arch/ive/ief (2000 - 2005)

Palestina.

De Kommunistische Partij (KP) roept op om deel te menen aan de manifestatie te ondersteuning van het Palestijnse volk,
op woensdag 27 februari 2002 vanaf 12h aan het Schumanplein-Brussel (details zie onderaan).

De situatie in Palestina en Israël escaleert zienderogen. Alles wijst erop dat premier Sharon van Israël ook effectief aanstuurt op een escalatie om aan het Palestijnse volk een perspectief op een erkende en leefbare staat te ontzeggen. Alles wijst erop dat de regering Sharon aanstuurt op een ontmanteling van het Palestijnse gezag (dat nochtans democratisch werd verkozen en dus internationale erkenning verdient). Op die manier zou het kunnen komen tot pseudo-autonome Palestijnse gebieden onder versplinterd gezag en in de praktijk compleet afhankelijk van de Israëlische staat, ten dienste van Israëls' economie. Een politiek die gelijkenissen vertoont met de ‘thuislanden-politiek' (bantoestans) die door het Apartheidsregime van Zuid-Afrika werd gevoerd.

Conventie van Genève.
Op 28 september 2000 begon de zogenaamde tweede-intifada (opstand), de El Aqsa-intifada. Die werd uitgelokt door het provocerend bezoek van Sharon (toen nog geen premier) aan de Tempelberg in Jeruzalem.
Sindsdien werden meer dan 150 Palestijnen gedood door joodse terreurgroepen die samenwerken met het leger. Dit werd zelfs al toegegeven door het hoofd van de binnenlandse veiligheidsdienst van Israël(de Shin Beit). De Israëlische overheid bezet de Palestijnse gebieden, sloopt Palestijnse huizen (vaak zonder de bewoners op tijd te verwittigen zodat ze wat spullen zouden kunnen redden), houdt mensen gevangen zonder proces, deporteert mensen, martelt gevangenen en liquideert (zogenaamd ‘preventief') militanten en vermeende zelfmoordcommando's; gewonden worden zelfs beschoten ‘ter bevestiging van hun dood'. Deze praktijken van het leger in de bezette gebieden worden door de Conventie van Genève bestempeld als oorlogsmisdaden.

Politiestaat.
Ondertussen evolueert Israël zelf naar een politiestaat; de democratie wordt uitgehold. Niet alleen heeft Israël racistische wetten die van de Palestijnen die in Israël wonen tweederangsburgers maken (20% van de bevolking, slechts 7% van het grondgebied mag volgens de wet in hun handen zijn/ slechts 2% van het gezondheidsbudget gaat naar deze groep etc…).
De Israëlische regering maakt ook elke kritiek en oppositie onmogelijk. Op de nationale radio- en tv omroep mag men zelfs niet meer spreken van de ‘Palestijnse vlag'(het moet de ‘PLO-vlag' heten). President Katsav werd verboden het Palestijnse parlement toe te spreken in een poging de escalatie van het geweld te keren. Volgens Sharon was het voornemen van z'n eigen president ‘staatsgevaarlijk'. Sharon houdt Arafat gegijzeld in z'n kantoren en heeft verboden dat de leden van de Knesset (het Israëlische parlement) hem zouden bezoeken, vredesorganisaties wordt het verboden met Palestijnse leiders te praten etc…
Voor propagandadoeleinden misbruikt de Israëlische regering de holocaust. Zo noemde Ra'anan Gissin, woordvoeder van de regering, journalisten die nog maar vragen stelden over de affaire van de onderschepte boot met wapens (van Iran voor de Palestijnen) ‘ontkenners van de holocaust'.

Het is m.a.w. van belang voor de twee volkeren, en in het bijzonder voor het Palestijnse volk dat de situatie de-escaleert en het vredesproces opnieuw op gang komt. De Palestijnen vragen niets meer dan de toepassing van de VN-resoluties, met name de terugkeer naar de grenzen van 1967. Vanuit het Palestijns standpunt is dat al slikken vermist zo'n 78% van het Palestina van voor 1948 Israëlisch blijft. Dus extreem kan die eis niet genoemd worden. De grenzen van 1967 moeten erkend worden, er moet een leefbare Palestijnse staat komen die overigens z'n zetel moet kunnen hebben in Jeruzalem.
De Palestijnse vluchtelingen (zo'n 4 miljoen mensen) moeten het recht hebben terug te keren. De (quasi-) Apartheid binnen Israël moet stoppen.
De militaire bezetting van Palestina door Israël moet beëindigd worden.
Het proces moet heropgestart worden om tot een rechtvaardige en duurzame vrede te komen voor beide landen.
We willen een vredesmacht die het Palestijnse volk kan beschermen.
Er moet een ontwapening komen voor de gehele regio.
En bij ontstentenis van vooruitgang moeten de samenwerkingsakkoorden tussen de EU (-staten) en Israël opgeschort worden.

Jaak Perquy

Manifestatie ter ondersteuning van het Palestijnse volk.
Woensdag 27 februari 2002 vanaf 12h, te Brussel.

Om 12h: verzamelen aan het Schumanplein
Om 13h: vreedzame en stille mars naar het Europees Parlement waar een delegatie ontvangen wordt door diverse personaliteiten van de verschillende Europese instellingen (Commissie, Parlement,…)
Om 15h: per bus naar zaal –Madeleine, Duquesnoystraat 14, 1000 Brussel) waar een slotmeeting wordt gehouden met o.a. toespraken van Israëli en Palestijnen.

Organisatie: Belgisch-Palestijnse organisatie, Citès Unies Belgique, Le Progès, Secours Populaire, Socialistische Solidariteit en het Palestina-comité