arch/ive/ief (2000 - 2005)

Fire Gym, een Brussels sportclub, is met 50 deelnemers en 61 dozen onderwijs-, medisch- en sportmateriaal naar Baghdad getrokken. VTM-reporter van Gompel heeft gisteren in een ontroerende reportage over het bezoek aan de El Almerya bunker, aangekondigd dat de Peace Race deze namiddag zal gelopen worden en als een hoogtepunt van de Vredeweek in Baghdad beschouwd wordt. Allicht zal er vandaag verslag gegeven worden op VTM. Ook Rudi Vranck van de VRT was gisteren na drie dagen stilte even aan het woord in de Koppenreportage over enkele deelnemers aan de Vredesloop. Hopelijk zal hij vandaag opnieuw, zoals in zijn tocht naar Baghdad, een reportage kunnen maken. Hieronder brengen we enkele uittreksel uit dagboeken van de eerste dagen:

--------------------
Jan & Sim - Dag 1 en 2
--------------------

De 47 vredeslopers verzamelen in de hal van Zaventem. Na de nodige interviews met de pers en het afscheid nemen van de geliefden gevolgd door het gebruikelijke inchecken en inboarden, stapten wij op het vliegtuig. Onze reis is dus officieel begonnen.

Juist voor het opstijgen als we al in het vliegtuig zaten zagen wij door het raampje vier militaire transportvliegtuigen geparkeerd staan. De gedachte schoot ons te binnen dat zowel de vrede als de oorlog opstijgt vanuit Zaventem. Tijdens de vlucht maakten we verder kennis met elkaar en de redenen waarom we deze reis maken. Na vier uren vliegen en een tussenstop in Beiroet (Libanon), kwamen we aan in de luchthaven van Damascus, de hoofdstad van Syrië.

Het visum werd in orde gemaakt, het reismateriaal werd versleurd naar de bus, iedereen hield nog even een sanitaire stop, waarna we in de bus en de twee jeeps stapten en richting Irak trokken.

Onderweg hielden we een korte sanitaire stop en dit was ons eerste contact met het Syrische landschap in de nacht en de sanitaire voorzieningen die ons sterk confronteerden met de armoede in de derde wereld.

We vervolgden onze reis tot er iets frappant gebeurde op een kilometer van de Syrisch-Iraakse grens. We vielen zonder benzine. Om dit probleem op te lossen bestond er maar een manier en dat is het overhevelen van benzine uit een van de jeeps in de tank van de bus. Dit gebeurde wel te verstaan op de klassieke manier nl., door op een waterdarm te zuigen tot de benzine de lippen raakt en dan verder stroomt in de benzinetank van de bus. Gelukkig was de buschauffeur bereid dit te doen.

Het oversteken van de Syrische grens, gevolgd door honderd meter rijden in niemandsland, en het oversteken van de Irakese grens nam enkele uren in beslag. Visum moest ingevuld worden waarna de paspoorten werden gecheckt. Op zo'n momenten besef je dat reizen vermoeiender is dan een hele dag hard werken.

Eens wat verder gereden stopten we om te tanken en dat betekende dat we ook geld konden wisselen in dinars. Er stapte namelijk een man op de bus met pakken geld in de hand. Ook daar werd duidelijk hoe weinig de dinar waard is ten op zichte van de euro. Voor tien euro krijg je een pakketje biljetten van 250 dinar van ongeveer 2,5 cm dikte. Een liter benzine kost hier trouwens maar twee dinar.

Na een paar uur rijden stopten we langs een wegrestaurant en ondertussen was het daglicht aangebroken. We bleken zowat de eerste klanten te zijn en onmiddellijk ontplooide zich daar een immense activiteit van obers die tafels beginnen klaar te maken, bestellingen die door de zaal worden geroepen, en de kok die zijn houtvuur opstookt tot de vlammen een stevige hoogte bereiken.

We aten een maaltijd van kefta-vlees en kip, ei, groenten en stevig gesuikerde thee, een echt energieshot. We verlieten dus opgekikkerd het eethuis.

Er stonden daar veel vrachtwagens geparkeerd, en toen stelde we ons de vraag of deze de grens waren doorgekomen zonder dat ze door de UN (embargo) gecontroleerd werden. We hadden aan de grens geen UN-wagens of iets dat daar op lijkt gezien. Wel stonden er aan de grens veel vrachtwagens te wachten.

Een eerste duidelijke kijk op het landschap deed ons constateren dat we in volle woestijn waren. Amper een heuvel aan de horizon te bespeuren, laat staan een beetje groen. Naarmate dat we vorderden zagen we al eens een kudde schapen, af en toe een tent waar gesluierde mensen in woonden, en de eerste boom die we in ons gezichtsveld kregen verraste ons kompleet (mij toch in ieder geval).

Hoe meer we Bagdad naderden, hoe meer we beseften dat we door het twee- stromenland reisden. Meer groen werd zichtbaar, alsook bomen en af en toe al eens een plas water. We zagen ook kleine militaire stellingen vervaardig uit zandzakjes met een schietgat in. Af en toe ook een paar oude kanonnen overdekt met groengaas. Soms stonden er verlichtingspalen langs de snelweg maar dan zonder de lamp, iets dat het embargo niet binnen laat? Ook zijn er irrigatie-werken bezig.

Na nog enkele uren rijden we Bagdad binnen. We zien weinig hoogbouw en veel huizen worden verbouwd of hersteld. Oorlogsdreiging en embargo of niet, de werken gaan gewoon door met de middelen die ze hebben. Onze aankomst in het Palestina-hotel wordt hartelijk ontvangen. We lopen Rudi Vrancks (VRT) tegen het lijf en onmiddellijk draaiden we de rollen om. Wij begonnen hem te interviewen, filmen, foto's trekken en uit te horen over de huidige situatie in Bagdad. Zijn reactie daarop was wel grappig, een journalist is blijkbaar niet gewoon van zelf geïnterviewd te worden. Na wat gegeten te hebben en onze bagage in de kamers geplaatst te hebben, gingen we samen zitten om het programma van de volgende dagen wat te bespreken en hoe we alles georganiseerd gaan krijgen. Daarna maakten we een site-seeingtour met de bus door Bagdad richting het Saddam-meer.

Daar spraken we verschillende Irakezen aan om interviews af te nemen.

Onmiddellijk word duidelijk dat de dreigende oorlog hen niet van stuk brengt.

Ze hebben het al eens meegemaakt in 91 met het daarop volgende embargo dat al twaalf jaar duurt en 1.7 miljoen Irakezen het leven gekost heeft, waarvan 1/3 kinderen. Je ziet dat het fiere mensen zijn en dat niets hen ervan weerhoud om met hun dagelijks leven verder te gaan. Op de vraag of Saddam volgens hen een dictator is antwoordden ze dat hij niet alleen geliefd is door het volk maar dat ze van hem houden. Wat het westen ook verteld over hen, zei denken er blijkbaar anders over. Ik ben benieuwd of de interviews die we de volgende dagen gaan afnemen hetzelfde zeggen op die vraag. De solidariteit onder arabieren en zeker tussen Palestijnen en Irakezen is zeer sterk. Als er een nieuwe oorlog tegen Irak komt is dat een kaakslag die elke arabier voelt. Voor hen is de kwestie duidelijk, De VS is de agressor en de olie is de reden hiervoor. Anderen zeggen dat elke mens op deze aarde gelijk is en dat we dit moeten aanvaarden, dit betekend dus dat ze het recht hebben om te kiezen hoe ze leven en wie ze als hun leiders kiezen. Ze vragen aan ons en de mensen in de wereld hen te steunen in hun strijd voor onafhankelijkheid en zijn zeer blij met de manifestaties in heel de wereld die dit uitschreeuwen.

Morgen eerst een half uurtje joggen ter voorbereiding van de vredesloop en dan beginnen we aan de bezoeken van,…

Hartelijke groeten uit Bagdad en het ga jullie goed.

Het VREDESTEAM ! !

--------------
Carline -Dag 3
--------------
Ik voel me hier weeral helemaal thuis. Ik ben fris en monter, hoewel ik sinds mijn vertrek thuis nog geen oog heb dichtgedaan (onze airco blaast blijkbaar warme lucht, waardoor ik de hele nacht heb liggen woelen in mijn bed). Zou de Iraakse lucht een positieve invloed hebben, of de goede sfeer in de groep, ik weet het niet. De machteloosheid die ik in Belgie voelde, heeft plaats gemaakt voor een gevoel van hoop, aangesterkt door de massale vredesbetogingen overal ter wereld. In Irak gaat het leven zijn gewone gangetje, niets laat vermoeden dat hen een oorlog boven het hoofd hangt. De dreiging is hier vreemd genoeg minder voelbaar dan bij ons.

De dag is goed gevuld: 's morgens is er een looptraining (die ik gemist heb, ik wist het juiste uur niet, en toen ik om 8u beneden kwam, bleken ze al een halfuur vertrokken te zijn), daarna een haastig bezoekje aan Bagdad University, de grootste universiteit van het land, waar we helaas de tijd niet hebben om met de studenten kennis te maken. Vervolgens komt een sportfaculteit aan de beurt. Onze energieke spring-in-'t-veld Hamid demonstreert direct zijn kunnen aan allerhande turntoestellen, maar hij moet toch het onderspit delven tegenover zijn Irakese concurrent. Gelukkig heeft onze Hamid het zwembad niet opgemerkt, anders was hij er misschien ook nog ingedoken.

Daarna volgen nog enkele culturele bezoeken, zoals de Al Mutsanariyah universiteit, een schitterende eeuwenoude universiteit, een prachtig staaltje architectuur, en twee musea, waaronder het Museum van de Archeologie. Hoewel ik er vorig jaar ook geweest ben, kijk ik opnieuw mijn ogen uit bij al die prachtige staaltjes vakmanschap, die vaak duizenden jaren oud zijn, en die nog maar eens aantonen dat hier de bakermat van onze beschaving ligt. En dan durven de Europeanen nog beweren dat de Arabische cultuur een achterlijke cultuur is!

Sommigen van onze groep vinden deze culturele uitstapjes tijdverlies, maar ik vind het ook belangrijk om het beeld van de westerse wereld tegenover het "middeleeuwse' Irak wat bij te schaven.

Later houden we nog halt bij een plaatselijke volleybalploeg, waar we een vriendschappelijke match spelen. Ondertussen ga ik als toeschouwer enkele spelers interviewen, zodat ik me toch ook wat nuttig maak. Na de vergadering 's avonds trekken we de stad in om te telefoneren, maar helaas, het is al laat, en de loketten zijn al gesloten. Nu ja, dat is een werkje voor morgen, net als het vervolg van mijn dagboek.

Groetjes uit Bagdad,

Carline

-----------------
Jan & Sim - dag 4
-----------------
Het eerste bezoek van vandaag speelde zich af in de El Aalmiriyya schuilkelder. In 1991 werd deze schuilplaats voor een honderdtal families omgetoverd in een menselijke oven door 2 Amerikaanse bommen.

De eerste boorde zich door twee meter gewapend beton om een ontploffing teweeg te brengen in de twee verdiepingen. 9 minuten later penetreerde een precisie-brandbom zich in het ventilatiesysteem om alle mogelijke overlevenden alsnog te verkolen.

Op het moment van deze gruweldaad zochten 412 mensen - voornamelijk vrouwen en kinderen, omdat mannen tussen 18 en 60 jaar hier niet binnenmochten - hier bescherming voor de bombardementen.

Normaal bestaat er een internationale wet dat men geen civiele schuilkelders mag bombarderen, maar de VS beweert dat ze verkeerde informatie hadden gekregen en dat ze dachten dat het een militaire bunker was. (Ze hebben er dus zelfs geen spijt van dat ze verkeer gebombardeerd hebben.

Naast de vernielde bunker was er ook een museum gebouwd, waar verschillende persoonlijke spullen zoals speelgoed, kledij, schoolgerief, sportgerief, … uitgestald lagen omdat alle slachtoffers echte personen waren met echte wensen, dromen, bezittingen, toekomstperspectieven, emoties, … De gids die ons de uitleg gaf was zelf in 1991 de ag na de explosie erpleke kome kijken.

Na dit zeer aangrijpende bezoek, gingen we naar het Saddam kinderziekenhuis om daar de gevolgen van het embargo en het gebruik van verarmd uranium te zien op het jongste gedeelte van de Irakese bevolking.
---------------
Tot morgen
----------------