Wat Washington in Afghanistan wil

Tussen de steeds ongeloofwaardiger en regelmatig elkaar tegensprekende verklaringen van Amerikaanse regeringsfunctionarissen inzake hun onvermogen of onwilligheid om te interveniëren voor en tijdens de luchtaanvallen van dinsdag 11 september in New York en Washington - terwijl de schreeuw om oorlog de roep om verstand overstemt - begint zich een dodelijk scenario te ontvouwen.

Artikelen in toonaangevende kranten kwamen met koppen als:

„Derde Wereldoorlog" (New York Times, 13-9-2001),
„Geef oorlog een kans" (Philidelphia Inquirer, 13-9-2001),
„Tijd om de nucleaire optie te kiezen" (Washington Times, 14-9-2001).

Een regering die beweerde dat zij geen kennis had van of geen idee had hoe om te gaan met minutieus georganiseerde terroristische aanvallen, roept nu om de „uitroeiing" van tot voor kort onbekende aanvallers door de „vernietiging van staten die terrorisme steunen", zoals de onderminister van Defensie, Paul Wolfowitz, het verwoordde.

Henry Kissinger beargumenteerde in de Los Angeles Times van 14 september dat veronderstelde terroristische netwerken overal uitgeroeid moeten worden. Voormalig minister-president van Israël, Benjamin Netanjahoe, schreef in de Jeruzalem Post van 14 september een artikel genaamd „Ontmantel terrorisme steunende regimes". En om het niveau van internationale intimidatie nog iets verder op te voeren hebben we R.W. Apple, Jr. die in de Washington Post van 14 september schreef:

„In deze nieuwe vorm van oorlog... zijn er geen neutrale staten of geografische grenzen. Wij of zij. Je bent ofwel voor ons ofwel tegen ons."

In eerste instantie werd een mix van landen bedreigd als zogenaamde 'terrorisme steunende staten' die niet vóór ons maar tegen ons zijn: Cuba, Iran, Irak, Libië, Noord-Korea, Soedan en Syrië. Hoewel deze landen in de meeste opzichten verschillend zijn, met name in politieke ideologie, hebben ze drie dingen gemeen: ze lijden allen reeds decennialang onder de vijandigheid van de regering van de Verenigde Staten; ze hebben allen seculiere regeringen; ze hebben geen van allen connecties met Osama bin Laden.

In bovengenoemde artikel „Geef oorlog een kans" waarschuwt David Perlmutter dat als deze staten niet doen wat Washington dicteert, moeten zij:

„Rekening houden met de systematische vernietiging van iedere energiecentrale, iedere olieraffinaderij, iedere pijpleiding, iedere militaire basis, ieder regeringsgebouw in het hele land... de complete ineenstorting van hun economie en regering voor een hele generatie."

Ondertussen hebben Pakistan, Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en de Verenigde Staten zélf, samengewerkt om de Taliban in het zadel te helpen, de troepen van Osama bin Laden gefinancierd en stoppen ze nog steeds geld in de Taliban. Zij zijn niet op de „we zullen ze te pakken krijgen" lijst geplaatst. In plaats daarvan worden die landen geroemd als de belangrijkste bondgenoten in de Nieuwe Wereldoorlog tegen terrorisme.

Om de inzet nog verder te verhogen zei minister van defensie, Donald Rumsfeld, op 17 september:

„Dat de Verenigde Staten zullen deelnemen aan een 'meervoudige operatie' om terroristische organisaties en zo'n zestig landen die worden verondersteld terrorisme te steunen, aan te vallen."

Voor de Amerikaanse televisie zei Rumsfeld: „Dat de Verenigde Staten geen andere keus hebben dan de terroristen en de landen die hen herbergen te vervolgen."

De dreigementen om misschien wel eenderde van alle landen ter wereld te bombarderen, heeft een groot aantal mensen over de hele wereld bang gemaakt. Wij denken dat dit precies de bedoeling was. Het dient twee doelen.

Het eerste is dat als Washington haar agressie beperkt tot aanvallen die hoofdzakelijk op Afghanistan gericht zijn, de wereld een zucht van verlichting zal slaken.

En wij denken dat Washington aanvankelijk voornamelijk Afghanistan zal aanvallen. Andere onmiddellijke schendingen van soevereiniteit, zoals het gedwongen gebruik van Pakistan, zullen als back-up dienen ter ondersteuning van de aanval op Afghanistan. Er kunnen zich ook een aantal gevallen van staatsterreur voordoen als afleidingsmanoeuvres, zoals het zonder aanleiding verscherpen van de bombardementen op Irak. Maar wij denken dat de meeste aandacht op Afghanistan zal zijn gericht.

Ten tweede zal deze afschriktactiek de aandacht afleiden van de werkelijke strategie van Washington, die nog veel gevaarlijker is dan de bedreiging om een groot aantal staten te bombarderen. Washington wil Afghanistan overnemen om daarna zo snel mogelijk haar missie te volbrengen, namelijk de voormalige Sovjetrepublieken net zo uiteenrafelen zoals ze dat met Joegoslavië hebben gedaan. Een ernstig gevaar voor de hele mensheid.

Wat is Washington van plan met het uitgeputte Afghanistan?

Om een antwoord te geven op deze vraag hoeven we alleen een blik te werpen op een willekeurige kaart van Europa en Azië. Beschouw de enorme omvang van de voormalige Sovjet-Unie en met name die van Rusland.

Het Europese deel van Rusland omvat 1.747.112 vierkante mijl. Dat beslaat ongeveer eenderde tot de helft van de totale landmassa van Europa. Voeg daarbij het Aziatische deel van Rusland en je krijgt een totaal van 6.592.800 vierkante mijl. Dat staat gelijk aan het grootste deel van de Verenigde Staten en China tezamen en aan meer dan de helft van Afrika.

In het uiterste westen grenst Rusland aan Finland. In het zuiden aan Turkije en de Balkan. Het reikt tot de rand van Azië in het verre oosten. Het is het dak van Mongolië en China.

Niet alleen heeft Rusland een spectaculaire omvang met grotendeels onaangeboorde enorme rijkdommen, maar het is ook de enige nucleaire macht die zich kan meten met de Verenigde Staten. In tegenstelling met andere berichten is de militaire macht van Rusland absoluut niet vernietigd. In verhouding tot die van de Verenigde Staten is het zelfs sterker dan tijdens de beginperiode van de Koude Oorlog. Rusland heeft de meest geavanceerde technologische onderzeedienst ter wereld.

Als de Verenigde Staten er in slagen om Rusland en andere voormalige Sovjetrepublieken op te delen in zwakke gebieden, die gedomineerd worden door de NAVO, heeft Washington de vrije hand.

Ondanks verhalen over samenwerking tussen Rusland en de Verenigde Staten, blijft dit de drijvende kracht achter het beleid van de Verenigde Staten.

Afghanistan is strategisch gesitueerd. Niet alleen omdat het land grenst aan Iran, India en zelfs een klein stuk van China (!), maar vooral omdat het land een grens plus eenzelfde geloof deelt met de voormalige Sovjetrepublieken in Centraal-Azië, Oezbekistan, Turkmenistan en Tadzjikistan. Deze landen grenzen op hun beurt weer aan Kazakstan, dat weer grenst aan Rusland.

Centraal-Azië is niet zoals ons vaak wordt voorgehouden zo zeer van belang vanwege de olie, maar vanwege de strategische ligging. Als Washington de controle zou krijgen over deze republieken, zou de NAVO militaire bases hebben in de volgende cruciale gebieden: het Baltische gebied, de Balkan en Turkije en genoemde republieken. Bij elkaar genomen een strop om de nek van Rusland.

Voeg daarbij de feitelijke dominantie van Washington in de voormalige Sovjetrepublieken Azerbeidzjan en Georgië in het zuiden en de Verenigde Staten hebben de perfecte situatie gecreëerd om van buitenaf geregisseerde 'opstanden' te laten ontvlammen in heel Rusland.

De NAVO, wiens huidige doctrine het toestaat om te interveniëren in nabijgelegen staten, kan vervolgens „korte, maar hevige oorlogen" starten, waarbij gebruik gemaakt kan worden van tactische nucleaire wapens, die ook officieel toegestaan zijn in de huidige doctrine, als „reactie" op talloze „schendingen van de mensenrechten."

Ironisch genoeg beweert Washington nu terug te moeten keren naar Afghanistan om het Islamitisch terrorisme te bestrijden, terwijl het zelf in de jaren tachtig van de vorige eeuw dit Islamitisch terroristische apparaat in Afghanistan heeft geschapen in zijn poging om de Russische macht te slechten.

Dit was niet, zoals sommigen beweren in hun poging de geschiedenis te herschrijven, om de rebellen tegen de Russische expansiedrift te beschermen. Hoe men ook aankijkt tegen de Russische interventie in Afghanistan. Het was in wezen bedoeld als een defensieve actie om de machtsbalans in de wereld te behouden, niet om te veranderen. De Verenigde Staten ondernamen verhulde acties om de Russische interventie te „stimuleren", met het doel om door middel van de conservatieve Afghaanse boerenstammen de Sovjet-Unie van zijn krachten te beroven. Dit is toegegeven door de toenmalige toonaangevende Nationale Veiligheidschef, Zbigniew Brzezinski.

Overweeg de volgende twee stukjes uit krantenartikelen. Ten eerste de New York Times:

„De Afghaanse verzetsbeweging werd door de veiligheidsdiensten van de Verenigde Staten en Saoedi-Arabië gesteund met wapens voor een bedrag van bijna 6 miljard dollar. En het gebied dat vorige week werd bestookt (dit artikel werd gepubliceerd na de raketaanval van de VS op Afghanistan in augustus 1998), een zestal kampementen rondom Khost, waar de terrorist Osama bin Laden een soort "universiteit voor terrorisme" (zoals een hoge Amerikaanse veiligheidsfunctionaris het verwoordde) heeft gefinancierd is zeer bekend bij het centrale Amerikaanse bureau van de geheime dienst (CIA)."

„…sommige van diezelfde strijders die met hulp van de CIA tegen de Sovjets vochten, vechten nu onder de vlag van bin Laden…' (NY Times, 24 augustus 1998).

Ten tweede de Londense Independent:

„De Afghaanse Burgeroorlog was in volle gang en vanaf het begin was Amerika erbij betrokken - of zelfs van voor het begin, als we (de voormalige nationale veiligheidsadviseur en momenteel topstrateeg buitenlandse politiek, Zbigniew) Brzezinski mogen geloven."

„We hebben de Russen niet tot interventie gedwongen," zei hij in een interview in 1998, „maar we hebben bewust de mogelijkheid vergroot dat ze het zouden doen. Deze geheime operatie was een uitstekend idee. Het doel was om de Russen in de Afghaanse val te leiden. Moet ik daar soms spijt van hebben?"

„Het effect op de lange termijn was, vanuit het perspectief van Koude Oorlog strijder Brzezinski bekeken, om de Sovjet-Unie tien jaar later op zijn knieën te krijgen. Maar er waren ook andere gevolgen."

„Om de oorlog gaande te houden sluisde de CIA, die onder één hoedje speelde met Saoedi-Arabië en de militaire inlichtingendienst van Pakistan (ISI), miljoenen en miljoenen dollars naar de Moedjahidien. Het was de verst verwijderde en veiligste vorm van oorlogvoering: de VS (en Saoedi-Arabië) leverden samen de financiën en Amerika gaf in beperkte mate ook training. Ze leverden ook de Stinger raketten die uiteindelijk bepalend bleken voor de uitkomst van de oorlog."

„De Pakistaanse ISI deed de rest: training, uitrusting, motivatie en advisering. En dat deden ze met overtuiging: de Pakistaanse militaire heerser op dat moment, generaal Zia ul Haq, die er zelf sterke fundamentalistische opvattingen op na hield, wierp zich gepassioneerd op deze klus." (The Independent, Londen 17-9-2001)

Tot op de dag van vandaag is Amerika's bondgenoot Saoedi-Arabië waarschijnlijk de belangrijkste kracht geweest in de steun voor de Taliban. Maar ondanks de enorme lijst van humanitaire wandaden van de Taliban, hebben ook de Verenigde Staten direct geholpen:

„De regering Bush heeft zich niet laten afschrikken. Vorige week wees zij opnieuw 43 miljoen dollar toe voor hulp aan Afghanistan, waardoor het totaal dit jaar op 124 miljoen dollar komt en de Verenigde Staten de grootste humanitaire donor van dat land zijn."

Waarom zijn de Verenigde Staten en hun bondgenoten tot op heden doorgegaan met het financieren van de Taliban? En waarom bereiden de Verenigde Staten zich nu voor op een aanval tegen hun eigen monsterlijke creatie?

Wij zijn ervan overtuigd, en met ons vele waarnemers uit de regio in kwestie, dat Washington opdracht gaf aan Saoedi-Arabië en Pakistan om de Taliban te financieren, zodat zij hun taak konden vervullen: de controle over Afghanistan in handen houden en van daaruit aanvallen te doen om de aangrenzende voormalige Sovjetrepublieken in Centraal-Azië te destabiliseren.

Maar de Taliban heeft gefaald. Ze hebben de door Rusland gesteunde Noordelijke Alliantie niet verslagen. In plaats van Centraal-Azië op bijna zakelijke manier te onderwerpen, hebben ze zich laten verleiden tot het opblazen van Boeddhabeelden en het terroriseren van mensen die afweken van de meest conservatieve interpretatie van de Islam.

Tegelijkertijd is Rusland de 'verkeerde' kant opgegaan. De compleet controleerbare Jeltsin is vervangen door president Poetin, maar die verzet zich gedeeltelijk tegen de Verenigde Staten. Bijvoorbeeld door de CIA gesteunde overname van Tsjetsjenië door Islamitische terroristen, die weer banden hebben met Afghanistan, neer te slaan. Bovendien hebben Rusland en China een wederzijds verdedigingspact gesloten. En ondanks enorme druk van de Verenigde Staten en Europa heeft Poetin geweigerd om de Wit-Russische president Loekasjenko te veroordelen, die net als de gevangen maar ongebroken Joegoslavische president Milosevic roept om verzet tegen de NAVO.

Vanwege deze ongunstige serie ontwikkelingen, zag Washington zich genoodzaakt om te vertrouwen op haar favoriete tactiek: extreme va-banquepolitiek om de grenzen te verkennen.

Aldus aan de vooravond van de recente Wit-Russische presidentsverkiezingen:

„(De Amerikaanse ambassadeur in Wit-Rusland, Michael Kozak, schreef aan een Britse krant dat) Amerika's 'doel en tot op zekere hoogte de gebruikte methodes' in Wit-Rusland hetzelfde zijn als in Nicaragua, toen de VS de contra's steunden in hun strijd tegen de linkse Sandinistische regering, die op zijn minst 30.000 levens heeft gekost." (The Times, UK, 3-9-2001)

Zoals u zich misschien nog kunt herinneren waren de contra's een door Amerika gefinancierde terroristische groepering, die gespecialiseerd was in aanvallen op boerendorpen en het afmaken van aanhangers van de linkse Sandinistische regering in Nicaragua.

Op het moment dat de Amerikaanse ambassadeur Kozak openlijk opriep tot een beleid van staatsterreur (geen enkel ander woord kan de steun van Amerika aan de contra's in Nicaragua omschrijven) tegen de voormalige Sovjetrepubliek Wit-Rusland in de Baltische regio, besloot Washington om direct te interveniëren in het strategisch gelegen Afghanistan. Dat ligt zodanig in het hart van Azië, dat de omcirkeling van Rusland op drie punten is voltooid: Centraal-Azië, de Balkan en de Baltische staten.

Washington heeft cynisch genoeg de massaslachtingen in het World Trade Center en de aanval op het Pentagon gebruikt om de NAVO-machten te verzamelen en artikel 5 van het NAVO-handvest van kracht te maken, waardoor ieder land zich verplicht om te reageren op een aanval op één van hen, met het doel om:
a) een 'vredesmacht' voor Afghanistan op de been te brengen;
b) luchtaanvallen en mogelijk ook grondtroepen te lanceren;
c) de rebelse en incompetente leiding van de Taliban te elimineren;
d) direct de controle te krijgen middels de installatie van door Amerika gedomineerde militaire NAVO-troepen.

Sommigen beweren dat de NAVO wel gek zou zijn als ze proberen vrede te brengen in Afghanistan. Zij zeggen dat het de Britten in de 19e eeuw en de Russen in de 20e eeuw niet is gelukt.

Maar Washington heeft helemaal de bedoeling niet om de vrede te herstellen in Afghanistan. Ze willen alleen een militaire macht in Afghanistan die groot genoeg is om inheemse troepen te organiseren die er voor zorgen dat zij de republieken in Centraal-Azië binnenvallen en gewapende conflicten uitlokken. En dat dient dan om (zoals wij ongetwijfeld binnenkort groepen als Human Rights Watch zullen horen verklaren) „slachtoffers van humanitaire wandaden te bevrijden uit de onderdrukkende klauwen van Sovjetachtige regimes, etc."

In plaats van te proberen de Taliban te verslaan, zal Washington ze een aanbod doen dat zij niet kunnen afslaan: vecht tegen de Amerikanen en sterf, of sluit je aan, krijg voldoende geld en wapens, plus de vrije hand om drugs te verhandelen. Op dezelfde manier dat de VS het Kosovo Bevrijdingsleger (UCK) toestaan om een vermogen te verdienen met de drugshandel in de Balkan.

Dat zou een kopie zijn van wat Washington in Kosovo heeft gedaan. Het trainen en onderhouden van een op het UCK gelijkende terroristische macht. In dit geval bestaande uit Taliban elementen en anderen, en dat leger inzetten tegen voormalige Sovjetrepublieken in Centraal-Azië, zoals ze het UCK tegen Macedonië hebben ingezet. Ondertussen kunnen ze de aangeboden militaire steun aan de voormalige Sovjetrepublieken opvoeren, waardoor ze de regio's aan beide zijden van het door Washington gestimuleerde conflict kunnen binnendringen. En op hetzelfde moment kunnen ze Centraal-Azië aanvallen en verdedigen - precies zoals ze in Macedonië te werk zijn gegaan. Het doel: uiteengerukte, door de NAVO gedomineerde gebieden in de plaats voor Oezbekistan, Turkmenistan en Tadzjikistan.

Deze strategie kan de Amerikaanse bevolking niet worden voorgeschoteld. We herhalen: dit kan niet worden voorgeschoteld.

Daarom maakt de regering Bush gebruik van de tragische nachtmerries van New York en Washington, die overigens plaatsvonden onder omstandigheden die medeplichtigheid van verhulde Amerikaanse krachten niet uitsluiten, om internationale paniek te veroorzaken. Zo slepen ze de NAVO mee in een strategische bezetting van Afghanistan en een krachtiger aanval op de voormalige Sovjet-Unie.

Voordat iemand nu een zucht van opluchting slaakt in de trant van „godzijdank is dat alles wat er aan de hand is." Bedenk dan eerst even dat, los van de schending van nationale soevereiniteit en de vele andere negatieve aspecten van de strategie van Washington, de aanval op Afghanistan de NAVO daadwerkelijk op de drempel van Rusland in Centraal-Azië brengt. Dit vormt een strategische escalatie van een conflict dat ons dichter bij een wereldwijde nucleaire oorlog brengt. Niemand weet hoeveel dichter bij of hoe snel het zal escaleren.

Zal Washington ermee weg kunnen komen? Washington en de gigantische kapitalisten die het leiden, denken klaarblijkelijk dat Rusland zich wel zal laten vernietigen. Maar in dat geval, zoals de Grieken zeggen „wordt trots gevolgd door zelfvernietiging".

De Russen zijn erg misleidend. Ze zullen een oorlog proberen te voorkomen. Maar, zoals ene Hitler al eens heeft ontdekt, als ze in een hoek gedrukt worden, vechten ze als wrede leeuwen. En ze bezitten tienduizenden nucleaire wapens.

Washington speelt dus met de mogelijkheid van een oorlog, die de verschrikkingen van het World Trade Center op dinsdag 11 september, of de zelfs nog veel grotere verschrikkingen van de NAVO terreurbombardementen op Joegoslavië kan doen verbleken tot bijkomstige incidenten.

arch/ive/ief (2000 - 2005)