arch/ive/ief (2000 - 2005)

Op een moment waarop het enige verstandige is om kalm en moedig een definitieve oplossing voor terrorisme te zoeken, door middel van universele samenwerking, uiten de politieke leiders van de Verenigde Staten grove, door woede ingegeven woorden van wraak, die sinds de dagen voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog niet meer gehoord zijn.

Ieder oprecht persoon mag zich afvragen of het werkelijk rechtvaardigheid is wat zij willen, of dat zij deze pijnlijke en waanzinnige tragedie willen gebruiken om methodes, voorkeursbehandelingen en privileges op te leggen die zullen leiden tot een onbeperkte tirannie over ieder volk ter wereld van de machtigste staat op de planeet.

Sommige hogere functionarissen hebben al openlijk verklaard dat zij vinden dat de restricties op het recht van Amerikaanse instituten en functionarissen om mensen te vermoorden zou moeten worden opgeheven, zelfs als daarbij gebruik moet worden gemaakt van de meest verachtelijke misdadigers. Zo'n speciaal recht is in het verleden ook al gebruikt door leiders van de Verenigde Staten om patriotten als Patrice Lumumba (1961) te vermoorden, en om staatsgrepen en bloedbaden te instigeren die het leven hebben gekost aan honderdduizenden mensen en waarbij nog eens miljoenen personen zijn gemarteld, verdwenen of op verschillende manieren weggewerkt.

Cuba heeft honderden plannen om haar leiders om te brengen verijdeld en de regering van het eiland heeft steeds opnieuw gevraagd om de verantwoordelijken voor die daden en degenen achter ontelbare terroristische daden die een aanzienlijk aantal mensenlevens heeft gekost, te straffen. De Amerikaanse senaat zelf heeft meerdere tegen Cuba gerichte acties onderzocht en blootgelegd, waarbij gebruik werd gemaakt van verschillende middelen waaronder zelfs de meest grove en afschuwelijke moordmethodes. Voor dat doel werd zelfs een vreemd soort wetenschap ontwikkeld.

De wereld heeft niet haar unanieme steun verklaard en haar oprechte condoleances aan het nobele Amerikaanse volk uitgesproken om die sentimenten te laten gebruiken voor doordachte doctrines die chaos en bloedbaden zullen verspreiden over de hele wereld. Het feit dat een staat verklaart dat zij veronderstelt het recht te hebben om willekeurig te moorden zonder zich iets aan te trekken van wettelijke procedures, rechtbanken of bewijslast is net zo'n ernstig probleem als terrorisme zelf en een van haar meest verachtelijke kenmerken. Een dergelijk beleid is van een barbaarsheid en onbeschaafdheid die elke voorwaarde en wettelijke basis voor vrede en samenwerking tussen naties aan flarden zou rijten.

In de paniek en de verwarring die ontstaan zijn door de hele situatie, en ondanks de geweldige ernst van het introduceren van zulke maatregelen in internationale zaken, hebben de regeringsleiders, op een paar uitzonderingen na, nagelaten om zich uit te spreken over de opkomst van een fascistische en terroristische trend die impliciet voortkomt uit zulke verklaringen.

De eerste gevolgen hiervan zijn de daden van xenofobie en terreur die worden begaan tegen mensen met een andere nationaliteit of religie. Hoewel terrorisme absoluut verwerpelijk en immoreel is, zou het Amerikaanse volk nooit voorstander zijn van het in koelen bloede vermoorden van andere mensen, het overtreden van de wet, het straffen zonder bewijs of het ontkennen van de basisrechten van gelijkheid en rechtvaardigheid onder het mom van de bestrijding ervan.

Zulke methodes zullen de planeet terugwerpen naar de tijd van het recht van de sterkste, een smet werpen op de reputatie van de Verenigde Staten en een einde maken aan haar prestige, terwijl het de haat die ten grondslag ligt aan zoveel verdriet en pijn, alleen maar verder zal aanwakkeren. Het Amerikaanse volk wil gerechtigheid, geen wraak!

Cuba heeft vanaf het eerste moment gezegd dat in de huidige wereld geen enkel probleem met geweld kan worden opgelost en dat om terrorisme te bestrijden het noodzakelijk is om bewustzijn op te bouwen en een universele organisatie te creëren die in staat is om terrorisme definitief een halt toe te roepen.

Hoewel het oorlogsgehuil nu onverwacht en luid klinkt, en dat altijd tot een bloederige einde blijkt te leiden, is nog niet alle hoop verloren.

In Afghanistan zijn de ulemas – religieuze leiders van een traditioneel strijdbaar en moedig volk – bij elkaar gekomen om een aantal fundamentele beslissingen te nemen. Ze hebben reeds verklaard dat zij de toepassing van gerechtigheid niet in de weg zullen staan als de beschuldigden, die in hun land leven, daadwerkelijk schuldig zijn. Ze hebben slechts om bewijs gevraagd, en om garanties van onpartijdigheid en evenwichtigheid in een rechtszaak, iets wat de Verenigde Naties met de volledige steun van de internationale gemeenschap makkelijk kan verzekeren.

Als het bewijs bestaat, wat de leiders van de Verenigde Staten stellig beweren, en men niet van de religieuze leiders verlangt dat zij hun diepste overtuigingen van hun geloof, waarvan bekend is dat zij het met hun leven verdedigen, schenden, kan over een alternatief voor oorlog gesproken worden. Ze zullen hun eigen mensen niet opofferen als hun ethisch onbetwistbare verzoek in overweging wordt genomen. Dit kan in wezen een bloedbad voorkomen en de eerste stap betekenen naar een wereld zonder terrorisme of onbestrafte misdaden: een echte wereldorganisatie voor vrede en rechtvaardigheid kan hieruit ontspringen en het Amerikaanse volk kan hiermee alom prestige en respect verdienen.

Cuba zou zonder twijfel zo'n oplossing steunen. Maar er is geen minuut te verliezen; er is niet veel tijd meer over. Het niet ondernemen van zo'n elementaire, simpele en waardevolle poging, zou er een oneerlijke oorlog van maken.

(*Vertaling: Denise Grobben, http://www.De Waarheid.nu)