arch/ive/ief (2000 - 2005)

23-12-02. Twee reuzachtige jeeps komem de oprit van het hotel opgereden. We zijn weg naar Irak. Voor de eerste keer gaan we Damas buiten. Overal zien we daar gebouwen in de steigers staan. Juist voor de grens valt onze wagen stil, de koppeling waarschijnlijk, de andere heeft geen benzine meer. De bestuurders zijn Irakezen en tanken vol in Irak voor slechts 1 dollar per 100 liter (in Syrië kost 20 liter 10 dollar). De benzine van de gestrande jeep wordt met een darmpje overgetankt. Alle bagage wordt overgeladen en we stappen allen in een jeep. Carlos zit van voor, achteraan zitten we met z'n achten opeengepakt op 2 m2. Gedurende de resterende 600 km zitten benen en armen in de knoop, Hamid verklaart zijn liefde aan Pascal. Khalid en Abou rappen een nummertje, we maken er het beste van en zingen ons de woestijn door. De autoweg in Irak is een driebaansvak in perfecte staat. De bestuurder legt uit dat je vanuit Irak naar de zes buurlanden kan via een driebaansautostrade. De grens met het buurland Syrië is pas in 1997 geopend. 'Het zijn dezelfde volkeren maar Syrië had in het verleden een linkse houding aangenomem en Irak eerder rechts.' De autobanen werden tijdens de bombardementen in 1991 vernield maar werden op een jaar tijd al terug hersteld. Volgens de bestuurder kan je nergens anders in de wereld goedkoper eten vinden dan in Bagdad. Arbeiders zouden per dag 3 dollar verdienen, geschoolde arbeiders 5 dollar, waarmee je rond zou komen voor de basisvoorzieningen. De meeste mensen bezitten hun huis en de bank leent geld zonder interest. De darmen van een aantal onder ons zijn onderhevig aan de verandering van voedsel en dit leidt tot minder aangename situaties achterin de jeep.

De bestuurder heeft ook kinderen en zo komen ze terecht op sport. Ook hier is voetbal de belangrijkste sport, gevolgd door basket, waterpolo, rugby, zwemmen, maar ook gewichtheffen met Ali Ghayar als nationale held. We onthouden de naam voor een ontmoeting. Om drie uur komen we aan in het Al Mandsour hotel. Een gigantisch hotel, ze zijn op de hoogte van onze komst, maar het is nog uitzoeken door wie we nu uitgenodigd zijn, dat blijkt het ministerie van buitenlandse zaken te zijn. We krijgen elk een kamer. We verzamelen nog snel op de kamer van Carlos voor een briefing. En nu slapen.

Dieter