arch/ive/ief (2000 - 2005)

Dit weekend is duidelijk geworden waar de verkiezingen in België vooral over zullen gaan. Wie had gehoopt dat in de volgende verkiezingen de armen in de derde wereld veel aandacht zouden krijgen komt bedrogen uit. Er worden weinig woorden vuil gemaakt aan de op komst zijnde problemen voor de Iraakse armen en andere machtelozen in het Midden-Oosten, nog minder aan de huidige economische onderdrukking. Geen aandacht voor de strijd van de Zapatisten in Mexico, het kastesysteem in Indië of hongersnoden in Afrika. Het belangrijkste land is ... het binnenland.

De verschillen tussen werken in het algemeen en loonarbeid zullen worden weggevlakt. Pleidooien voor een basisinkomen zullen vooral aan Vivant worden overgelaten, een partij met een eigenaardige en dubieuze mix van economisch liberalisme, progressief gedachtengoed en aandacht voor spiritualiteit. Economisch liberalisme zal ook ingezet worden om werkgelegenheid te creëren. De markt mag zijn rol spelen, de overheid zal min of meer sturen. Het discours zal vooral bepaald worden door de verschillen in visie over de mate van sturing. Het resultaat zal voor het binnenland misschien onzeker zijn. Meer dan voor de derde wereld, daar zal het industrieel-kapitalisme nog meer brokken mogen maken.

Studeren zal geen vorm van werken zijn, cultuur waar weinigen voor willen betalen ook niet echt. Werk wordt vaak afstompende loonarbeid in de amusementsindustrie, in bedrijven die onder andere marktvriendelijke mobiliteit garanderen of in bureaucratische en technocratische instellingen. Ontspanning zal moeten opbrengen, industriële productiviteit en loonarbeidsdruk gaan toenemen. Het kapitalisme zal een beetje in vraag gesteld worden, markteconomie waarin winstbejag niet centraal staat niet.

Conservatieve criminologen zullen hun zegje mogen doen over criminaliteit en de werking van het gerechtelijk apparaat. Criminelen zullen vaak over één kam geschoren worden en de rechtsstaat gaat men prijzen. Klassenjustitie gaat een ouderwets woord worden dat haast niemand nog in de mond neemt. Seksuele perversiteiten, maffiapraktijken en zinloos geweld zullen sommigen als niet-christelijk afdoen. Anderen zullen de rol van onderdrukkingsverheerlijking en winstbejag in zware misdaadskringen minimaliseren.

Vrije migratie in de wereld zal men als onrealistisch afdoen. Integratie wordt op etnocentrische wijze gestimuleerd door het op aanpassing te doen lijken. Voor samenlevingsproblemen zal men in grote mate met de vinger wijzen naar allochtone kleurlingen. Het onderwijs zal in functie staan van het bedrijfsleven, minderheidsgroepen zullen weinig ruimte, laat staan geld, krijgen voor andere vormen van onderwijs. Allochtonen die hasj roken zullen zogezegd voor meer overlast zorgen dan autochtonen die sterke drank promoten. En banen mogen kleurlingen vergeten, zeker in de reclamesector. Inspraak in het beleid is er voor allochtonen die veel gestudeerd hebben of zich tot Belg hebben laten naturaliseren.

Consumptieverslaving wordt gereduceerd tot regelmatig druggebruik, het gevaar van verslaving aan mobiliteit en snelle auto's zal niemand onderkennen. Eenzaamheid wordt een probleem dat dokters met pillen moeten oplossen. Seksuele frustraties worden vaak illegaal 'behandeld' in etablissementen waar Oost-Europese en Afrikaanse meisjes verblijven die regelmatig geld naar familie in het thuisland sturen, of op de sofa van een gefrustreerde, conservatieve psychiater. Depressies en zelfmoorden zullen weinig preventief voorkomen worden. Inzichten in de eigen psyche is niet voor iedereen weggelegd, er is immers zogezegd geen geld voor degelijk onderwijs.

Conservatieve mensbeelden zullen autoritair gedrag legitimeren. Onderdrukking wordt als eigen aan de mens omschreven.