arch/ive/ief (2000 - 2005)

Velen beweren dat het migrantenstemrecht het Blok kan doen doodbloeden, maar verder brengen ze geen argumenten aan om dit te bewijzen. Het is te bewijzen, maar alleen als we onze in de situatie kunnen inleven van de migranten vandaag en als we de steden beter analyseren.

De steden en (in mindere mate) de gemeenten gaan vooral in de fout. Bijvoorbeeld weigert de stad Antwerpen in bepaalde wijken huurvergunningen uit te leveren aan migranten en sociale woningen worden gebouwd op de grootste mesthoop van Antwerpen en op Linkeroever. In januari publiceerden enkel professoren waaronder Jan Blommaert[1] een opinie waarin ze stelden dat de VLD niets van stadsontwikkeling kent omdat het migrantenstemrecht wel eens de steden kan redden." Er zijn in de steden wijken die achtergesteld geraken en die hebben vaak een grote migrantenpopulatie. Deze worden verwaarloosd door de regering omdat er toch geen stempubliek woont. De achtergestelde wijk laat men eerder links liggen. Het begin van een negatieve spiraal: betere wijken krijgen meer aandacht, achtergestelde minder. Door de verloedering trekken de tweeverdieners weg uit deze buurten en vestigen er zich meer kans- en stemlozen. De mensen die in deze achtergestelde wijken wonen, beginnen zich uitgesloten te voelen. Een bepaalde partij zegt dat het de schuld is van de migranten. Bij het horen van verkiezingsuitslagen voelen de migranten zich geviseerd en uitgesloten. Zij horen ook dat het voor hen veel moeilijker zal zijn om later werk te vinden. Ze hebben het gevoel dat ze geen vat krijgen op hun eigen situatie, en dat ze altijd ondergewaardeerd en vernederd zullen blijven. De maatschappij wil hen niet: ze zijn samen met hun ouders stemloze tweederangsburgers."

Deze analyse bewijst duidelijk dat migranten een stem moeten krijgen. Stemrecht is een oplossing, maar als we spreken van wijkproblemen is niet alleen migrantenstemrecht een oplossing. Neen. De participatieve democratie zou hier niet misstaan. Zo kunnen buurten en wijken hun problemen doorseinen en kunnen ze zelf iets veranderen aan hun situatie. We moeten duidelijk naar een betere inspraak voor iedereen, want eigenlijk hebben de gewone stemmers ook geen inspraak op het beleid. Zo ontstaat er ook een a-politicisme en speel je weer in de kaart van extreem-rechts. Zij houden namelijk van die negatieve spiraal. Als we niet willen dat er nog meer stemmen gaan naar een partij die de gevoelens van de mensen misbruikt. Want samen met de migranten voelen de Belgen zich vernederd en achtergelaten. Hun invloed daalt. Omdat hun huizen ook nog eens dalen in waarde, kunnen ze helemaal niet meer verhuizen. De mensen gaan stemmen op een partij die predikt dat ze werkelijk het systeem zullen veranderen. En die partij zal dat zeker doen, maar in het voordeel van hun kiespubliek? Er is geen enkel alternatief meer dat parlementair is vertegenwoordigd buiten het Vlaams Blok. Geen enkele partij meer valt de regering aan vanuit linkse hoek. Het wordt dus duidelijk dat we met migrantenstemrecht wel de situatie tijdelijk kunnen oplossen, maar dat we ook langs de linkerzijde (weg van de regering) moeten beginnen nadenken aan een eenheid om ten eerste het fascistisch blok te breken en ten tweede een duidelijk alternatief voor te schotelen voor deze maatschappij.
_______________________________
[1] "Migrantenstemrecht kan onze steden redden" in de Standaard op 11/01/2002 door Maarten Kuijk, An Vranckx, Mon Detrez, Jan Blommaert