Eind jaren zeventig ontstond in Nederland een discussie over een verbod van de Grijze Wolven. In die periode eiste een groot aantal organisaties in de Gemeente Utrecht een lokaal verbod van de Grijze Wolven naar aanleiding van intimidatie en geweld van Grijze Wolven tegen met name ongeorganiseerde linkse Turken, met als dieptepunt in 1979 de moord in Utrecht op Muzaffer Cavusoglu. In de oproep werd een beroep gedaan op alle democratische organisaties in Nederland zich in te zetten voor een verbod van de Grijze Wolven. Het betrof met name Utrechtse organisaties die deze oproep aan de overheid deden, maar ook enige landelijke organisaties sloten zich aan. (1) In andere steden werden soortgelijke initiatieven genomen. Het Utrechtse college wilde echter niet ingrijpen tegen de Grijze Wolven, omdat volgens haar pas iets kon worden ondernomen als bewezen was dat de Grijze Wolven de democratie ernstig bedreigden. Volgens de toenmalige burgemeester van Utrecht Vonhoff waren deze bewijzen er niet. (2)
Later werden er diverse oproepen gedaan aan de Nederlands regering om de Grijze Wolven te verbieden. De Turkse Arbeidersvereniging in Nederland (Hollanda Türkiyeli Isçiler Birligi; HTIB) vroeg hier in 1980 om. Zij publiceerde toen een knipselmap, 'Dossier over Grijze Wolven' geheten, om aan te tonen dat er wel degelijk Grijze Wolven bestonden en dat deze ook in Nederland actief waren. Aanleiding voor de publicatie waren de uitspraken in 1979 van de toenmalige minister van Justitie De Ruiter, waaruit bleek dat hij niet geloofde dat de Grijze Wolven bestonden. (3) Het dossier werd door HTIB opgestuurd naar de minister van Binnenlandse Zaken Wiegel. Al deze oproepen hebben niet geleid tot een verbod van Grijze Wolven of mantelorganisaties van de MHP. Aanhangers van de MHP anticipeerden wel op deze kwestie door zich netter, dat wil zeggen meer aangepast aan de Nederlandse democratische traditie, te gaan presenteren. .

De Nederlandse overheid staan diverse middelen ter beschikking om op te treden tegen discriminatoire, racistische en fascistische organisaties. Zo kan zij overgaan tot intrekking of het niet verlenen van subsidie, strafrechtelijke vervolging, verbodsbepaling of ontbinding van een criminele organisatie middels een civiele procedure. De inzet van deze middelen is mogelijk doordat overeenkomstig het Wetboek van Strafrecht het volgende is verboden: belediging van een groep mensen (Art. 137c), aanzetten tot discriminatie (Art. 137d), verspreiding van discriminerende uitlatingen (Art. 137e) en steunverlening bij discriminatie (Art. 137f). Daarnaast is er ook nog artikel 141 - openlijke geweldpleging - en artikel 140 - lidmaatschap van een verboden vereniging. Met deze wetsartikelen kunnen door de Nederlandse overheid in principe organisaties worden aangepakt die georganiseerd en structureel racistisch, fascistisch, crimineel of gewelddadig optreden. In het verleden zijn bijvoorbeeld de Nederlandse Volks Unie van Glimmerveen, het Jongeren Front Nederland, de Centrum Democraten en de Centrum Partij '86 al op deze wijze vervolgd èn veroordeeld.
Tegen Nederlandse racistische en anderszins discriminatoire organisaties is de Nederlandse overheid helaas al enigszins terughoudend, gezien het voortbestaan van deze organisaties en hun niet veranderde politiek, voor buitenlandse organisaties is dat nog sterker het geval.