arch/ive/ief (2000 - 2005)

Pim Fortuyn is neergeschoten door een "blanke" Nederlander. Het hele politieke establishment spreekt over een "aanslag tegen de democratie". Voor hen was Fortuyn zelf blijkbaar geen aanslag tegen de democratie. Fascistische en racistische partijen zijn in Europa een algemeen aanvaard onderdeel geworden van wat de parlementaire democratie wordt genoemd.

Fortuyn mocht ongehinderd op radio en TV oproepen tot haat tegen de migranten. Hij wou artikel 1 van de Nederlandse Grondwet afschaffen dat discriminatie verbiedt. Hij sprak vol nostalgie over "onze koloniale veroveringen die werden geïnspireerd en begeleid door een agressief christendom dat desnoods letterlijk over lijken ging.'

Fortuyn zei luidop wat het Nederlands en Europees patronaat denkt. Hij verklaarde de oorlog aan de werkende mensen, de steuntrekkers en oudere werknemers. Hij wilde een bankdirecteur als minister omdat die "uitermate geschikt was om de hele collectieve sector aan te pakken". Hij wilde de wet op de arbeidsongeschiktheid en alle inkomensafhankelijke subsidieregelingen afschaffen net als de kinderbijslag en de huursubsidie voor arme gezinnen. Mensen op leeftijd moeten volgens hem langer voor zichzelf zorgen en opdraaien voor de kosten die hun ouder worden met zich meebrengt.

Hij wilde het arbeidscontract voor onbepaalde duur afschaffen en vervangen door een arbeidscontract van beperkte duur. Daar zagen degenen die vandaag over een aanslag op de democratie spreken geen graten in. De fascistische agitatie van Fortuyn maakte immers de publieke opinie klaar voor hun plannen die volledig in dezelfde lijn liggen. Het fascisme is niet meer dan het consequente doorgedachte kapitalistische ideeëngoed van de zogenaamde democratische partijen.

De aanslag tegen Fortuyn brengt de strijd van de werkende mensen tegen de aanvallen op hun loon, hun werk en hun rechten niets vooruit. Een racist en een fascist wordt vandaag als slachtoffer en democraat opgevoerd.

Weer eens wordt duidelijk: wie een rechtvaardige, verdraagzame maatschappij wil, waar de wil van de meerderheid van het volk wet is moet het volk organiseren voor de collectieve strijd voor het socialisme.

Dat is en blijft de strategie van de Partij van de Arbeid.