Uitpers # 29 Webzine voor Internationale Politiek by uitpers Wednesday April 03, 2002 at 11:25 AM |
Uitpers # 29 Webzine voor Internationale Politiek
Uitpers: Webzine voor
Internationale Politiek nummer 29, april 2002 Linkerzijde kan nog wat leren van Pim Fortuyn (Jan-Pieter Everaerts) Het fenomeen Chevènement (Liesbet Walckiers) Trotskisten en vedette in Franse campagne (Freddy De Pauw) Het Belgische buitenlandbeleid, een verhaal van St.-Michel en Sinte-Goedele
(Guy Poppe) De openbare diensten, Europa en de Wereldhandelsorganisatie (Stefaan Declercq,
Eric Goeman en Raoul Marc Jennar) De VS en potente kernwapens (Kurt Laforce) Rust in Palestina voor oorlog in Irak (Paul Vanden Bavière) Transatlantische spanning (Georges Spriet) Berlusconi krijgt felle tegenwind (Freddy De Pauw) Pius XII-film zorgt voor maagpijn in Vaticaan (Francis Vanden Berghe) EU beoordeelt kandidaten ook op aanpak minderheden (Freddy De Pauw) Westelijke Sahara: een bekentenis van onmacht van VN-baas Kofi Annan (Wim de
Neuter) Het einde van de speeltijd. In 2001 maakte het asielbeleid een stille revolutie
door (Pieter Degryse) Discussie: Boeken: Wat is er mis met armoedebestrijding? Francine MESTRUM, Globalisering
en armoede. Over het nut van armoede in de nieuwe wereldorde. Uitgeverij EPO,
2002. Signalement: 25 jaar Kleintje Muurkrant Cursusaanbod Elcker-Ik internationale
politiek en NoordZuidrelaties april-juni 2002 Nationale feestdagen en het gebruik
van nationale feestdagen. Uitpers: Webzine voor Internationale Politiek Media, politiek
en economie. Veelal is de scheidingslijn niet helemaal duidelijk. Media geraken
geketend of spreken de woorden van hun broodheren. Het ene feit wordt uitvergroot,
het andere verzwegen. Er is een nieuwe doctrine, aldus Ignacio Ramonet in Le
Monde Diplomatique, "het is la 'pensée unique', de enige die toegelaten is door
een onzichtbare en alomtegenwoordige opiniepolitie". Ondertussen zijn ook de
media volledig onderhevig aan de wetten van de vrije markt. Ze moeten tegen
mekaar op concurreren, zodat de dwang voor een goed verhaal en inslaande beelden
het maatschappelijk kader van de gebeurtenis dreigen te verdringen. Uitpers
wil het anders aanpakken. Met Uitpers hoopt de redactie over een rustpunt te
beschikken in tijden waar het nieuws doorgaans vluchtig wordt gebracht. Een
onafhankelijk en ongebonden initiatief, dat het eenheidsdenken wil doorbreken
en nieuws over internationale politiek in een maatschappelijke context plaatst.
Uitpers verschijnt maandelijks, enkel op het Internet, omdat dit meer en meer
verspreid geraakt en zovele initiatieven in het verleden op de muur van de financiële
haalbaarheid te pletter zijn geslagen.
Waar blijven
de echt-linkse evenknieën van Fortuyn en De Winter ? De scherpe 'debaters' die
eveneens een godsgeschenk zijn voor de media. Kijk eens rond bij ons en zeg
me, waar u voor het laatst zo'n figuren zag. Waarom trekt bijvoorbeeld de Belgische
PVDA op met lang overleden 'helden' zoals Marx en Che, maar pakt ze niet uit
met boeiende levende kopmannen/vrou-wen ? Wat we nodig hebben ter linkerzijde
zijn politici die de taal van het volk spreken en niet alleen die van de linkse
intelligen-tsia
Het zag er vooraf allemaal zo saai uit, die presidentsverkiezingen in Frankrijk.
Chirac of Jospin, Jospin of Chirac...'On prend les mêmes et on recommence',
zoals de Fransen zeggen. Alleen de volgorde wil wel eens verschillen. Zo zag
het er tenminste tot midden vorig jaar uit. Typisch voor de Franse politiek
was dat het verrassingseffect moest komen van een oude rot in het vak: ex-minister
Jean-Pierre Chevènement, drieënzestig en sinds zijn debuut in de jaren zestig
nooit weggeweest uit de politiek.
« Non à la France
trotskiste », is de schreeuwende titel van een affiche verspreid door de « Etudiants
avec Chirac», de studenten die uittredend president Jacques Chirac steunen in
de campagne voor de presidentsverkiezingen van 22 april. De affiche verwijst
naar het trotskistisch verleden van Jospin. Maar vooral het succes van de campagne
van Arlette Laguiller, een van de drie trotskistische kandidaten, vestigt veel
media aandacht op de trotskistische bewegingen in Frankrijk.
Zonder zijn Atlantische en zijn Europese dimensie, stelt het Belgische
buitenlandbeleid niets voor. Minister van buitenlandse zaken Louis Michel zou
dat graag anders willen, houdt ons zelfs voor dat er ruimte is voor Belgische
accenten of impulsen, maar dat is niet zo. Dat is aangetoond tijdens het Belgische
voorzitterschap van de Europese Unie, in de tweede helft van verleden jaar.
Wie het begrip 'openbare diensten' verdedigt
krijgt deze dagen nogal makkelijk het etiket "oubollig" opgeplakt. Want dit
typeert zo treffend het "linkse archaïsme", dat absoluut voorbijgaat aan de
"noden van de moderne tijd". Het probleem hierbij is natuurlijk dat de "noden
van de moderne tijd" al meer dan een eeuw als alibi worden ingeroepen door de
machtigen - en dus de rijken - der aarde om elke vooruitgang op het vlak van
de rechten van het individu en de collectiviteit de nek om te wringen.
Vorige maand berichtte de Los Angeles
Times dat de Verenigde Staten (VS) aan nieuwe plannen sleutelen voor het gebruik
van kernwapens. Eventjes stokte de adem van de internationale gemeenschap want
het geeft aan dat de regering Bush in haar niet aflatende strijd tegen het internationaal
terrorisme het Macchiavellaanse gedachtegoed ook op het nucleaire vlak hoopt
te eren: het doel heiligt de middelen. En waarom zouden die middelen geen atoomwapens
kunnen zijn?
Zowaar de Verenigde
Staten zelf, die gewoonlijk in de Verenigde Naties niets anders doen dan de
Palestijnse belangen saboteren, lieten in de Veiligheidsraad een resolutie goedkeuren,
waarin werd gepleit voor een Palestijnse staat. Niet toevallig stond vice-president
Dick op het punt te vertrekken voor een rondreis naar het Midden-Oosten om steun
voor nieuwe aanvallen op Irak te gaan zoeken.
"Simplistisch", zo luidden een aantal
Europese reacties op de 'state of the union'-toespraak van de president George
Bush over de "as van het kwaad". Was de grote eensgezindheid die zich na 11
september had gemanifesteerd daarmee plots verbroken? Niet echt de kritische
verstomden al vlug. De regeringsleiders van de grote EU-lidstaten lijken niet
bereid zich echt af te zetten tegen de Verenigde Staten.
De vakbond CGIL vond half
maart al geen transportmiddelen meer om iedereen naar Rome te brengen voor de
grote vakbondsbetoging van 23 maart. Na bijna een jaar van verslagenheid, blijkt
de wil om te reageren tegen het autoritair beleid van Silvio Berlusconi, aanvoerder
van een coalitie van rechts en extreem-rechts, veel groter dan de leiders van
centrum-links hadden gedacht.
Paus
Johannes Paulus II is de drijvende kracht achter pogingen van het Vaticaan om
paus Pius XII (1939-1958) zalig te verklaren. De paus hoopt dat zo'n zaligverklaring
hem helpt om zijn eigen autocratische opvattingen over de katholieke Kerk meer
gezag te geven. Die opvattingen sluiten aan bij die van Pius XII. Maar de publieke
opinie heeft bedenkingen bij Pius XII, met name wat betreft zijn houding tegenover
nazi-Duitsland, waarover Costa Gravas de fim "Amen" draaide.
De Europese
Unie wil met de toetreding van nieuwe lidstaten niet teveel bijkomende problemen
met nationale minderheden, vooral omdat sommige problemen grensoverschrijdend
zijn. De EU-Commissie besteedt bij de aanloop tot de toetreding bijzondere aandacht
aan die problemen - aan de ene (zoals de Hongaarse minderheden) al wat meer
dan aan de andere (zoals de zigeuners). Daarbij stuit ze willens nillens ook
op problemen waar ze liefst ver wil vanaf blijven, zoals het lot van de Duitse
minderheden of de na de Tweede Wereldoorlog uitgedreven Duitsers.
Er is goed en slecht nieuws voor Kofi Annan, de secretaris-generaal
van de Verenigde Naties. Beginnen we met het (halfgoede) goede nieuws: op 3
maart jongstleden hebben de Zwitsers, met een krappe meerderheid, in een referendum
ingestemd met de toetreding van hun land tot de VN. En dan het slechte nieuws
en dat is echt slecht: op 19 februari gaf VN-baas Annan onomwonden toe dat de
VN in de kwestie van de dekolonisering van de door Marokko bezette Westelijke
Sahara volkomen machteloos zijn.
De belangrijkste evolutie die het Belgische asielbeleid
in 2001 doormaakte was niet de fikse daling van het aantal asielaanvragen. Belangrijker
zijn wijzigingen in wetgeving en praktijk, waarvan de gevolgen wel blijvend
zijn. De voorbije twee decennia gaven aan dat zo'n wijzigingen meestal onomkeerbaar
zijn, en zich inschrijven in een neerwaartse tendens waarin de vijs van het
asielbeleid steeds vaster wordt aangeschroefd. Het jaar 2001 schoof geruisloos
mee in die repressieve maalstroom.
Aan Centrum voor gelijkheid van kansen en voor racismebestrijding
Hommage aan James Tobin
Een Fortuyn-lijk sprookje