliegparasieten. Ik weet dat het moeilijk te geloven is, maar Moestafa zou geheel genezen kunnen worden door medicijnen die niet meer dan 25 dollar kosten, maar die medicijnen zijn er niet vanwege jullie sancties."

"Of misschien zal ik niet dood gaan, maar zal m'n verdere leven slijten met de psychologische schade die je van buitenaf niet kan zien, zoals bij Salman Mohammed en zijn zusje, die zelfs nu de terreur niet kunnen vergeten toen jullie Irak bombardeerden in 1991. Salman's vader had de hele familie te slaap gelegd in een kamer zodat ze of allen tezamen in leven zouden blijven, of tezamen sterven. Hij heeft nog altijd nachtmerries vanwege de luchtaanvalsirenes."

"Of misschien zal ik een weeskind worden zoals Ali, die drie jaar oud was toen jullie zijn vader vermoordden in de Golfoorlog. Drie jaar lang schraapte Ali iedere dag in de aarde over het graf van zijn vader terwijl hij uitriep: 'Het is nu in orde papa, je kan er nu uitkomen, de mannen die je daar instopten zijn weg'. Maar Ali heeft het bij het verkeerde eind. Het ziet er naar uit dat die mannen weer terugkomen."

"Of misschien zal ik er heelhuids doorkomen, zoals Luay Majed, die zich herinnert dat hij niet naar school hoefde tijdens de oorlog en 's avonds zo lang als hij wilde op mocht blijven. Maar vandaag, zonder scholing, probeert hij te leven door op straat kranten te verkopen."

"Stelt U zich nu eens voor dat dit uw kinderen waren, uw neefjes en nichtjes of uw buren. Verbeeld U zich eens even dat het uw zoon is die ligt te kermen van de pijn door een afgescheurd been, en dat je niets kunt doen om die pijn te verminderen of hem te troosten. Verbeeld U zich eens dat het uw dochter is die schreeuwt van onder het puin van een ingestort gebouw, maar je kan niet bij haar komen. Stel U voor dat uw kinderen hongerig en alleen door de straten lopen nadat zij U zagen sterven."

"Dit is geen avonturenfilm of een fantasie of een videospel. Dit is de werkelijkheid voor de kinderen van Irak. Een internationale groep onderzoekers ging onlangs naar Irak om te zien hoe de kinderen daar beïnvloed zouden worden door een nieuwe oorlog. De helft van alle kinderen met wie zij spraken vermeldden dat zij geen reden hadden nog langer te leven. Zelfs nog heel jonge kinderen wisten wat oorlog is en maakten zich zorgen daarover. De vijf jaar oude Assem beschreef het als 'geweren en bommen en de lucht zal koud en heet zijn en wij zullen verbranden'. De tien jaar oude Aesar had een bericht voor president Bush en wilde hem vertellen 'dat heel veel Iraakse kinderen zullen sterven. Je zal het op de TV zien en dan heb je er spijt van'."

"Op de lagere school werd mij geleerd om problemen met andere kinderen op te lossen door met hen te praten en door zogenaamde 'ik-berichtjes', maar niet door hen te slaan of te schoppen en uit te schelden. Het idee van een ik-bericht was om de andere persoon te laten begrijpen hoe zijn of haar acties jouw deden voelen zodat die persoon begrip voor jou zou krijgen en met zulk gedrag zou stoppen."

"En nu ga ik jullie een ik-bericht geven. Alleen zal het een wij-bericht worden. Wij, zoals bij al de kinderen van Irak die hulpeloos zitten te wachten op iets slechts dat zal gebeuren. Wij, zoals de kinderen van de wereld die geen van de beslissingen maken maar onder al de consequenties moeten lijden. Wij, wiens stemmetjes te zacht zijn en te ver weg om gehoord te worden. Wij zijn bang als we niet weten of we nog een dag langer zullen leven. We zijn kwaad wanneer mensen ons willen doden of verminken of onze toekomst willen stelen. Wij zijn droevig, want het enige wat wij willen is een vader en een moeder waarvan we weten dat ze er morgen ook nog zullen zijn. En tenslotte voelen we ons verward, want we weten nog niet eens waaraan we schuldig zijn."