Interview met afgedankt arbeider van Alcatel-Gent

"Uw werk is als uw tweede thuis, en thuis word je ook niet zomaar buitengesmeten"

Interview met Filip, afgedankt werknemer bij Alcatel-Gent

Door Raf Verbeke en Jan Buelinckx

Op vrijdagmiddag 29 november hadden we naar aanleiding van de zevende steunwake bij Alcatel-Gent, een gesprek met Filip, een werknemer van het door sluiting getroffen telecombedrijf. Dit gesprek vond plaats net voor de stemming van het voorgelegde sociaal plan. We waren toen nog niet op de hoogte van het feit dat een meerderheid van het personeel zich akkoord verklaarde met het plan.

* Wat is uw reactie op de sluiting van Alcatel-Gent?

Ondanks de negatieve boodschappen die we al sinds 1989 – het jaar dat ik er begon te werken - te horen kregen, hoopten wij steeds op beterschap. Die leek er ook te komen, toen er eind jaren negentig een opflakkering kwam in de telecommarkt. Het bedrijf moest in juni 2000 zelfs extra interims aanwerven om het ordeboek rond te krijgen. Een jaar nadien begon het slecht te gaan en kwamen we in een regime van tijdelijke werkloosheid. Ondanks die tegenslagen bleven we optimistisch. Daarom kwam de aankondiging dat het bedrijf zou gesloten worden, zeer hard aan. Deze aankondiging kwam op 26 september 2002.

Nu is het zo, dat de meeste mensen die nu afgedankt zijn, al op een zekere leeftijd zijn gekomen, waardoor het niet zo evident is om snel ander werk te vinden. Er werd ons wel de vage belofte gedaan, onder andere door de stad Gent, dat ander werk zou gegarandeerd worden, bijvoorbeeld bij Volvo. Het is in de realiteit helaas niet zo gemakkelijk om zomaar ander werk te vinden. Volvo doet iets anders dan Alcatel en verschillende bedrijven hebben dikwijls een verschillend werksysteem.

* Hoe zat dat met de outsourcing? Wanneer is dat gebeurd?

In 1993 verdween de kabelafdeling. Op dat moment was dat de meest rendabele afdeling van Alcatel-België. In 1997 verdween de componenten-afdeling. Hierdoor bleef alleen nog de printkaarten-afdeling over. Nu, van 1989 tot begin 2000 werd de productie van printkaarten vermenigvuldigd met factor 3. Dit kwam ook door een andere organisatie van het werk. Het hoogtepunt was de periode juni 2000-juni 2001, toen er zelfs extra interims moesten aangeworven worden.

* Hoe zat het met Fedex, de onderaanneming die de inpak voor haar rekening nam?

De inpak en het keukenpersoneel waren al een tijdje voor de sluiting in onderaanneming gegaan. Die mensen werkten dus al een tijdje niet meer voor Alcarel. Toch worden zij nu ook getroffen door de sluiting.

* Hoe bekijk je deze sluiting?

Wat mij vooral tegen de borst stoot, is dat ondanks het feit dat de mensen eerbied hebben voor hun werk, al de toestanden er rond de boel opblazen. De mensen respecteren hun werk. Het is hun boterham en ze hebben daar respect voor. Dat moet iedereen maar eens begrijpen, vooral de directies. Er wordt een deel van het leven van de mensen afgenomen.

* Wat was uw reactie, toen kort nadat de sluiting van een aantal vestigingen werd aangekondigd, de beurskoers van Alcatel begon te stijgen?

Slecht nieuws op menselijk niveau is goed nieuws voor de aandeelhouders. Het klinkt cru, maar het is wel zo. We wisten dat Alcatel – dat was bekend – haar productie wilde overhevelen, maar toch, je hoopt steeds dat er een overnemer komt. Alleszins bleef de aankondiging van de sluiting een grote schok. De klap die we op 26 september 2002 kregen, was effectief hard. We leefden wel al een jaar lang in grote onzekerheid. De overnemer kwam maar niet.

* Zie jij voor jezelf nog mogelijkheden?

Ik ben nu 37 jaar. Ik werkte hier al een tijd en ik deed mijn werk graag. Ik zal mij misschien nog kunnen aanpassen. Ik ben gewend van te werken in een continue-systeem. Ik hoop dat ik snel werk vind. Net als voor mijn collega's zal het in elk geval niet gemakkelijk zijn. Dat moet toch duidelijk gesteld worden.

* Vorige week ontmoetten we tijdens de steunwake directeur Anton Hermus. Als reactie op onze aanwezigheid en op ons voorstel, antwoordde hij laconiek: "Uw werk is zoals uw lief, het is niet omdat je het kwijt bent, dat je een ander hebt." Hoe reageer jij op zulke uitspraak?

Ik moet eerlijk zeggen, Anton Hermus kwam over als een vriendelijk en bezorgd man. Mijn reactie op zijn uitspraak: op het bedrijf kregen wij regelmatig een bedrijfskrantje en daarin stond dat Alcatel onze tweede thuis was, wel, thuis word je toch ook niet zomaar buitengesmeten.

* Wat vind jij van het feit dat nadat de sluiting definitief zal zijn, de gronden van het bedrijf in een speculatieve situatie komen? Vind jij ook niet dat de overheid moet optreden opdat een deel van de opbrengst van die gronden naar de werknemers kan gaan?

Ik ben ook de mening toegedaan dat een deel van de winsten op die gronden naar de werknemers moet gaan. Het is zo dat na de aankondiging van de sluiting al een aannemer is komen kijken om de boel plat te smijten. Op die manier is het des te erger: je beseft dat je je boterham aan het verliezen bent en tegelijkertijd komen er al gehaaide mensen winst uit de situatie slaan.

* Wat vind jij van het feit dat hier zeven weken lang mensen van Attac hebben gestaan om jullie te steunen en jullie kennis te laten maken met ons wetsvoorstel?

Ik wil toch een dankwoord uitspreken. Voor velen is het niet gemakkelijk, ik wil hen allemaal bedanken voor hun moed. De situatie van vandaag is zeer ernstig. Ik vraag me af waar dit nog gaat eindigen.

arch/ive/ief (2000 - 2005)