arch/ive/ief (2000 - 2005)

Afin, we zullen maar weer eens te laat gekomen zijn. Toen onze trein een beetje na tweeën het spoor binnenrolde, en we ons eindelijk in Melsele centrum bevonden, was het kwaad al geschied, of beter: volop aan het geschieden.

Een vijftal gepantserde blauwe machines op wieltjes, plus een busje (blauw) en een helikopter en een hoop gewone en ouderwetse combi'tjes stonden met pruttelende motoren voor het parochiezaaltje. (Mij altijd al afgevraagd waarom ze die motoren niet gewoon kunnen afzetten als ze daar toch voor minstens een uur staan?) Een hoop flikken kennelijk voor de deur en binnenin. Blijkbaar was iedereen die bezig was met de voorbereiding van de actie, in het parochiezaaltje, administratief aangehouden (je weet wel, maximum 12u vast).

De VRT en het VTM nieuws waren er druk in de weer met het interviewen van de woordvoerders...

Veel viel er niet meer te doen dus, en de flikken hadden een samenscholingsverbod uitgevaardigd, zo bleek het. Dus spraken we even later weer af aan het kerkhof van Melsele, ondertussen werd er druk gegeten, diablo gespeeld, 4-op-een-rij, badminton, woeii!

Van de volgende bijeenkomsten met de overige manifestanten kwam er uiteindelijk niet veel meer. We liepen wat rond, ballorig te doen in het centrum van Melsele, werden nu eens door de politie uiteengejaagd, waarna één van ons - een Duitser - opgepakt werd. Hij zou worden gerepatrieerd, hij was namelijk in het bezit van een verboden wapen, het spuitbusje zal wel pepperspray geweest zijn.

De hele dag reden combi's op en af, voerden ze weerspannige (lees: samenscholende) manifestanten af, ... Uiteindelijk werd er beslist dat er een beetje keet zou geschopt worden aan het politiekantoor van Beveren. Allen daarheen dus, en ondanks het lichtspel van de kermis, waren de zwaailichten van de combi's nog altijd duidelijk te onderscheiden.

De opgepakte manifestanten zaten allemaal vast in de garage van het commissariaat, en leken precies wel blij om ons te zien. Een legertje flikken, dat plots geen Nederlands meer kon als we ons afvroegen wat de verschillende helmpjes en streepjes betekenden, hield ons uit elkaar. Met onze vraag waarheen de arrestanten zouden gevoerd worden, werden we een beetje van het kastje naar de muur gestuurd en uiteindelijk wilden ze het toch niet lossen, al zou het waarschijnlijk Gent zijn.

De groep maakte lawaai met diverse objecten op de akoestisch verantwoorde slagboom van het commissariaat, tot grote ergernis van de agenten. Hoewel, eentje had toch de neiging om een dansje te doen, maar stapte gauw af van dat idee onder de kwade blikken van zijn collega's.

We probeerden zoveel mogelijk eten naar binnen te gooien (een blikje bier werd vakkundig onderschept door een uniformdrager), en repten ons uiteindelijk nog naar de supermarkt, die op het punt stond te sluiten, om er het overige brood op te kopen. Het duurde een hele tijd voordat we een agent vonden die beloofde het brood te leveren aan de manifestanten, maar uiteindelijk was hij toch zo smerig om het brood vanvoren te leggen in de bus, in de plaats van het te verdelen onder de arrestanten die op _dat_ moment honger leden.

Toen de bus wou uitrijden, hielden we even stand bij wijze van een zitstaking voor de busuitgang, maar de commissaris heeft ons eigenhandig uit de kant geduwd - wat een eer! Onder luid gejoel, gefluit en geklop reed de bus richting onbekende bestemming.

De commissaris wou daarna praten met een tweetal van de overgebleven groep, zodat hij het een en ander kon verduidelijken. De groep kon in stilte meeluisteren, maar veel zei hij eigenlijk niet. Het was weer zo'n typisch staaltje retoriek, niets zeggen met veel woorden en arrogant wezen op een vriendelijke manier. Over de morele kant van de zaak wou hij niet praten - tot daar, maar ook rationele argumenten wou hij niet aanvaarden. Het kwam er op neer dat we naar huis moesten gaan, en dat we eventueel maar een betoging in Gent moesten aanvragen. Op die manier was het uiteraard wel duidelijk dat ze naar Gent werden afgevoerd, en even werd er gedacht om daar ook een actie te houden, maar uiteindelijk werd van al die ideeën afgezien, en bevond ik me op de trein naar huis...

Wat bedoeld was om een leuk en ontspannen weekendje op het spoor te worden, is helaas uitgelopen in een frustrerende actie aan het commissariaat van Beveren.

Eén iets is zeker, de agenten zijn er bij deze betoging in geslaagd om zonder al teveel geweld de betoging te ontbinden, wat uiteindelijk wel hun opdracht was, hoe frustrerend ook. Iemand zei dat ze geleerd hadden om vriendelijk te zijn, en je kon niet ontkennen dat ze tenminste geprobeerd hebben om zich op een vriendelijke manier uit te spreken tegenover de actievoerders. De arrogante bedoeling erachter was duidelijk, maar toch... het is een stap in de goeie richting.