arch/ive/ief (2000 - 2005)

-------------------------------------
Amar - Les paradoxes de notre mission
-------------------------------------
Mercredi 1h30 du matin. Enfin, nous sommes parvenus à réaliser une journée constructive ce mardi 18 février. L'hôpital de pédiatrie de Baghdad est bondé d'enfant en bas âge. Des bébés souffrent de maladies diverses générées par la guerre du golf et l'embargo. Un parent nous explique ses difficultés rencontrés pour soigner son enfant atteint de la leucémie. Il prend ses responsabilités de chef de famille et vend toutes ses richesses, ses biens et travaille d'arrache-pied pour insuffler à son enfant peut-être une seconde vie. Les frais d'hospitalisation sont à charge du parent ainsi que les médicaments plus importants. D'où l'obligation d'exercer plusieurs professions. J'ai pu remarquer que les mamans portaient un soin considérable à leur bien-aimé. Elles sont bienveillantes et omniprésentes pour donner du mieux qu ‘elles peuvent leur amour si profond.

En quittant l'hôpital, l'injustice, la « HOGRA » m'est venu à l'esprit. Comment peut-on encore accepter au 21ème siècle de punir toute une population et causer des milliers de victimes infantiles chaque mois par l'embargo. (cela ne mériterait-il pas une minute de silence ?)

Il faut oser crier Haut et Fort : stop à l'embargo en Irak et ailleurs.

Début d'après-midi, nous nous sommes rendu au refuge d'Al-Amiriya. Pour ceux qui ne connaissent guère, il s'agit d'une tragédie humanitaire. Plus de 400 personnes (hommes, femmes et enfants en danger) y ont découvert une fin de vie atroce. La nuit du 12 février 1991, les américains l'ont bombardé par deux fois soit disant par inadvertance…

Il est utile de rappeler que des bombes bien spécifiques ont été larguées afin de transpercer les deux mètres d'épaisseurs que comporte ce refuge entièrement fait de plusieurs couches de béton. (cela ne mériterait-il pas une minute de silence ?)

La journée s'est surtout distinguée par la manifestation devant le Conseil de l'ONU. Le défilé a démarré de notre hôtel « Palestine » s'étendant sur +- trois kilomètres. Toutes les délégations étaient présentes (54) ainsi que le peuple très dynamique et chalheureux. Nous étions fier de représenter la Belgique en criant des slogans de paix, de fraternité en français, en néerlandais en anglais et en arabe. Les filles irakiennes très libre étaient aussi présente en masse et chantaient avec nous. La russie, le Japon, le Tchad, le Mali, l'angleterre, la france et bien d'autres. Nous manifestions tous sous la même banière. Notre leitmotiv était le même pour les quatre coins de la planète. « pas de guerre en Irak et stop à l'embargo».

Ce fut réellement un grand moment de bonheur. Nous avions été reçu dans le bâtiment de l'ONU pour y assiter à un discours de paix. J'ai été agréablement surpris de voir le Président Saddam Hussein au côté du secrétaire général des Nations-Unies Koffi Anan.

Espérons que tous pouront entrer dans la paix. Tel était le message que ma confié un de mes jeunes de Liège "Karim ". Celui-ci me l'a transmis par le biais d'une très jolie calligraphie. Merci encore Karim, tu leur a offert certainement une joie de vivre supplémentaire.

Vers 20h, nous avons passé une soirée orchestrale avec buffet 5* réunissant plus de 1000 personnes.L'objectif étant double, d'une part, le thème des chansons était axé sur la paix et l'amour du pays et d'autre part cela nous à permis de rencontrer toutes les délégations à travers des danses orientales.

Depuis notre arrivée à l'hôtel, nous sommes confrontés quotidiennement à des paradoxes de notre mission. Personnellement, ma soirée a été alternée de bonheur et de tristesse.

Le malaise survient du fait que l'on ne peut oublier la souffrance qu'endure les enfants irakiens, des bébés que l'on a vu ce matin dépourvus d'immunités, … Le soir même, nous participions à une soirée d'une très haute bourgeoisie.

Face à ce gros problème de conscience, nous avons tous compris la réaction ô combien légitime d'un jeune de notre groupe qui a refusé d'y participer.

Effectivement, il y a à boire et à manger des les deux cas de figures. Mais, quoi qu'il en soit, les Irakiens sont victimes de malnutrition et ne l'oublions pas. (Je vous laisse une minute de réflexion…). Merci de m'avoir lu jusqu'au bout. Il est plus de 3h du matin et on se lève dans quatre heures pour aller enfin visiter des écoles et courir pour la paix. Gaëlle, je pense tous les jours à toi, gros bisous à toute la famille.

----------------------------------------------------
Lesley - Al 500 Irakese kindertekeningen voor België
----------------------------------------------------
Met groepjes van ongeveer tien gaan we richting scholen. We willen zoveel mogelijk scholen bezoeken om onze kleurige tekeningen gemaakt door Belgische kinderen af te geven. De mooie, spontane tekeningen tonen de simplistische maar correcte analyse van een kind: waarom oorlog en bommen? Waarom geen bloemen, vrede, gelukkige mensen? Je zou er ontroerd van worden. Mohamed D., Mohamed O, Joke, Ann, Lesley, Mimi, Sven, Dirk, Hatifa, Umberto en Anasse, iedereen in ons groepje wordt geëmotioneerd door de Irakese schattige kinderen. Anasse kan na het bezoek niet dadelijk zijn bedenkingen geven, hij heeft nog teveel emoties na het warme onthaal in de Jemen Primary school in Bagdad.

Bij onze aankomst verwachten we toch wel verbaasde, misschien wel weigerende blikken. We zijn onuitgenodigd naar de school gegaan en misschien wekt dit een beetje argwaan op. Maar daarin moeten we onszelf toch ongelijk geven, de directrice van de school verwelkomt ons met open armen in haar eenvoudige kantoor. Mohamed O. legt uit wat we komen doen. "We zouden ook graag tekeningen terug meenemen naar België om te geven aan de Belgishe kinderen" . De directice steekt dadelijk van wal: "Jullie zijn ontzettend welkom in onze school. De Irakese bevolking ontvangt u met open armen en is heel blij met jullie solidariteit. Jullie zullen wel verbaasd zijn over de povere middelen die we bezitten."

Op weg naar de klaslokalen zien we inderdaad dat de klassen propvol zijn, minstens 50 leerlingen in een klas. De toch wel kleine school schijnt de grootste basisschool te zijn in Bagdad, met 780 leerlingen. De directrice legt ons uit dat sinds het embargo, er een tekort is aan middelen en klaslokalen. "In de winter is het ontzettend vervelend omdat het dan snel donker is en er vaak geen elektriciteit is. Verscheidene elektriciteitscentrales werden gebombardeerd tijdens de eerste golfoorlog. Er is ook een acuut tekort aan potloden, papieren, … " Onze potloden die we bijhadden waren dus eigenlijk verboden materiaal want die worden niet toegelaten door het food for oil program omdat er grafiet in steekt en je daarmee bommen kunt maken. Natuurlijk moet je je er wel bij voorstellen hoeveel potloden je dan wel nodig hebt om een bom te maken. Als de Irakezen dat echt zouden willen, dan moeten er wel makkelijker manieren bestaan om bommen te maken. In de klassen worden we warm onthaald door de leerkrachten. In het totaal zijn er 25 leerkrachten en 5 kaderleden voor de hele school. Mohamed D. merkt op dat het allemaal vrouwen zijn, de emancipatie is hier dus sterk doorgevoerd. "Ze zijn ook echt een voorbeeld van motivatie en inzet. In een klas waar ik ging legde de leerkracht Engels me 1 voor 1 uit wat de kwaliteiten van "haar" kinderen waren." Ann is leerkracht en merkte op dat de leerkrachten ontzettend pedagogisch zijn. "De kinderen luisteren echt naar de leerkracht, er was een wederzijds respect"

Een oorlogssituatie voor een kind is natuurlijk niet bevorderlijk. Joke vind dat de toekomst van die kinderen kapot wordt gemaakt door het embargo. De directrice beleeft dit dag in dag uit: "Door het embargo is alles ontregeld. De moeders moeten verschillende jobs doen en hebben dus weinig tijd voor hun kinderen. De ouders zijn ook bezig met de oorlog, ze hebben dus minder aandacht voor hun kinderen. Dit verzwakt de kansen voor de kinderen. Vaak gaan de kinderen naar school zonder ontbijt. De kinderen volgen ook alles op tv, en zitten dus onder heel veel stress. In de klassen spreken we over de oorlog. Het is beter om erover te praten dan te doen alsof het niet bestaat. 5 à 10 min per dag leggen we de nieuwigheden uit. Als je de kinderen vraagt, waarom de VS Irak willen aanvallen, dan zeggen ze abrupt dat het om olie en macht gaat. " Mohamed D. vond dat je dit ook kon zien aan de kinderen, dat er iets hen bezighield. Er is begeleiding voorzien voor de kinderen. Er wordt nagegaan wat de omstandigheden zijn van de families, zo kunnen de problemen geregeld worden. Wanneer de kinderen ziek zijn of honger hebben en de ouders dit niet kunnen betalen staat de school in voor de onkosten. Vóór het embargo was het de school die voor het eten van de kinderen zorgde, er werd zelfs gratis peniciline uitgedeeld. Ann vindt de effecten van het embargo ziekmakend. "Dat zo een ontwikkeld land plat gebombardeerd wordt en in zulke omstandigheden wordt gedwongen vind ik verschrikkelijk." zegt ze.

In de 15 klassen die we binnengingen werden we steeds getrakteerd op een staande ovatie van de kinderen. Dirk vond het zalig om steeds elke klas binnen te stappen en "Salaam Aleykoum", vrije vertaling "gegroet in vrede" te roepen, dan sprongen de kinderen op en scandeerden in koor een verwelkomingslied.

Hanife wil weten wat er gebeurt met kinderen waarvan de ouders gestorven zijn door het embargo of de bombardementen. De directrice vertelt ons dat die kinderen verschillende keren per jaar in de verf worden gezet. Zoals op de dag van de verloren soldaat, overschot van materiaal wordt aan die kinderen gegeven, er zijn evenementen die speciaal voor hen worden georganiseerd en ze worden ook emotioneel opgevangen. Sven is dan weer bezorgd over de loopafstand naar de school voor de kinderen. "De overheid heeft de scholen zo geografisch gebouwd dat ze bereikbaar zijn voor de kinderen." legt de directrice ons uit. Ondanks alle kritieken op het regime moeten we toch wel zeggen dat er met veel zaken voor de bevolking rekening wordt gehouden.

De tekeningen zijn klaar. Ze worden opgehaald door An, Anasse, Mohamed D.,Hanife en Sven. Ann vond het ongelofelijk hoe de kinderen spontaan de kleurpotloden die we aan hen gaven wilden teruggeven. Anasse kreeg allemaal kleine cadeautjes, mandarijntjes, chocolade,.. omdat de kinderen zo blij waren. We moeten nu toch wel een 500 tal tekeningen rijker zijn. Naar België keren we dus al niet terug met lege handen. Wat we precies met de tekeningen zullen doen weten we nog niet. Misschien een tentoonstelling maken en in ieder geval de scholen die voor ons tekeningen maakten, Irakese tekeningen teruggeven.