arch/ive/ief (2000 - 2005)

Cijfers zeggen ook iets ...

51.300 ingeschreven deelnemers
22.000 vrouwen (= 43%)
4.909 deelnemende organisaties
131 landen aanwezig
11.600 jongeren uit 52 landen
2.400 journalisten uit 58 landen
1.050 mediahuizen
2.617 vakbondsmensen
500.000 bezoekers van de website
meer dan 1.000 vrijwillige medewerkers
2.500 deelnemers aan kinderforum
800 begeleiders voor de dagelijks kinderkicknich voor de vrede

De drie grote zalen van de evenementenhal waren tot één geheel versmolten en zat een half uur voor aanvang al afgeladen vol met enthoesiaste Forumgangers.
De organisatoren hadden eraan gedacht iedereen een wit doekje te geven bij het binnenkomen. Daarmee konden we visueel onze instemming betuigen, telkens een van de sprekers een hartverwarmende boodschap over de
vredevolle massa schoof.
Het deuntje van het WSF-lied werd gemoedelijk mee geneuried en de Brazilianen zongen uit volle borst mee. Vlaggen zwaaiden over de hoofden, sommigen hadden gewillig een buur in de nek genomen, zodat die beter kon meegenieten en foto's maken.

Het slotfeest stond bol van korte boodschappen.
Het viel me op dat 7 op 10 vrouwen waren die het woord namen. Jongeren, inheemse volkeren, vrouwen,
vakbonden, boerenbewegingen, kinderen, journailisten en organisatoren hadden elk hun woordvoerder. Stilaan werd het publiek hoogzwanger van de slotverklaring die er alle minuten ging aankomen. Met spanning keken duizenden naar de grote schermen die overal waren opgesteld om het programma te kunnen volgen.

Na de geboorte van deze verklaring barstte de zaal in feeststemming uit. Nochtans was de boodschapbescheiden én ambitieus.
Bescheiden omdat er geen politieke conclusies of inhoudelijke standpunten kwamen; ambitieus omdat werd afgekondigd dat Porto Alegre volgend jaar opnieuw gastvrouw zal zijn voor het Wereld Sociaal Forum. Dat het jaar nadien India het forum zal organiseren en dat gestart wordt met continentale edities vanaf de tweede helft van 2002.
Dat is geen sprong in het ijle, maar een volgende stap gebaseerd op de unanieme vaststelling dat de
internationale beweging zich wel degelijk versterkt heeft tijdens dit WSF-II.

Vanuit de drie continenten kwam nog een korte hartverwarmende boodschap.
Meest opgemerkt was die van een Columbiaan, Jorge zal ik hem noemen. Hij sprak aanvankelijk de taal van een van de vele inheemse volkeren van het Latijns-Amerikaanse continent. Nadien konden de vele tolken zijn wijze
woorden vanuit het spaans naar het engels, het frans en het portugees overzetten.

"Ik behoud een warme herinnering aan de contacten met allle broeders en zusters van deze wereld. Iedereen heeft de opdracht de materiële wereld te veranderen vanuit het binneste van zichzelf. Elk van ons heeft die opdracht meegekregen. Een volgende keer moeten we ook meer oudere mensen betrekken, want zij zijn toch de wijzen van onze volkeren. Volg de spirituele grondslag van het leven, in harmonie met mens en omgeving."

Jorge beëindigt zijn boodschap met een ritueel dat zijn volk telkens bij belangrijke momenten gebruikt. Naar de vier windstreken toe blaast Jorge op een grote schelp. Een warme toon verspreid zich over alle aanwezigen, tot niets of niemand dit gewijd moment nog met enig geluid verstoort. Het hart van de wereld moet voor iedereen voelbaar blijven, zo besluit Jorge waarna de massa met een minutenlang applaus haar enthousiste instemming betuigt.
Als ik rondkijk, merk ik dat verschillende mensen, mannen en vrouwen, vol ontroering hun tranen de vrije loop hebben gelaten.

"Een andere wereld is mogelijk; een wereld van vrede, waardigheid en rechtvaardigheid.
Daar willen we allemaal aan werken.
Ieder van ons vertegenwoordigt duizenden andere mensen,"

klinkt het besluit.
Um outro mundo é possivél!