arch/ive/ief (2000 - 2005)

Al jaren vraag ik mij af wat er voor nodig is om tot het verstand van de Nederlanders door te laten dringen dat de V.S. het meest concrete probleem is dat deze wereld bedreigt. Natuurlijk kan ook Al Qa'ida hier een keer toeslaan, uiteraard is het mogelijk dat de ETA in ons land een keer een Spaans doel treft of dat linkse of rechtse radicalen geweld gaan gebruiken. Maar wat zeker is, is dat weinig landen de internationale rechtsregels zo flagrant schendt als de V.S.

Daarmee ondermijnt het niet alleen de V.N. en alle aan haar verbonden instituten, maar vooral het internationale rechtsorde. Waar geen rechtsgelijkheid bestaat, bestaat geen recht, en waar geen recht is, zal geen vrede kunnen zijn.

Het schenden van resoluties van de Verenigde Naties en de veiligheidsraad wordt door de Amerikanen keer op keer aangedragen als het een motief wil hebben om Cuba kapot te maken, Irak aan te vallen of Belgrado te bombarderen. Als Israël resoluties schendt door zich niet terug te trekken uit de bezette gebieden, als de V.S. op eigen houtje Afghanistan willen bombarderen, als rechtse milities een staatsgreep plegen tegen de democratisch verkozen leider van Venezuela, of het internationaal strafrecht zou kunnen worden toegepast op Amerikanen, zijn dezelfde internationale instituten en haar resoluties echter irrelevant.

Nu is Nederland aan de beurt. Wanneer een Amerikaan volgens internationaal erkende verdragen door internationaal erkende instanties wordt vastgezet wegens het schenden van het internationaal erkende oorlogsrecht, zal Amerika over gaan tot een bevrijdingsactie.

De meeste Nederlandse politici zullen hoogstens zeggen dat onze "vriend" en "bondgenoot" Amerika een vergissing maakt en dat het allemaal zo'n vaart niet zal lopen. En waarschijnlijk hebben ze gelijk. Het is voor de V.S. namelijk veel makkelijker om middels andere wegen de gang van zaken in een land naar haar hand te zetten, dat bewees het de afgelopen decennia al vele malen van Jakarta tot Santiago en Nederland vormt echt geen uitzondering. Maar daar gaat het niet om. Het draait immers om de intentie en die liegt er niet om.

In het kort komt het hier op neer: als Nederland zich inzet voor het internationaal recht en daar uitvoering aan geeft, zal Amerika ons aanvallen. Dit wordt zwart op wit gesteld en straks bezegeld met de handtekening van de president.

Stel je eens voor dat Joegoslavië een paar jaar geleden had gezegd dat het desnoods over zou gaan tot een invasie in Den Haag om Milosevic te bevrijden, mochten we hem daar vastzetten? We hadden ons een breuk gelachen en de uitspraak gezien als bevestiging van de bewering dat we met een "schurkenstaat" van doen hadden. Als het eerste vliegtuig in Belgrado was opgestegen, zouden NAVO-troepen overgaan tot het neerhalen ervan en zouden ze voor het gemak waarschijnlijk de rest van de stad even meenemen. Je stelt je namelijk niet ongestraft te weer tegen een instituut dat de zegen van Amerika heeft.

Nu Amerika zelf exact dezelfde dreigementen maakt, kan er maar een conclusie zijn: met dit Amerika, dat duidelijk geen vriend en bondgenoot is, horen wij niet in de NAVO. Hier moeten wij ons dan ook op zo kort mogelijke termijn terugtrekken. Of denkt iemand dat we, wanneer Amerika de plannen ten uitvoer zou brengen, steun van de andere "bondgenoten" konden verwachten?

Uiteraard zal dat er voorlopig niet van komen. De verhoudingen tussen de V.S. en Nederland zijn door deze wet niet veranderd. We luisteren nog steeds braaf, zullen geen ophef maken en nog lang "ja" en "amen" blijven zeggen, hoe vaak de V.S. het internationaal recht ook schendt en ondermijnt. Maar hopelijk heeft deze wet toch bij een groot aantal mensen de schellen van de ogen doen vallen. Alleen daarom al is het goed dat deze wet in de V.S. wordt aangenomen.

Amsterdam 8 juni 2002