arch/ive/ief (2000 - 2005)

23-12-02.  Binnen enkele minuten vertrekken we naar Irak. Eens onze aanvraagformulieren goed en wel waren ingevuld, bekwamen we onze visa op 15 minuten tijd. Het Demokratisch Front had voor ons ook een aanvraag ingediend en deze werd gisteren aanvaard. 

Voor de ambassade babbelen we met een politieagent. Hij is ongewapend. Zoals overigens de grote meerderheid van de politieagenten, ze zijn enkel gewapend met een fluitje en een pet. Ze houden zich vooral bezig met het in goede banen leiden van het verkeer. Op elk kruispunt, op elke overgang zijn er verkeersagenten. Ze zijn uitermate vriendelijk en zeer jong. Niettegenstaande de overweldigende indruk die het verkeer op ons maakte bij onze aankomst, moeten we toegeven dat er hier zeer weinig ongevallen zijn, volgens de taxibestuurders zijn er zo goed als geen ongevallen. We hebben geen enkele politiecontrole gezien, we hebben geen enkele sirene gehoord, dit terwijl in Brussel het controleren van de mensen de voornaamste bezigheid is van de politie. Als het verkeer in het honderd loopt vraag je je meestal af: 'Waar is de politie als je ze nodig hebt'. En de criminaliteit, die hebben we niet gezien, en na wat rondvragen bij de politie, en de mensen, is die nagenoeg onbestaande. Het gaat hier toch over een stad van 6.000.000 inwoners (groot Damas). Het bizarre is dat sinds 1948 er vooral militairen aan de macht geweest zijn, maar dat de stad heel vredelievend is en open. De huidige president, Bachar El Assad (Hafiz El Assad), is de eerste president die geen militaire opleiding gehad heeft. Maar als Syrië een militaire staat is, wat is Belgie dan in hemelsnaam. Abou, die enkele computers verder zit, roept me nog toe: 'Wat mij opgevallen is, dat ik hier nooit scheef bekeken ben'. En je voelt hier ook niet die spanning die je bij ons in stad voelt.

Nog iets anders. Syrië besteedt 60 procent aan defensie. Syrie ligt vlakbij Israël en zijn vroeger al slachtoffer geweest van agressie. De imperialistische politiek van het westen verplicht deze landen om prioriteit te verlenen aan defensie. Onze slogan; 'Geen geld voor oorlog in Irak of elders, meer geld voor onderwijs en het welzijn van het kind' zijn ook hier waar. Zich verzetten tegen de Westerse oorlogspolitiek laat hen hier ook toe om beter voor hun kinderen te zorgen. Je kan ons tien punten platform nog steeds ondertekenen op http://www.firegym.be

In het begin had iedereen het gevoel dat alles, de infrastructuur, grijs was, onafgewerkt, zelfs bouwvallig,... We zien dat er middelen ontbreken maar na enkele dagen vinden we de stad al veel mooier. We voelen ons hier op ons gemak. Er zijn geen echte van luxe uitpuilende gebouwen, maar je
hebt ook niet die sloppenwijken die veel andere derde wereldlanden kenmerken. En de vrouwen, in het begin dachten we dat de vrouwen zich verstopten, maar ook dat bleek eenzijdig. Vrouwen zijn zeer beperkt ingeschakeld in de economie en dus meer in het huishouden. Dit heeft vooral te maken met moeilijkheid om zich in de huidige internationale context economisch verder te ontwikkelen. Maar vrouwen kleden zich hoe ze willen, met of zonder hoofddoek. En ze vinden ook hun weg in de stad maar op hun eigen manier.

We willen hier wel blijven. Maar nu is het tijd om af te zakken naar Irak.

Dieter