arch/ive/ief (2000 - 2005)

Original in English

Twee dagen eerder werden in Zuid-Irak acht mensen gedood, toen Amerikaanse en Engelse straaljagers gebieden bombardeerden waar burgers wonen.
Voorzover ik weet verscheen hierover geen letter in de toonaangevende media in Engeland. In de nasleep van de slachtpartij die ook wel bekend staat als de Golfoorlog, kwamen volgens schattingen van de Health Education Trust in Londen ongeveer tweehonderdduizend Irakezen om het leven. Toch werd het publieke bewustzijn in het Westen door zulke berichten niet beroerd. Sindsdien zijn in Irak minstens een miljoen burgers omgekomen, waarvan de helft kinderen, als resultaat van een achterlijk embargo dat door de Verenigde Staten en Engeland werd opgelegd.
In Pakistan en Afghanistan waren de Moedjahidien, waaruit de fanatieke Talibaan zijn voortgekomen, grotendeels een creatie van de CIA. De terroristische trainingskampen van waaruit Osama bin Laden, nu "staatsvijand nummer 1 van Amerika" naar verluidt zijn aanvallen op touw zette, werden met Amerikaans geld en verdere ondersteuning aangelegd. De voortdurende illegale bezetting van Palestina door Israël zou allang in elkaar zijn geklapt, als de Verenigde Staten die niet hadden gesteund.
Verre van de terroristen van de wereld zijn de islamitische volkeren eerder het slachtoffer ervan; en zij zijn vooral het slachtoffer van het Amerikaanse fundamentalisme, waarvan de militair-strategische en economische macht een bron van wereldwijd terrorisme vormt. Zulke feiten worden gecensureerd in de westerse media, die nogal geneigd zijn in hun berichtgeving de aansprakelijkheid van de imperiale machten te vergoelijken. Richard Falk, professor in de internationale betrekkingen aan de Universiteit van Princeton, zegt het zo: "De buitenlandse politiek van het Westen wordt bijna uitsluitend gepresenteerd door middel van een legalistisch-morele selectieprocedure vol zelfrechtvaardiging, waarop geen antwoord mogelijk is. Positief geschilderde beelden van westerse waarden en onschuld worden voorgesteld als zouden zij zijn bedreigd, waarmee een campagne van ongekend politiek geweld wordt gelegitimeerd".
Dat Tony Blair, wiens regering moordwapens aan Israël verkoopt en splinterbommen met verminderd uranium heeft rondgestrooid over Irak en Joegoslavië; en wiens regering ook de grootste wapenleverancier was van de moordenaars in Indonesië; dat deze Blair nu serieus wordt genomen wanneer hij het over de "schande" van het "nieuwe kwaad van het massaterrorisme" heeft, zegt een hoop over de censuur van ons kollektieve besef van hoe de wereld wordt bestuurd. Eén van de favoriete uitdrukkingen van premier Blair - "idioot" - dringt zich op. Maar het leed van de families van de duizenden Amerikanen die op zo'n verschrikkelijke wijze om het leven zijn gekomen, kan helaas niet worden verlicht als zou blijken dat de daders van hun lijden een produkt van westerse politiek zijn. Dacht het Amerikaanse establishment nu echt dat het de gebeurtenissen in het Midden-Oosten financieel zou kunnen ondersteunen en manipuleren zonder dat het hun, of hun onschuldige volk, ook maar iets zou kosten?

De aanval van 11 september 2001 komt aan het einde van een lange geschiedenis van verraad tegenover de islamitische en Arabische volkeren: de val van het Ottomaanse Rijk, de stichting van de staat Israël, vier oorlogen tussen Israël en de Arabische staten, en de meedogenloze bezetting van een Arabisch land door Israël, die nu al 34 jaar aanhoudt. Dit alles lijkt op 11 september binnen enkele uren weggevaagd door de ontzagwekkend wrede daden van degenen die beweren dat zij de slachtoffers van de westerse interventie in hun thuisland vertegenwoordigen.
"Amerika, dat zelf nooit een moderne oorlog heeft gekend, kan nu haar winst uittellen: een afschuwelijke uitkomst van wellicht 20.000 slachtoffers". Zoals ook Robert Fisk opmerkt, betreuren de mensen in het Midden-Oosten het verlies van onschuldige mensenlevens, maar zij vragen zich wel af of de kranten en televisiestations in het Westen ook maar een fractie van de huidige berichtgeving hebben besteed aan de ruim half miljoen gedode kinderen in Irak, of aan de ruim 17.500 burgers die omkwamen toen Israël in 1982 Libanon binnenviel. Het antwoord is nee. Er zijn diepere gronden voor de in de Verenigde Staten begane wreedheden, die ze bijkans onvermijdelijk maken.
Het gaat niet alleen om de woede en wrok die in het Midden-Oosten en Zuid-Azië leven. Sinds het einde van de Koude Oorlog hebben de Verenigde Staten en hun handlangers, vooral Groot-Brittannië, hun rijkdom en macht met groot vertoon en misbruik uitgeoefend, terwijl de ongelijkheid die door hen en hun agenten aan de mensen is opgelegd, gegroeid is als nooit te voren. Momenteel kan een bevoorrechte groep van een kleine miljard mensen beschikken over meer dan tachtig procent van de rijkdom van de wereld.

Ter verdediging van deze macht en voorrechten, die ook wel bekend staan onder het eufemisme "vrije markt" en "vrijheid van handel", wordt heel wat onrecht gepleegd: van de illegale blokkade van Cuba tot de moorddadige wapenhandel die door de VS wordt gedomineerd; van het aan de laars lappen van minimale fatsoensnormen inzake milieuvraagstukken tot een aanval op zwakke economieën door instellingen als de Wereldhandelsorganisatie (WTO), die weinig meer zijn dan agenten van de centrale banken van Amerika en Europa; van de onmogelijke eisen die door de Wereldbank en het Internationale Monetaire Fonds aan de armste landen worden gesteld om hen ertoe te dwingen onbetaalbare schulden terug te betalen tot een nieuw Amerikaans "Vietnam" in Colombia en het saboteren van de vredesbesprekingen tussen Noord- en Zuid-Korea (met de bedoeling de status van Noord-Korea als "schurkenstaat" hoog te houden).
De westerse terreur maakt deel uit van de recente geschiedenis van het imperialisme, een woord dat journalisten niet meer in hun mond durven te nemen, laat staan op papier te zetten. De verdrijving van de bevolking van het eiland Diego García door de regering-Wilson in de jaren 1960 kreeg nagenoeg geen aandacht in de pers. Hun thuisland is sindsdien een Amerikaans depot van nucleaire wapens, en dient als basis voor VS-bommenwerpers die in het Midden-Oosten patrouilleren.
In Indonesië werden in de jaren 1965-66 meer dan een miljoen mensen gedood met medeplichtigheid van de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. De Amerikanen stelden generaal Suharto 'dodenlijsten' ter hand en vinkten vervolgens de namen af van mensen die waren vermoord. "Het weer ter plaatse vestigen van Britse bedrijven en de Wereldbank was onderdeel van de overeenkomst", aldus Roland Challis die correspondent was van de BBC in Zuidoost-Azië.
Het Britse optreden in Maleisië verschilde niet wezenlijk van het Amerikaanse optreden in Vietnam, waarvoor het als inspiratiebron heeft gediend: afsnijden van de voedselvoorziening, het omzetten van dorpen in concentratiekampen en meer dan een half miljoen mensen op de vlucht gedreven. De beroving, verminking en vergiftiging van heel een land, in Vietnam indertijd, was apocalyptisch; de herinnering eraan is echter al weer afgezwakt door de Hollywoodfilms en door wat Edward Said terecht betitelt als cultureel imperialisme. Met operatie Phoenix regelde de CIA in Vietnam de moord op rond de 50.000 mensen. Zoals uit officiële documenten blijkt diende dit als model voor de terreur in Chili, die culmineerde in de dood van de democratisch gekozen president Salvador Allende, en binnen tien jaar in de vernietiging van Nicaragua. Dat alles was volslagen wetteloos. De lijst is te lang voor dit artikel.

Het imperialisme wordt nu gerehabiliteerd. Amerikaanse strijdkrachten opereren geregeld en straffeloos vanuit bases in vijftig landen. "Full spectrum dominance" is de door Washington duidelijk uitgesproken doelstelling. Lees er de documenten van US Space Command maar op na; zij laten geen spoor van twijfel achter.
In Engeland heeft de regering-Blair zich gretig in vier gewelddadige avonturen gestort op jacht naar "Britse belangen" (vermomd als "vredeshandhaving"). Alle vier acties vinden nauwelijks tot geen steun in het volkenrecht, wat een record is in de geschiedenis van de na-oorlogse kabinetten in Engeland. Maar wat heeft dat nu te maken met de recente wreedheden in Amerika? Als je te midden van de verarmde meerderheid van de mensheid rondreist, besef je dat het er alles mee te maken heeft. Mensen staan niet stil, en zijn niet stom. Zij zien hoe hun onafhankelijkheid op het spel staat, hoe ze have en goed en de levens van hun kinderen worden afgepakt. Meer en meer wijzen zij met een beschuldigende vinger richting Noorden: naar de grote enclaves van bevoorrechting en roof. Terreur leidt onvermijdelijk tot meer terreur en tot meer fanatisme.

En hoe geduldig zijn de onderdrukten wel niet geweest! Pas een paar jaar terug werden de islamitisch-fundamentalistische groepen gevormd, die bereid zijn zichzelf op te blazen in Israël en New York; zij ontstonden pas nadat Israël en de VS de hoop op een Palestijnse staat voorgoed de bodem ingeslagen hadden en elke rechtvaardigheid ontzegden aan een volk dat door het imperialisme is getekend. Hun verre stemmen vol woede worden nu gehoord; de dagelijkse verschrikkingen op ver afgelegen, ontmenselijkte plaatsen zijn eindelijk thuisgekomen.