arch/ive/ief (2000 - 2005)

LATEN WE SAMEN EEN EINDE MAKEN AAN 16 JAAR GEVANGENIS, ISOLATIE EN BUITENGEWONE ONDERDRUKKING :VRIJHEID VOOR PIERRE CARETTE !

Op 17 september 2001 weigerde de Commissie, die door de magistraat B. Fabry voorgezeten wordt, de invrijheidstelling van Pierre Carette te behandelen, en ze stuurde zijn dossier — dat nochtans aan al de wettelijke verplichtingen beantwoordt — terug naar het College van de gevangenis van Leuven. Dat betekent dat deze Commissie alleen maar heeft gezocht op welke manier een al buitengewone detentie te verlengen, in plaats van een uitweg te zoeken. Deze verwijzing naar het College van de gevangenis resulteert in slechts een ding : de waarborg van twaalf tot vijftien aanvullende maanden in gevangenis, mogelijk zelfs van twee of drie jaren. Daarna zal de Commissie opnieuw, voor de derde keer, een bijna onveranderd dossier bestuderen, — en daarna een vierde ? Een vijfde keer ? En zeker altijd in perfecte onafhankelijkheid, zoals een Brusselse dagblad (DH 14.09) het heeft bekend zonder voorzichtigheid : « De Commissie zal het advies van minister Verwilghen krijgen voordat ze haar beslissing neemt… »

Pierre Carette en zijn kameraden van de Cellules Communistes Combattantes (Strijdende Communistische Cellen) werden einde 1985 gearresteerd. Ze werden meteen al onderworpen aan een strenge gevangenisolatie, die als een vorm van foltering beschouwd is. Dat heeft drie jaar lang geduurd. Ze hebben er zich slechts uit kunnen redden ten koste van twee lange hongerstakingen. Het proces van 1988 is een justitieparodie geweest, bedrog van de rijkswacht en andere manipulaties hebben tot de voorziene veroordeling geleid : levenslang voor allen, zonder uitzondering. De situatie van de gevangenen van de CCC heeft steeds afgehangen van een geheim comité dat leden van het ministerie van justitie, van het kabinet van de minister, van de GIA en de Veiligheidstaat verzamelt. Een belangrijke lid van dit comité, de directeur van de gevangenisantropologie, Max Vandenbroucke, schrijft het College van de gevangenis van Leuven de wet voor.

Pierre Carette is de enige militant van de CCC die nog in de gavangenis zit : zijn kameraden zijn meer dan een jaar geleden in vrijheid gesteld. Hij zit sinds zestien jaar in de gevangenis. Volgens de wet mocht hij reeds zes jaar geleden in vrijheid komen. Zijn effectieve opsluiting is al vier jaar langer dan die van de gemiddelde van gewoonrecht. Hij geniet nog niet van de detentiesomstandigheden van een gewoone gedetineerde in het begin van zijn straf : zo zijn bijvoorbeeld al zijn bezoektoelatingsaanvragen verworpen. Dat alles omdat hij een echt voorbeeld van een revolutionaire militant blijft, die chantage rond verloochening weigert. En ook door het feit dat de autoriteiten, nadat ze hem als "historische leider" van de Cellen voorgesteld hebben, nu van hem een voorbeeld willen maken dat degenen die de strijd zouden willen beginnen moet terroriseren, een strijd die even radicaal en vastbesloten zou zijn als die van de Cellen in het begin van de jaren 1980.

De buitengenwone onderdrukking tegen Pierre Carette betreft al de revolutionairen. Diegenen die, door sectarisme, in verhouding tot hun onenigheden met de politieke lijn van de CCC, het regime laten doen, laten dit regime het touw vlechten waarmee het hen zal hangen wanneer zijzelf ertegen zullen vechten. Deze onderdrukking betreft ook al de echte democraten : hun belangrijkste principes worden openlijk gehekeld wanneer de ergste verzwarende omstandigheid bij aangewreven feiten hun politieke karakter wordt, wanneer detentie een politieke handeling wordt met de bedoeling om te intimideren, en wanneer bovendien met datzelfde doel de wetten gebogen of genegeerd worden.

Laten we ons mobiliseren voor de invrijheidstelling van Pierre Carette, de communistische politieke gevangene !
Rode Hulp / APAPC, Brussel, december 2001

HALT AAN HET PROCES TEGEN DE 13 ARBEIDERSMILITANTEN VAN DE FORGES DE CLABECQ !

De Forges de Clabecq werden op 20 december 1996 gesloten door de patroons en het Waalse Gewest. Deze sluiting heeft een nooit geziene opstandigheid teweeggebracht in Waals Brabant tegen de werkloosheid en de ellende. De 2000 metaalarbeiders van de Forges en de solidariteitsbeweging die ze hebben medegesleept, hebben een strijd gevoerd die zijn hoogtepunt heeft bereikt in de manifestatie van 70.000 mensen in februari 1997 en die heeft geleid tot het heropenen van de Forges in februari 1998.

De sluiting van de Forges was een nieuw bewijs van de verwoestende en anti-sociale logica van het kapitalisme dat alles aan de winst onderschikt en zo gehele gewesten in ellende stort. Die sluiting heeft ook een nieuw bewijs van de volledige slaafsheid van de politiekewerekd — alle partijen vermengd — jegens deze logica aangevoerd. En wat misschien het afschuwelijkst is, is het de rechtvaardiging van die slaafsheid door een zogenaamd "realisme van de enige mogelijke politiek". De kapitalistische logica, die niet in staat is om verder dan zijn eigen beperkingen te zien, is van mening dat het normal kan zijn om een fabriek te sluiten, die goederen vervaardigt die toch erg schaars zijn in alle hoeken van de wereld.

De bourgeoisie (patroons en politieke macht) heeft eerst een tegenaanval gedaan met medeplichtigheid van de vakbondsleiders : ze was van plan om de Forges enkel te heropenen indien ze de werkers van de fabriek kon scheiden en hen hun messt toegewijde en strijdlustige vertegenwoordigers kon isoleren. Vierhonderd werkers (waaronder alle kandidaten aan de sociale verkiezing van 1995) werden, wegens hun politieke en vakbondsmeningen, van de heraanwerving uitgesloten. Nu vraagt de bourgeoisie aan zijn klassenjustitie de zaak voort te zetten, deze organiseert een proces — zonder precedent — tegen dertien werkers en vertegenwoordigers ven de Forges de Clabecq. Vanaf de directie van de ABVV die zes vertegenwoordigers heeft uitgesloten, tot en met de intelligentsia die van de arbeiders houdt zolang ze klappen incasseren, maar van hen walgt zodra ze er zelf beginnen terug te geven, is het toegeven "links" steeds schandelijker geworden naarmate de strijd aan de basis geleidelijk aan radicaler werd.

Het proces is begonnen bij de rechtbank van Nijvel in november 1998. Na 14 maanden proces werd deze rechtbank heeroepen wegens onregelmatigheden. De tweede rechtbank heeft zichzelf onbevoegd verklaard om het dossier te behandelen. Het Hof van Beroep en het Hof van Cassatie houden echter hardnekkig vol en hebben beslist het proces voor de derde maal van meet af aan opnieuw te beginnen, vanaf 21 januari in Brussel.

De Rode Hulp/APAPC gaat zonder voorbehoud akkoord met de vier belangrijke eisen van de arbeidersmilitanten die gerechtelijk vervolg worden : het stopzetten van het proces ; de wedertewerkstelling en de heropname in het ABVV van de uitgesloten arbeiders ; het einde van de tussenkomst van de rechtbanken in sociale conflicten ; de politiek en financiële verantwoordelijkheid van de vakbondsorganisaties over het proces.

Tegen de tussenkomst van de rechtbanken in sociale conflicten ; tegen de onderdrukking van de arbeidersbeweging in België, laten we de 13 arbeidersmilitanten van de Forges de Clabecq steunen !
Rode Hulp / APAPC, Brussel, december 2001

LATEN WE DE REVOLUTIONAIRE GEVANGENEN ONDERSTEUNEN DIE IN TURKIJE IN HONGERSTAKING ZIJN !

Gedurende de jaren 1999 en 2000 heeft de fascistische Turkse staat een bouwprogramma van speciale gevangenissen (F-type) verwezenlijkt. Dit programma, dat geïnspireerd wordt door de methodes die in Europa tegen de revolutionaire gevangenen ontwikkeld werden, heeft maximale, methodische, voortdurende en langdurige isolatie als doel. Deze isolatie, wanneer ze als een wijze van detentie (en niet alleen meer als een voorlopige tuchtstraf) in praktijk gebracht wordt, is een vorm van foltering. Deze foltering, — die men "witte foltering" noemt —, streeft evenzeer resultaten op korte termijn na (o.a. de uitsluiting van de gevangenen uit het politieke leven) als op lange termijn (o.a. het aantasten van de geestesgezondheid van de gevangenen). Bovendien levert isolatie gevangenen over aan de willekeur van folteraars, terwijl detentie in groepjes net de afpersingen in de gevangenissen beperkte.

Er zijn 9000 politieke gevangenen in Turkije. De helft van hen komt uit de nationale bevrijdingsbeweging van Koerdistan voort, de andere helft uit revolutionaire communistische organisaties. 800 gevangenen die bij drie revolutionnaire organisaties horen, — het Revolutionaire Volksbevrijdings Front, de Marxistisch-Leninistische Communistische Partij van Turkije en de Communistische Partij van de Arbeiders van Turkije —, zijn de 20ste oktober 2000 een onbeperkte hongerstaking begonnen met als doel overbrenging naar isolatiecellen in de nieuwe gevangenissen te verhinderen.

Alles werd in het werk gesteld om deze strijd te breken. Op 19, 20 en 21 december 2000 werden slaapzalen van twintig tuchthuizen, waarin de revolutionaire gevangenen zich gebarricadeerd hadden, door rijkwacht- en legercommando's aangevallen. Ze maakten gebruik van springstof, oorlogsgas, brandgranaten en automatische wapens. 32 gevangenen, vrouwen en mannen, stierven tijdens die bestormingen (waarschijnlijk zelfs 42, aangezien er tien "vermist" zijn). De anderen, die veelal zwaar gewond waren, werden soms met gebroken armen en benen, en zelfs zonder eerste hulp te genieten, in de strafcellen van gevangenissen van het type F geworpen.

De strijd breidde zich toen uit. De militanten van de andere revolutionaire communistische organisaties van Turkije voegden zich bij hen : vandaag de dag nemen meer dan 1500 van hen deel aan de beweging. 300 verwanten met de gevangenen zijn nu ook buiten de gevangenis in hongerstaking. 33 gevangenen of hun verwanten zijn al gestorven in deze staking. 122 zijn stervende, hebben hartproblemen, liggen in coma, hebben last van geheugenverlies (Korsakoff-syndroom). Door foltering, gedwongen voeding en repressie, proberen de Turkse autoriteiten de wil van de stakers en de steunbeweging te breken : 43 kinderen van gevangenen, tussen vijf en tien jaar oud, werden opgesloten.

Ziedaar het werk van een NAVO-lidstaat, die zowel door de Europe Unies, als door het IMF en de Wereldbank gesubsidiërd wordt. En dit alles gebeurt met het medeplichtige stilzwijgen van de Westerse media die steeds klaar staan om overtredingen van de mensenrechten aan te klagen… maar enkel in landen die de nieuwe wereldwijde imperialistische orde niet willen aannemen.

Leve de heldhaftige strijd van de politieke gevangenen in Turkije !

Rode Hulp / APAPC, Brussel, oktober 2001

Devrimci Halk Kurtuluþ Cephesi — Bureau d'information : Stevinstraat 190, 1000 Brussel. http://www.dhkc.org

NEEN AAN DE CRIMINALISERING VAN DE SOLIDARITEIT MET UITGEWEZENEN "ZONDER PAPIEREN" !

19 militanten van het Collectief Tegen De Uitwijzingen (CCLE) worden gerechtelijk vervolgd in drie strafdossiers, en processen zouden plaats moeten vinden in de loop van de volgende maanden. Acties zoals het blokkeren van celwagens die mensen "zonder papieren" naar de luchthaven brengen met het doel hen uit te wijzen, de hulp aan de ontsnapping van vijfentwintig mensen "zonder papieren" uit het centrum 127 bis, en verschillende betoging, zijn in die gerechtelijke dossiers « boosaardige belemmering aan het verkeer », « bedreiging door beweging » en « het breken van omheining » geworden.

De staat brengt niet alleen een misdadig beleid tegen de mensen "zonder papieren" in praktijk (herinneren we ons de moord op Semira Adamu door rijkswachters die nauwgezet aan beleven van de minister van Binnenlandse zaken gehoorzaamden), zijn justitie doet tevens zijn best om de militanten te criminaliseren die deze politiek hekelen. Door zijn zogenaamde realistische houding jegens de mensen "zonder papieren" behandelt de staat slechts de gevolgen van zijn eigen migratiepolitiek. Hij beweert demagogisch dat de imigratie een oorzaak van de werkloosheid is — alsof de geïmigreerde werkers verantwoordelijk waren voor het sluiten van de Forges de Clabecq en Marks and spencer, en alsof het werk van de migranten geen bron van sociale rijkdom was —, en hij belet gelijktijdig alle wettelijke immigratiemogelijkheden, hetgeen de migranten verplicht asielprocedures of illegale wegen te volgen.

Dit staatsbeleid is huichelachtig omdat de uitbuiting van de derde wereld door het imperialisme er een zo erge ellende verrorzaakt dat geen enkele maatregel, zelfs de meest onverdraagzame en onderdrukkende, ooit de aandrang van migranten zal kunnen stoppen. In feite dwingt dit soort maatregelen de migranten slechts verder in illegaliteit en onzerkerheid, en levert hen, met gebonden handen en voeten, aan de uitbuiters van zwartwerk. Ze vormen dan een categorie van werkers zonder bescherming, die geen vakbondsleden kunnen zijn en enorm zwaar geëxploiteerd kunnen worden, een categorie van werkers die ook gebruikt wordt om het geheel van het proletariaat onder druk te zetten en om loonsverminderingen en verslechtering van werkomstandigheden op te leggen. Het proletariaat heeft er dus belang bij om zich solidair te tonen met de illegale werkers, om hen te helpen opdat ze buiten hun toestand zonder rechten kunnen gaan, en op langere termijn om het imperialistische systeem te bestrijden dat verantwoordelijk is voor al deze "ellende in de wereld".

De militante van de Collectief Tegen De Uitwijzingen worden gerechtelijk vervolgd omdat ze deze onmenselijke en huichelachtige politiek gehekeld en bestreden hebben — en vooral haar afschuwelijkste uitingen, zoals de deportatie van kinderen. Ze staan achter hun geëngegeerde standpunt : « We weten dat de strijd niet plaats zal vinden op het vlak van bewijzen : we hebben die acties gevoerd, we hebben ze duidelijk erkend en we ondervinden geen enkele spijt noch wroeging. Sommigen vinden dat genoeg om ons schuldig te verklaren. We denken anders. Volgens ons zijn die processen niet gegrond : ze hebben als enig doel onze acties uit hun eigen politieke sfeer te halen om ze in een gerechtelijk kader te plaatsen, om ze van hun betekenis te ontdoen, en om de vragen die we stellen te doen vergeten. Deze manoeuvers laten ont toe te bewijzen dat de macht een politiek proces tegen ons aanspant. » Dit proces zal daadwerkelijk een politiek proces zijn, we zullen er het proces van de staat mee maken in plaats van dit van de solidariteit.

Leve de solidariteit tussen de volkeren ! Leve het proletarische internationalisme !

Rode Hulp / APAPC, Brussel, december 2001

CCLE (Comité contre les expulsions) : 35 rue Van Elewijk, 1050 Brussel

De Rode Hulp/APAPC is de Belgische afdeling van de Commissie voor een Internationale Rode Hulp, waarvan het doel is steun te bieden aan revolutionaire, antifascistische, anti-imperialistische en arbeidersmilitanten die aan de onderdrukking van de bourgeoisie, geconfronteerd worden. Het gaat niet over humanitaire steun, maar over politieke steun. Deze steun wil een deel en een ogenblik van de klassenstrijd zijn, van de strijd voor de proletarische revolutie, van de strijd voor het socialisme. Solidariteit is een wapen ! Contactadress : PB 6, Sint-Gillis 1, 1060 Brussel, België. Permanentie : Boekhandel AURORA, Jean Voldersstraat 34, 1060 Brussel, (woensdag en donderdag van 14 tot 18 u., vrijdag en zaterdag van 10 tot 18 u.). Rekening-nr : Communistische Solidariteit, 034-1827469-51. E-mail : SR_APAPC@hotmail.com — Website van de Commissie voor Internationale Rode Hulp : http://www.aufbau.org — Verantwoordelijke uitgever : Louis Sassoye, Bosniëstraat 32, 1060 Brussel.