arch/ive/ief (2000 - 2005)

De situatie in het Midden-Oosten is niet langer explosief te noemen, met het nieuwe en bloedige offensief van Sharon is ze geëxplodeerd. De huidige Israëlische aanval is de zwaarste sinds de start van de tweede Intifada.

Ataulfo Riera en Chris Den Hond

De situatie in de bezette gebieden is verschrikkelijk. Hoewel de media natuurlijk sterk inzoomen op het benarde lot van Yasser Arafat, mogen we niet vergeten dat het hele Palestijnse volk slachtoffer is van deze oorlog, die door de Israëlische bezetter werd opgestart.

Het is duidelijk dat de steun van de Verenigde Staten en de zwijgende houding van de Europese Unie, de terrorist Sharon toelaten om in alle straffeloosheid het Palestijns verzet uit te schakelen en te vernederen. Gevangenen worden willekerig geëxecuteerd, er vinden collectieve en arbitraire arrestaties plaats, permanente vernederingen, vernielingen...

De regeringen van de kapitalistische grootmachten zijn zeker en vast medeplichtig aan wat er nu gebeurt. Met het Spaans voorzitterschap van de Europese Unie, spreken Europa en de VS helemaal dezelfde criminele taal: "Vooraleer er vrede kan komen, moeten de Palestijnse terroristische aanslagen stoppen".

Met een dergelijk discours leg je de volle verantwoordelijkheid bij de... slachtoffers. Dat is natuurlijk niet verwonderlijk. Aznar, Bush en Sharon zijn uit hetzelfde reactionaire hout gesneden. Voor hen staat elke vorm van volks verzet gelijk aan 'onaanvaardbaar terrorisme'. Maar het discours van Europa en de VS betekent bovendien een echte omkering van de feiten; de stopzetting van het terrorisme van de staat Israël is een echte voorwaarde om ooit tot vrede te komen. Israël zal geen vrede kennen zolang het de VN-resoluties niet uitvoert. Israël moet zich volledig en onvoorwaardelijk terugtrekken uit de Palestijnse gebieden, alle joodse kolonies ontmantelen, Jeruzalem als hoofdstad van Palestina aanvaarden en het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen erkennen. Dit zijn de enige realistische en rechtvaardige voorwaarden om tot een nieuw en eerlijk vredesproces te komen.

De Palestijnen hebben reeds vele toegevingen gedaan. Maar na elke toegeving bleek dat de Israëlische regeringen (met de deelname van de travaillisten, nog steeds lid van de tweede Internationale!) hun politiek van kolonisatie van Palestina doorzetten. Het is dus een gevaarlijke illusie te geloven dat Israël zich zal terugtrekken na een Palestijns staakt-het-vuren of na de stopzetting van het Palestijns verzet. Wij roepen op om Israël met alle mogelijke middelen te boycotten en om de Europese regeringen onophoudelijk onder druk te zetten zodat er einde komt aan de dodelijke Europese stilte.

Tegenover deze verschrikkelijke situatie, tegenover de vervormde berichtgeving, met ondermeer de volledig uitvergrote berichtgeving over de aanslagen tegen synagoges ('acties' die wij overigens volledig veroordelen maar die ons allerminst verrassen), kent gelukkig ook de solidariteitsbeweging een hoogtepunt: in de hele wereld vinden er solidariteitsmanifestaties plaats die tienduizenden mensen op de been brengen. Overal komen er nieuwe samenwerkingsverbanden rond Palestina tot stand.

De mobilisatie moet nog toenemen. De regeringen van de zogenaamde 'internationale gemeenschap' moeten onder druk gezet worden. We eisen dat ze maatregelen nemen tegen de 'schurkenstaat' Israël. Maar dat volstaat natuurlijk niet. We kunnen in deze strijd enkel maar op onszelf vertrouwen: er moet werk gemaakt worden van massa-mobilisaties, een alternatief informatie-netwerk moet op poten gezet worden, er kan een massale boycot-campagne tegen Israëlische producten opgestart worden, nieuwe delegaties internationale vrijwilligers kunnen het Palestijnse volk meehelpen beschermen.

Tegenover het terrorisme van de staat Israël en de Verenigde Staten, ondersteund door de stille medeplichtigheid van de Europese Unie, roepen wij op tot een permanente mobilisatie. Er is haast bij. Een opstandig volk wordt uitgemoord.

Bush, Sharon
Moordenaars

Getuigenissen van Palestijnse kinderen
Journalist Chris Den Hond trok tijdens het laatste jaar twee keer naar Palestine. Hij maakte ondermeer twee documentaires over het leven in de Palestijnse gebieden en over het verzet tegen de Israëlische bezetting. Toen we hem vroegen een stuk voor Rood te maken over de escalatie ginder, bezorgde hij ons een aantal beklijvende getuigenissen van Palestijnse kinderen.Kinderwoorden die méér vertellen welke diepgravende analyse dan ook.

"Mijn naam is Lema Zayed, ik ben 11 jaar oud. Ik wil dit jaar mijn lagere school beëindigen. Tijdens de zomer zou ik graag vrij zijn en gaan zwemmen en me amuseren. Daarom wil ik dat de Israëlische soldaten ons land verlaten, dat de bezetting ophoudt en dat de tanks verdwijnen. Wij kunnen ons niet verweren. Ik wil niet dat ze onze huizen bezetten en ons beschieten."

"Ik heet Ahmed Tuqan en ik ben 7 jaar. Sinds de Initifada begon, zijn wij van het ene huis naar het andere verhuisd. Elke week wonen wij in een ander huis. De Israëli's dringen onze huizen binnen en jagen ons de stuipen op het lijf. Toen ze Jeruzalem binnenvielen, zijn we naar Ramallah verhuisd, toen ze Ramallah binnenreden zijn we terug naar Jeruzalem gegaan."

Mustafa Mulhem is acht jaar oud: "Onze situatie is zéér, zéér slecht. Onze steden worden bezet. Ik woon in Ramallah. Heel de stad wordt bezet door Israëlische soldaten. Overal zie je tanks en militaire voertuigen."

"Mijn naam is Ala'Jibrin en ik ben 12 jaar oud. Ik woon in Ramallah in een oude, kleine woning. Thuis hebben we geen toilet. Daarom gebruiken we de toiletten van de buren, die echter op dertig meter van bij ons wonen. De Israëlische soldaten verhinderen ons naar toilet te gaan. We mogen al evenmin naar de keuken gaan, die ook buitenshuis ligt. Onze familie kan dus niet meer koken. We zijn een gezin met acht broers en zussen. De toestand is heel erg moeilijk. We begrijpen er niets van, we weten niet wat doen. Als we ons huis verlaten is het mogelijk dat er op ons geschoten wordt. Bovendien smijten ze hun vuilnis voor ons huis. Ze doen pipi en kaka vlak voor onze voordeur. Sinds gisteren hebben we ook geen electriciteit meer. Iedereen in huis is zenuwachtig, psychologisch wordt het steeds moeilijker. Wij vragen aan God en aan alle mensen op aarde met menselijke gevoelens om zich hiertegen te verzetten en een einde te maken aan deze nachtmerrie, waarin wij en andere Palestijnse kinderen dagelijks moeten leven."

"Ik heet Yanal Zayed en ik ben vier jaar oud. Ik zou graag willen zwemmen. Ik zou graag thuis zijn en voor het venster zitten en naar buiten kijken."

"Mijn naam is Sara Atrash, ik ben vijf jaar oud. Mama, ik hou van jou."

Ahmed Atrash, 8 jaar: "Het is zo moeilijk hier. Ik zou graag willen dat de Israëlische soldaten ons land zouden verlaten. Dat zou het beste zijn dat hier kan gebeuren."

Ala' Jibrin, 12 jaar: "Terwijl we aan het slapen waren, hoorden we plots het geluid van een gebroken ruit. We keken naar buiten en zagen hoe Israëlische soldaten ruiten van auto's kapotsloegen en de CD-spelers uit de auto's pikten. De ochtend nadien kwamen vijftien Israëlische soldaten ons huis binnen. Ze schreeuwden luid. Ze smeten alles overhoop, arresteerden ons vader en sloten ons op in ons kleine keukentje, buiten ons huis. Ik denk dat ze mijn vader meenamen omdat hij een Palestijnse vlag had. Ik heb met mijn eigen ogen gezien hoe agressief ze tekeergingen tegen de mannen die ze arresteerden. Is dat dan geen terrorisme, oh mijn God!"

Mizer Jibrin, 15 jaar en broer van Ala: "De Israëlische soldaten verhinderden dat we naar WC of naar de keuken konden gaan. We zaten in een ongelooflijke situatie. Vermits de toilettes echt wel een eindje van huis zijn, gebruikten mijn jongste zusjes dan maar een lege vuilbak als toilet. Ik heb dat geweigerd en eiste dat ik naar de toiletten buiten zou mogen gaan. Mijn ouders vonden dat te gevaarlijk, maar omdat ik bleef aandringen waren ze uiteindelijk dan toch akkoord dat ik het erop zou wagen. Ik liep naar de toiletten. Toen ik gedaan had en terug naar huis wilde lopen, sloten Israëlisch soldaten me in. Ik moest mijn handen in de lucht steken. Eén van hen stapte naar me toe, begon me duwen en stelde allerhande vragen. Hij wilde weten wie ik was, hoe oud ik was, wat ik deed... Ik antwoordde. Nadien werden ze agressief. Mijn vader heeft toen geroepen: "Stop ermee, laat haar gaan. Ze is gewoon een jong meisje dat naar het toilet is geweest." Ze lieten me vervolgens terug naar huis lopen. Daarna werd ik samen met mijn broers en zussen opgesloten. Mijn vader werd samen met andere mannen gearresteerd. Ons huis werd helemaal overhoop gehaald. Vervolgens trokken ze een plastiek zak over het hoofd van mijn vader en de andere mannen. Ze werden weggebracht naar een ongekende plek. Ik heb de bezetting meegemaakt en nooit zal ik die beelden nog vergeten. Daarom smeek ik jullie: Stop die bezetting, stop die tirrannie, stop het moorden, stop ermee..."

Wij zijn allemaal Palestijnen