arch/ive/ief (2000 - 2005)

Parallellen tussen de Vlaamse integratiesector en de Israëlische vredesbeweging.

Het valt vooral op dat het gaat om een minderheid uit een groep die de politieke en economische macht hebben en die macht misbruikt t.o.v. een zwakkere groep. Die minderheid van werkers en vrijwilligers zijn verschrikkelijk naïef en gaan enorm paternalistisch te werk. En de naïviteit doet hen niet beseffen dat ze eigenlijk het échte politieke beleid uitvoeren of ondersteunen, de ‘hidden agenda' die weinig of geen rekening houdt/wil houden met internationale humanitaire rechten. Onder het mom van goed verkopende woorden als ‘integratie' en ‘vrede', wordt er gewerkt aan respectievelijk ‘assimilatie' en ‘Israëlische eisen inwilligen en tevreden zijn met wat je krijgt'. In beide gevallen worden basisrechten met de voeten getreden, o.a. het recht op (culturele) eigenheid en het recht op zelfbeschikking (en nog veel meer!). De publieke opinie slikt echter, samen met de besproken organisaties, die ‘mooie woorden' en tonen zich dan verontwaardigd als we onze rechten opvragen! Geschandaliseerd zijn ze als de migranten ‘geen dankbaarheid tonen' of Palestijnen waarmee de vredesorganisatie samenwerkte blijken deel te nemen aan de Intifada. In Vlaanderen zijn ze niet te fel gediend met sterke zelforganisaties ; in Israël willen ze de meest zichtbare mensenrechtenschendingen nog wel aanklagen, maar de volledige geschiedenis in vraag stellen (of nog maar leren kennen!), is niet aan de orde.

Wat ook opvalt is een absoluut gebrek aan empathie. Misschien iets minder onder de minderheid van de besproken groepen (alhoewel…), maar zeker bij de meerderheid van de bevolking van de groep in machtspositie, waarvan ze tenslotte deel uitmaken.

Een Belgische vrouw die in Tunesië wilde gaan wonen, vond dat er precies op haar werd ‘neergekeken' en was daar zeer gepikeerd over, maar de terugkoppeling maken naar migranten hier deed ze niet. Ze reageerde dan ook verbaasd toen haar werd verteld dat dat voor ons dagelijkse kost is en zeker zo vervelend voelt voor een Arabier als voor een Westerling.

Belgen die in Marokko wonen (en dat zijn er toch nog wel wat), kunnen die na 1 jaar Arabisch spreken? Denken en gedragen zij zich –met uitzondering van kledinggewoonte en kookkunst (die mogen ze behouden)- Arabisch? Het antwoord is volmondig nee. Ze willen het niet in de meeste gevallen. Diegenen die het wel doen, worden ervoor gewaardeerd, maar het wordt niemand gevraagd! Waarom lijkt dat hier dan voor iedereen zo logisch?

Israëli's in Palestijnse situatie : als al 2/3 van hun land werd gestolen, zouden ze dan nóg onderhandelen voor nóg minder?? Waarom werd er dan zo hoog van de toren geblazen als het voorstel van Barak werd afgewezen? (nog afgezien van het feit dat het een poging was om verscheidene schendingen van internationaal recht en alle belangrijke UN resoluties i.v.m. Palestina te doen aanvaarden en/of omzeilen).

Kortom, de beide groepen doen meer kwaad dan goed door zich vanuit de sterke positie zogezegd aan de kant van de onderdrukten te stellen. Ze maken de situatie alleen maar erger door dit mensonterend beleid te overgieten met een mooie-woorden-sausje!

De integratiesector moet zonder meer worden afgeschaft. En de zogenaamde Israëlische ‘vredesbeweging' moet ontmaskerd worden als een schakel in het Israëlisch onderdrukkingsapparaat!