arch/ive/ief (2000 - 2005)

,,Kijk, daar woon ik'', zegt Klaas, een 21-jarige jongen uit Brugge en sinds drie weken actievoerder. Hij wijst naar boven naar één van de acht boomhutten. Vanaf morgen slaapt hij daar, want dan is het bovenzeil van de hut af. Hij lijdt ons enthousiast rond in het actiekamp Lappersfront, waar wij voor een weekend verblijven. ,,De boomhutten zijn met elkaar verbonden met een touw. Zo waarschuwen we elkaar als er onraad is.'' Helaas is er geen vrije boomhut meer voor ons beschikbaar. Toch is de gastvrijheid enorm en is er genoeg plek voor de tent.
De actievoerders uit Vlaanderen zijn vastbesloten te blijven. Ze eisen dat de natuur ongeschonden en publiek bezit blijft. Het bedrijf Fabricom heeft het bos van 30 hectare aangekocht en is eigenaar van het grootste deel van het aan het bos grenzende industrieterrein. Het bedrijf heeft het bosland gekocht om te kunnen speculeren, zo is de gedachte. Want het bestuur van Brugge wil de weg langs het Gent-Brugge kanaal, dat naast het bos ligt, verbreden en zo meer auto's naar de stad trekken. Daarmee kan het toekomstige commerciële centrum rond het treinstation zich 'ontwikkelen'.
Het grondgebied zal hierdoor in waarde stijgen. Als resultaat van de verbreding van de verkeersweg blijft er van het bosgebied 6 hectare natuurpark over, omringd door industrie en asfalt. Voor de bewoners rond het kanaal en die van het bos betekent dit een stuk minder ruimte, een hoop geraas en meer milieuvervuiling.

Vandaar dat de activisten van Lappersfront een actiekamp hebben ingericht en sinds begin augustus bezit hebben genomen van de bomen. Verder hebben de actievoerders ondergrondse tunnels gegraven, die vanaf de grond onzichtbaar zijn. Een groot risico voor bouwwerktuigen die in een valkuil terecht kunnen komen. Maar niet alleen dat: er kunnen zich altijd actievoerders verschuilen in de tunnelgangen.
Mocht de politie komen om het actiekamp te ontruimen, dan wacht hen een zware klus. Om bij het kamp te komen is er maar één toegangsweg. Deze leidt naar de centrale toegangspoort en de greppel rondom het kamp. Aan de oostkant gaat deze greppel over in moeras. ,,Geen bulldozer die zo ver komt'', meent Klaas. ,,Bovendien zullen ze een moeilijke klus hebben ons uit de bomen te krijgen die zeer oud en soms meer dan vijftig meter hoog zijn.''
De bomen zijn inderdaad dikker dan de sprietjes van het Bulderbos of destijds bij Ruigoord, wat de ontruiming veel moeilijker maakt. Klaas: ,,Bovendien zijn, tegen de tijd dat de politie echt komt, de tunnels met elkaar verbonden en zal een ontruiming veel tijd in beslag nemen. Een kostenpost die ze aan het denken moet zetten. Als de aarde het niet doet, dan moeten financiële redenen ze maar overtuigen om dit soort oenpraktijken te laten.''

Er bevinden zich in het bos ook bunkers, want het bos werd vroeger gebruikt als munitieopslag. Het 'kampcentrum' bestaat uit het oude en vervallen huis van de vroegere opzichter. Er wordt elke dag gekookt of op andere wijze gewerkt. Iedereen doet mee. 's Avonds zitten we met de eco-beschermers rond het kampvuur. Men maakt muziek, zingt, blowt of voert een gesprek. De meeste actievoerders kennen elkaar en komen uit Brugge. Sommigen zijn ervaren, anderen nieuw op dit gebied. Er zijn ook drie kinderen. De jongste is vier maanden.
,,Ik zat eerst met haar drie hoog in mijn flat'', vertelt de 23-jarige moeder. ,,Maar hier is het veel leuker en gezonder. Wel is het oppassen voor teken en andere gevaren die nu eenmaal horen bij het leven in het bos.'' Eén van de andere aanwezigen is Peter, Bruggenaar, 32 jaar en archeoloog. Hij komt al jaren in het ,,mooiste bos van Brugge'' om daar tot rust te komen. ,,Ik zie het elk jaar groeien. Gelukkig dat deze mensen het tot het einde toe zullen beschermen.'' Peter woont in één van de bunkers en bouwt het misschien om tot een geweldig fort. ,,Ik heb momenteel toch niets te doen en ik hou van de wildernis van het bos.''

Marije en Robin