arch/ive/ief (2000 - 2005)

In een open brief klaagden 29 vluchtelingen, die opgesloten zijn in het gesloten centrum te Merksplas de wantoestanden in dit centrum aan. Ze vroegen om deze brief in de openbaarheid te brengen en hen te ondersteunen door een solidariteitsactie.
Daarop trokken we met een 40-tal mensen, en een autobak vol bloemmetjes naar Merksplas. Een heel aantal vluchtelingen verschenen aan de ramen en riepen ons dingen toe als 'Waarom zijn we hier opgesloten? We zijn toch geen criminelen?'. We wilden hen allemaal een bloemmetje overhandigen, maar daar probeerden de bewakers onmiddellijk een stokje voor te steken. Wel mochten we de bloemen aan het onthaal afgeven...

Er werd een "ik zie je graag"-spandoek ontrold, waar in verschillende talen onze boodschap op geschreven stond.

De vluchtelingen zelf voelden zich duidelijk gesteund door onze aanwezigheid. Elke afleiding is natuurlijk welkom, wanneer men de tergende dagelijkse sleur van het gevangenisregime moet ondergaan.

Hieronder publiceren we (een vertaling van) de brief die we vanuit het centrum hadden ontvangen:
------------------------------------------
Wij, opgeslotenen van het Gesloten Centrum te Merksplas, brengen een getuigenis van wat zich afspeelt op deze plaats. Het is een manier om onze afkeer en onbehagen over het zogenaamd intern reglement te laten blijken, om voor u een opsomming te maken van de schendingen van de mensenrechten die men verplicht is hier te ondergaan.

In de eerste plaats : laten we het hebben over dat intern reglement : ‘s morgens worden we verplicht om om 7 uur op te staan. Dit wekken gebeurt met het driemaal luiden van een ALARMbel, met een tussenpauze van 15min. De slaapzaal is uitgerust met 48 neonlampen, waarvan de belichting pijn aan de ogen doet. Daarop moet men 45 minuten wachten vooraleer het ontbijt zich aandient. Dit ontbijt is steeds hetzelfde : boterham – kaas – koffie. Het merendeel onder ons verplicht zichzelf om te eten omdat er geen alternatief is, we hebben er vaak klachten over, maar er verandert niets. Bijvoorbeeld : een Danone met een vervaltermijn van één dag. – Vegetariërs eten niets anders dan boterhammen omdat er geen andere maaltijd is : alle maaltijden bestaan uit vleesmaaltijden…. – Gebrek aan fruit en groenten enz.

Onze waardigheid als mens wordt aangetast ; we worden geteld aan elke deur, elke keer we naar buiten gaan en terugkeren, het is verboden om te slapen of om een kleine siësta te houden, zonder uitleg verbiedt men ons alles wat menselijk is, bijna hebben we labels aan ons oren hangen met elk een nummer, we zij getallen geworden, geen levende wezens meer. In de praktijk zijn er nog andere communicatieproblemen tussen de personeelsleden die hier werken en de "gevangenen", ttz er bestaat geen visie over hoe men met elke opgeslotene zou kunnen omgaan, we komen elk uit een ander land en elkeen communiceert op een andere manier. De nederlandse taal is alomtegenwoordig in de communicatie, wat verschillende problemen veroorzaakt, bijvoorbeeld : ‘s morgens, wekt men ons op huiveringwekkende manier, zij die ziek zijn en een beetje rust kunnen gebruiken, zijn verplicht om op het zelfde uur als iedereen op te staan, zoniet worden worden ze gestraft door hen in een isoleercel ("cachot" genaamd) te stoppen, waarin geen matras noch al het noodzakelijke beschikbaar zijn. Of bezoek van zijn familie wordt hem ontnomen of {…} de toiletten schoonmaken. En om voor die problemen te een oplossing te zoeken, zijn we aangewezen op de sociale begeleiding, die normaal gezien bemiddelt tussen de "gevangenen" en de directie, spijtig genoeg staan ze steeds aan de kant van de administratie, en zij vinden geen enkele oplossing om de opgeslotenen te helpen, in tegendeel, het zijn de opgeslotenen zelf die remedies zoeken. Hier noemt de sociale begeleiding Mevrouw Vliegtuig, want aan iedereen stelt ze repatriering naar het land van herkomst voor. En als je op het idee komt om een brief te verzenden, dan ben je verplicht om de brieven open te laten, opdat de administratie zou kunnen doen wat ze wil. Bijvoorbeeld : de begeleiding riep een opgeslotene bij zich toen een brief voor hem toekwam, toonde de brief maar wilde de brief niet geven. Toen hij om uitleg vroeg, was het antwoord : Verboden…

Aan de andere kant laten de medische zorgen die aan de "gevangenen" worden toebedeeld, te wensen over : de verpleegsters zijn tevreden met alleen maar kalmeermiddelen aan de zieke te geven. We zijn bang om medicijnen te nemen omdat we niet weten of het medicijnen zijn of kalmerende substanties. Er zijn gevallen geweest van zwaar zieken waar men weigerde om hen te verzorgen omdat er geen dokter aanwezig was of waar het verboden was de patient ambulante zorgen toe te dienen. Het geval van een "gevangene" die een behandeling voor zijn lever volgde, en waarbij de dokter van het gesloten centrum weigerde om zijn behandeling voort te zetten, onafgezien van het feit dat de opgeslotene alle documenten bij zich had die zijn ziekte aantoonden.

Ondanks alles wat zich in op deze plaats, een zogenaamd gesloten centrum, afspeelt, lijden alle "gevangenen" onder deze problemen en we trachten steeds een oplossing te zoeken met de directrice ; hetzij met een geschreven verzoek, hetzij via de sociale assistenten. Maar spijtig genoeg {on sait jusqu'à maintenant a une directrice ou un directeur}.

Wij trachten met deze getuigenissen bepaalde verborgen problemen die zich in deze instelling voordoen, aan het licht te brengen, laten we hopen dat dit de zaken zal veranderen.