arch/ive/ief (2000 - 2005)

21-12-02.  Mohamed en ik nemen de taxi naar de ambassade van Irak. In het onthaal lezen we: "Wij ondersteunen onze generaal Sadam Hussein in zijn politiek tegen de Amerikanen en de Zionisten." We zijn snel terug buiten. Onze Marrokaane vrienden hebben een Arabisch paspoort en kunnen een toeristenvisum bekomen voor 81 euro. De anderen geraken niet binnen. Maar we gaan allen of niet.

We zijn nog juist op tijd terug om mee te kunnen voor een bezoek aan het Bissan Institute for Social Development. Dit instituut is een Palestijns initiatief dat de steun heeft bekomen van een Japanse en een Spaanse NGO. Met deze steun hebben ze een uitrusting aangekocht om gehandicapte kinderen
te helpen, vooral slechthorende en doofstomme kinderen. Er zouden naar schatting 25.000.000 kinderen gehandicapt zijn in de Arabische wereld. Slechts 5 procent zou geholpen worden. De anderen worden door hun familie thuis gehouden om hun te beschermen. De dokter legt ons uit dat iedereen hier welkom is, ook de Syrische kinderen. In het centrum ontwikkelde zich ook een vrouwenwerking. Zo lezen we in het foldertje: "Project ter bevrijding van de vrouw uit haar achtergestelde positie en sociale discriminatie". In het straatbeeld zie je geen werkende vrouwen, vrouwen zijn niet ingeschakeld in het economisch proces. Het instituut geeft de vrouwen de kans om een eigen economische activiteit te ontwikkelen en helpt vrouwen ook door een kinderopvang te organiseren.

We wandelen door de oude stad en eten op een binnenplaats die afgedekt werd met een zeil om de koude buiten te houden. De electriciteit valt uit en kaarsen worden bijgezet. We stoppen nog in een bar, waar we enkele waterpijpen laten aanrukken. Maar we geven het op, te veel rook voor sporters, alhoewel het wel lachen was.

Ahmed van het Demokratich front belt ons nog op en spoort aan om vol te houden en de moed niet te verlieze ? Ook al kunnen jullie maar enkele dagen naar Irak. We moeten blijven proberen?. Iedereen wordt bijeen geroepen in een slaapkamer. Zijn we allemaal nog akkoord om naar Bagdad te gaan? Ja?.
Hoeveel geld hebben we nog. We nemen enkele praktische afspraken om geld te besparen, diegene die meer geld bij hebben dan de andere engageren zich om geen geld meer uit te geven zodat we het tekort kunnen bijpassen. Maar Hamid is er niet gerust in: we moeten met zijn allen naar de ambassade, we moeten het visa bekomen. We gaan morgen terug naar de ambassade.

's Avonds wordt er weer flink nagepraat onder andere over de Lekenstaat."Het is goed om te wonen in een lekenstaat": besluit Abou. Je voelt je hier op je gemak. Mohamed zei dat hij op de Arabische zenders in Belgie vooral hoorde  dat in een staat maar een godsdienst kan zijn, en dat daarom het beter is om een islamitische staat te hebben dan een lekenstaat. Maar ging hij verder: "Syrie is een lekenstaat, hier wonen 10 procent christenen, zijnde 1.700.000 mensen, ik heb met verschillende van hen gesproken, je merkt hier dat de beide religies zonder problemen naast elkaar kunnen bestaan".

Er is in de groep ook een grote belangstelling om het dorpje Maloula te gaan bezoeken, een oorspronkelijk Armeens christelijk dorpje. We zetten het op onze agenda in geval we niet naar Irak geraken.

Om middernacht begint mijn bedgenoot nog een verhaal over de rijken in Marokko. "Dat is toch wel een verschil met Syrie, in Marokko heb je hoofdzakelijk maar twee sociale lagen, rijken en armen, in Syrie heb je een heel grote middenklasse." Hij beschrijft in geuren en kleuren de uitspattingen en de
arrogantie van de Marrokkaanse rijken, terwijl ik traag meer zeker wegzak in mijn hoofdkussen. 

Dieter