arch/ive/ief (2000 - 2005)

Het schandalige proces tegen 'die van Clabecq' is uiteindelijk uitgedraaid op een totale overwinning. Het is wellicht waarschijnlijk dat de huidige afwezigheid van belangrijke sociale conflicten in België gewogen heeft op een zekere 'clementie'. Maar deze juridische overwinning toont vooral aan dat de strijd en de actieve solidariteit loont. Spijts een treiterig proces (64 zittingen sinds 1998!) heeft het aan solidariteit nooit gemankeerd.
Gedurende heel dit gevecht hebben we zonder verpozen gepleit voor de grootst mogelijk eenheid ter principiële verdediging van de syndicale vrijheden en het stakingsrecht. Dat is ook de reden waarom de SAP de oproep 'Solidariteit vòòr alles' van de Brusselse BBTK ondersteunde en actief gepropageerd heeft. Evenals de gelijkaardige oproep gelanceerd door een aantal militanten van de sector Gazelco van de ACOD, gehergroepeerd in het Comité voor de Syndicale Vrijheden. Het is tevens ook de reden waarom de SAP haar steentje heeft bijgedragen aan de campagne voor de 13 van Clabecq door het initiatief te nemen in meerdere pluralistische debatten tegen het proces.
Want het proces van die van Clabecq is een onderdeel van een groter plan om de sociale en contestataire bewegingen te criminaliseren. Op dit vlak betekent deze overwinning ook een steuntje in de rug en een aanmoediging voor de syndicale en progressieve militanten die gelijkaardige aanvallen te verduren krijgen. (Dwangsommen, processen tegen collectieven).

Als het gerecht uiteindelijk het niet aangedurfd heeft het schandelijk artikel 66-4 van het strafwetboek van 1887 toe te passen, een wetsartikel tegen 'aanvoerders' van protestbewegingen dan rest ons door te gaan met de strijd voor de afschaffing van deze wet alsook alle andere justitiële maatregelen die anti-sociaal en anti-democratisch zijn.

Ze werden immers gestemd in een tijdvak waar een minderheid van de heersende klasse het stemrecht had. Wel te verstaan, zal deze overwinning niet het leed in zijn geheel wegvagen, noch de financiële offers die de beschuldigden en hun naasten hebben moeten doen.

Meer nog, er blijft ook een strijd te voeren tegen nog een andere bron van leed: de strijd voor de volledige reïntegratie van D'Orazio en alle militanten van Clabecq in de vakbond. Zij werden door hun syndicale leiding uitgesloten zonder hun rechten te respecteren. Het zou op zijn minst abnormaal zijn dat op het moment dat de beschuldigde arbeiders vrijgesproken wordt door het bourgeois-gerecht, de vakbond hen in de feiten veroordeeld door de uitsluiting te handhaven. De nationale vakbondsleidingen hebben overigens niets gedaan om hun leden actief te mobiliseren tegen een proces dat het geheel van de arbeiders aangaat. Zodoende hebben deze leidingen gefaald in de eerste opdracht van de vakbeweging: de klassensolidariteit. Het is met dezelfde oriëntatie van eenheid en pluralisme dat de SAP actie zal voeren voor de reïntegratie van die van Clabecq in het ABVV en de strijd tegen artikel 66-4.