arch/ive/ief (2000 - 2005)

Je zal maar homo of lesbienne zijn in een land waar op homoseksueel gedrag gevangenisstraf, of erger, de doodstraf staat. Je moet je gevoelens verstoppen, je kan geen andere homo's en lesbiennes ontmoeten, kortom je kan jezelf niet zijn. Je wordt evenmin beschermd tegen haat en geweld van buren, collega's of familie. En toch wijst België homo's en Lebiennes uit naar landen die een loopje nemen met deze fundamentele mensenrechten.

Er zijn nog zeer veel landen waar de leefsituatie van holebi's (homo's, lesbiennes en biseksuelen) mensonwaardig is. In de meeste landen van Afrika, het Midden-Oosten en Azië staan er gevangenisstraffen, lijfstraffen of de doodstraf op homoseksueel gedrag. Regelmatig komen holebi's uit die landen, soms weggejaagd door de bevolking, met de moed in de schoenen in België terecht om er politiek asiel aan te vragen.

Repressief

België erkent homoseksualiteit als grond voor politiek asiel volgens de Conventie van Genève. Er zijn ook enkele gevallen bekend van homo's die op die basis asiel in België kregen, ondere andere mannen afkomstig uit Bangladesh, Marokko, Kongo en Roemenië. Het gaat hier wel duidelijk om uitzonderingen. In het huidige klimaat van repressief vluchtelingenbeleid is het ook voor holebi's zeer moeilijk om het statuut van politiek vluchteling te krijgen. De minste "tegenstrijdigheid" bij de verhoren is voldoende om iemand af te keuren. Wat men tijdens het eerste verhoor niet zegt en bij het tweede wel, wordt ook al als "tegenstrijdigheid" beschouwd. Dit kan soms tot wraakroepende situaties leiden. Zo werd een homo uit Iran (waar de doodstraf op homoseksualiteit staat) afgewezen als vluchteling. Ondanks het feit dat hij al een keer door de religieuze politie was opgepakt en gewelddadig ondervraagd, hij nu opnieuw verklikt was door zijn huiseigenaar, weigeren de Belgische instanties hem asiel te verlenen met het argument dat hij "niet kan bewijzen dat zijn problemen het lokale overstijgen". De betrokken instanties hebben ook getracht te beweren dat de situatie voor holebi's in Iran zou verbeterd zijn, wat absoluut niet het geval is. Als ook "overspelige" hetero's nog ter dood worden gebracht kan men weten dat homo's niet beter zullen behandeld worden. Op vraag van de holebi-organisaties aan de betrokken diensten of zij het verantwoord vonden dat een homo terug naar Iran werd gestuurd antwoordde men dat enkel de Iranees, door de "tegenstrijdigheden" in zijn verhaal verantwoordelijk was voor het afwijzen van zijn aanvraag. De Iranees in kwestie was depressief en is momenteel vermist.

Roze zaterdag

Vluchtelingen vluchten niet voor hun plezier. Bij holebi-vluchtelingen komt dan nog eens de moeilijkheid dat ze in hun land van herkomst steeds hun geaardheid hebben moeten verzwijgen maar er hier, voor hun aanvraag, zeer openlijk over moeten zijn. Zij moeten hun verhaal ook vaak uit de doeken doen met een tolk van hun land van herkomst erbij. Hierbij hebben zij vaak het gevoel ook door die tolk veroordeeld te worden. Zolang niet het welzijn van de persoon in kwestie het uitgangspunt is maar wel het beperken van het aantal goedkeuringen zullen ook holebi's niet kunnen rekenen op een menswaardige opvang in België, ongeacht hun lot in hun land van herkomst. Een reden temeer waarom de holebi-beweging zich wel het lot van holebi's in andere landen moet aantrekken en zich, samen met andere organisaties, actief op het terrein moet verzetten tegen dit repressief vluchtelingenbeleid. Het is een positief teken dat internationale solidariteit één van de eisen van de Belgische Roze Zaterdag is. Hopelijk beperkt die solidariteit zich niet tot woorden op papier.

Carmen Saffo